De grootste emotionele vergissing die ons succes bepaalt
tl;dr: om succes te bereiken moet je emotioneel betrokken zijn bij wat je doet. Ook al lopen we dan het risico ontiegelijk hard op ons bek gaan.
Als je ervan houdt om iets te doen, dan komen daar emoties bij kijken. Houden van en emoties gaan samen als bacon en ei. Geluk kan niet onafhankelijk zijn van ons succes in de dingen die we graag doen.
Door mijn oude blog kwam ik hier achter. Aan de mensen in mijn omgeving vertelde ik altijd dat het een uit de hand gelopen hobby was. 'Ik doe het puur voor de lol en meer niet.' zei ik ze dan. Ondertussen droeg ik het wel altijd bij me. Zowel onbewust als bewust. Als een soort motortje dat altijd stationair op de achtergrond draaide. Ik zag overal verhalen en wilde beter zijn dan schrijvers om me heen. Regelmatig werd ik jaloers als iemand een verhaal voor mijn neus wegkaapte. 'Dat had ik ook kunnen zijn.' zei ik dan tegen mezelf. Maar vervolgens was ik het nooit.
Diep van binnen wilde ik succesvol zijn met schrijven. Waarom durfde ik deze gevoelens niet te erkennen? Misschien is het gewoon veel makkelijker om te doen alsof je iets niet zo serieus neemt, zodat de klap van falen minder hard aankomt. Er niet voor de volle 100% voor durven gaan, was in feite een verdedigingsmechanisme om mijn zelfbeeld als goede schrijver niet in het geding te laten komen. Dus ik besloot om emotioneel onafhankelijk te worden van de lof uit mijn omgeving. Ik schreef voor mezelf. Mensen konden het liken als ze wilden, maar ik liet het niet bepalend zijn in hoe en wat ik schreef.
En het werkte. Althans, ik faalde inderdaad niet. Succesvol daarentegen was ik ook niet. Aanvankelijk maakt het me niet zoveel uit. Ik schreef immers voor mezelf. Op den duur werd het wel steeds moeilijker om de energie te vinden om te schrijven. Weken tussen posts in werden maanden en de motivatie om te schrijven verdween. Schrijven werd een moetje. Terwijl ik mezelf juist altijd voorgehouden had dat het een hobby moest blijven.
Het leerde me een belangrijke les; ons geluk is afhankelijk van onze mogelijkheden om te doen waar we om geven en het succes dat we hiermee bereiken. Als je iets hebt waar je om geeft, dan doet het iets met je als het niet uitpakt zoals je gehoopt had - falen maakt ongelukkig. Om voldoening te bereiken moet er goede balans bestaan tussen de moeite die je in iets steekt en het resultaat dat je ontvangt.
“Als iets waar je van houdt onderdeel wordt van je persoonlijkheid, dan faalt met jouw werk ook jijzelf.” – Bestweter
Als je je ziel en zaligheid stopt in iets waar je om geeft, dan heb je succes nodig om hongerig te blijven. Door falen verlies je momentum. Mijn oude blog leerde me om eerlijk naar mezelf te zijn. Om succesvol te zijn moest ik risico's nemen en mezelf kwetsbaar opstellen. Ik kon blijven ontkennen dat succes mij niets deed, maar toch slaagde ik er niet in om plezier uit mijn blog te halen. Het verlangen om te schrijven was weg.
Als je niet emotioneel betrokken bent bij wat je doet is de kans klein dat je slaagt. Als jij geen gevoel hebt bij wat je doet, hoe kan je mensen dan overtuigen dat je iets te bieden hebt?
Laat het los, laat het gaan
Ik moest toegeven dat ik gefaald had. Na twee jaar schrijven was ik volledig gestagneerd. Het is moeilijk om toe te geven dat iets waar jij je ziel en zaligheid in hebt gestoken niet heeft uitgepakt zoals je verwachtte. Maar wat nog moeilijker is, is kijken naar het spoor in de weg van het dode paard waar je al mijlenver aan ligt te trekken. Figuurlijk gesproken dan. Nee, het is niet nodig om het IFAW te bellen.
Het vraagt moed om jezelf kwetsbaar op te stellen. Geloof me, het zal pijn doen en je zal jezelf nog vaak afvragen waar je in godsnaam aan begonnen bent. Maar wat nog meer pijn doet is blijven zitten waar je zit. Op de plek waar je niet gelukkig. Kwetsbaarheid maakt de weg vrij voor verandering. En zonder verandering is er geen vooruitgang.
We moeten ongeremd eerlijk zijn naar onszelf om erachter te komen wat ons écht gelukkig maakt - ook al betekent dat dat we af moeten wijken van het pad dat we onszelf altijd voor ogen hebben gehouden. En als het tijd is om los te laten, laat het dan gaan. Als je iets hebt waar je om geeft: durf te falen.
Dus, waar wil jij in falen?
Laat me je voorstellen aan mijn nieuwe figuurlijke paard: No Muerto
Vastzitten of vooruit gaan
tl;dr: een inleiding van dit bloggertje met zijn spiritueel-wetenschappelijke ratjetoe aan schrijfseltjes. Hoezee!
Tot voor kort zat ik vast. Ik had helemaal niets gedaan en toch zat ik vast. Alles ging precies zoals het altijd ging. Er leek niets aan de hand te zijn. Tot ik werd gepakt. Weken gingen voorbij zonder dat iemand iets van me hoorde. Van binnen leek er iets in mij gestorven. Ik wist niet hoe ik vanuit hier verder moest.
Nee, ik zat niet in een gevangenis. Waarom zou je zo laag over mij denken? Iets anders hield mij vast. Ik zat gevangen in de status quo. Alles schreeuwde om verandering maar er veranderde niets. Een aantal van jullie zullen mij waarschijnlijk kennen onder mijn pseudoniem Bestweter. Onder dit alias schreef ik onsamenhangende stukjes schreef over alles wat mij interesseerde. Het maakte me niet zoveel uit of het anderen ook interesseerde. Ik schreef gewoon en duwde het via social media door ieders 'fucking strot' heen. Ik schreef alleen over wat ik zelf wilde. Wat was ik toch lekker eigenzinnig.
Deze punky benadering van bloggen legde mij voornamelijk windeieren. Mensen begrepen mij niet, terwijl ik eigenlijk juist naarstig op zoek was naar validatie. Mijn eigen dingen doen was bovengeschikt aan alles. Commercie vond ik maar een vies woord en ik maakte dingen opzettelijk minder mooi. Zo tekende ik opzettelijke alle afbeelding op mijn website als een 4e groeper. Authenticiteit stond centraal in alles wat ik deed. Ik wilde anders zijn. Mijn blog was een dikke middelvinger richting alles wat met perfectie te maken had.
Als schrijver wil je gelezen worden. Wat is het punt van jouw visie op de wereld delen als niemand interesse heeft om het te lezen? Veel schrijvers zijn eigenlijk narcisten die vooral op zoek zijn naar validatie van hun eigen unieke intellect. “Ik ben aan het ‘bloggen’, want hallo wereld, ik weet dingen en heb een mening weet je wel.” Ze willen horen dat ze dingen goed doen. Ieder artikel is een zucht naar dat goedkeurende knikje van mensen in de vorm van een like.
Zelf moest ik altijd kotsen van mensen die zichzelf uniek vinden. En vooral de groep die te koop loopt met hun eigen uniciteit en intellect. “Waarom zou je ieder half uur een foto van jezelf op Instagram zetten?” vroeg ik me dan af. "Wat heb je aan mijn virtuele goedkeuring van jouw mooie gezicht? Leuk dat je de genenloterij hebt gewonnen, maar moet je dat dagelijks inwrijven bij iedereen om je heen."
Schrijven komt in feit op hetzelfde neer. Jij vindt jouw visie op de wereld geweldig en wilt dat delen met de wereld. Is dit vreemd? Ik denk het niet. De drang naar validiteit zit verankerd in ons DNA. Mensen zijn groepsdieren. Altijd al geweest. In prehistorische tijden hadden we elkaar nodig om te overleven. En hoewel er tegenwoordig nauwelijks meer levensbedreigende situaties bestaan in onze veilige kapitalistische wereld, is de need to belong nog altijd even sterk aanwezig. Misschien nog wel sterker.
"waarom zou ik niet gewoon toegeven aan mijn biologische behoeftes? Als je moet dan moet je." - Ik
Ik ben zowiezep.nl begonnen om te kijken naar wat ik écht wil. Het leven is al moeilijk zat. Waarom zou ik het nog moeilijker maken door tegen de stroming in te zwemmen. Zelf hecht ik enorm veel waarde aan eerlijkheid en transparantie. Ik wil groeien. Stilstaan is achteruitgang. Maar het is niet makkelijk om altijd te blijven bewegen. Hopelijk is mijn nieuwe blog een eerste stap in de goede richting.
Volwassen worden is al moeilijk zat. Laten we het niet moeilijker maken dan het is.
