Schrijfseltjes

Suczas

Kennen jullie Wilco nog? Het zasjarige menneke dat niet zo goed Pools kan verstaan en een waterhoofd heeft - volgens zijn moeder dan, maar “da was nie”. Hij werd door praatjesmakers coryfee Jochem van Gelder aan de leugendetector gelegd.

Ik zou alle succesvolle mensen op Instagram weleens aan willen sluiten op zo’n leugendetector. Ze op een vegan leather stoel zetten (wat eigenlijk duur hipster jargon is voor plastic nepleer) met een groot glimmend quinoa vergiet op hun hoofd. Op hun duimen zou ik hartslagmeters willen klemmen zodat ze tijdens de leugendetector test niet stiekem kunnen swipen. Ik zou namelijk wel eens willen zien of ze de waarheid vertellen.

Met brigadier bob die erbij zit als extra intimidatie factor. De waarheid moet uiteraard wel boven water komen. Beïnvloedingsprincipes 4 da win.

Op mijn tijdlijn krijg ik aan de lopende band sponsored posts met mensen die mij methodes tot succes willen verkopen. Ondernemers die het belangrijk vinden om je zakelijk potentieel te maximaliseren, te eindigen in dubbele cijfers omzet, je eigen 10 te leven, oneindig veel pegels te verdienen, grootser te denken dan je doet en de volgende stap te bereiken.

Ik vind ze niet alleen op Instagram, maar overal om me heen: mensen die roepen dat succes de heilige graal is.

Dat is op zich niet zo heel erg, behalve als niet-succesvolle mensen hetzelfde gaan roepen. Want dan lijkt het ineens alsof zo’n your-life-ligt-verborgen-beyond-your-dream-leven de enige manier is om te leven. En daar geloof ik geen snars van.

Waarom niet?

Nee, niet omdat ik louter een verzuurde aanmodderexpert ben zonder zes nullen op de bank. Maar omdat ik een aanmodderexpert ben die ooit vier nullen aan een academische studie uit heeft gegeven en nu weet waarom iedereen doet alsof succes ons waterige leven in wijn gaat veranderen.

We maken als mens de fout om ons vooral te concentreren op de mensen die het wel gehaald hebben, en zien de mensen die het niet gehaald hebben over het hoofd. Dat komt omdat de mensen die het niet gehaald hebben minder zichtbaar zijn.

Door mijn investering van vier nullen in een master in Psychologie weet ik dat zoiets de survivorship bias wordt genoemd. Altijd handig om te weten.

En mensen mij maar zeggen dat het bullshit-studie is…

Op Instagram, in podcasts, in de krant en zelfs op TV worden we overspoeld met verhalen van ambitieuze en gedreven personen die hun dromen waarmaken tegen alle verwachtingen in. De magische formule?

Een high-school dropout zijn (middelbare schoolverlater klinkt een stuk minder indrukwekkend), verliefd worden op de grind (de nederlandse vertaling ‘sleur’ dekt de lading hier ook niet helemaal) en daarna de CEO worden van een multi-billion dollar business (wij nuchtere Nederlanders spreken in dit opzicht van een miljoenenbedrijf). Dat is wat ze ons allemaal willen doen laten geloven. Dat is wat we willen horen.

Enfin, mediamensen vinden het een stuk leuker om alle succesverhalen te delen omdat zoiets smeuïger is dan een pot Calvé. Het leest lekker weg. Mensen klikken erop. Hun artikelen worden gelezen. Zij genereren daarmee meer advertentie inkomsten. Om met die advertentie inkomsten vervolgens nieuwe mediamensen aan te nemen die dezelfde soort succesverhalen de wereld in slingeren. Waarmee de cirkel weer rond is. Walgoritmes.

Het is een stuk minder leuk om over mensen te vertellen die over dezelfde skills en gedrevenheid beschikten, maar het nooit gehaald hebben vanwege factoren die buiten hun controle lagen. Gaap. Zoiets wil je toch niet horen.

Je wilt verhalen horen van mensen die hard voor hun succes gewerkt hebben en daar uiteindelijk - geheel verdiend - de vruchten van geplukt hebben. Vervolgens wil jij hetzelfde als al die andere succesvolle mensen, omdat je niet achter wilt blijven. Waardoor er nu ook niet-succesvolle succespredikers het succesevangelie gaan verkondigen.

We mogen dan wel een plastischer brein hebben dan andere primaten en gezegend zijn met het bewustzijn om kritisch te kunnen reflecteren op ons eigen gedrag, maar buiten dat om zijn we nog steeds dieren. Dieren die niet altijd zin hebben om gebruik te maken van deze kritisch reflectie en daarom nog te vaak vervallen in aapje-ziet-aapje-doet-gedrag.

Groepsdenken noemen wij psychologen dat:

“[...] A pychological phenomenon that occurs within a group of people in which the desire for harmony or conformity in the group results in an irrational or dysfunctional decision-making outcome. Group members try to minimize conflict and reach a consensus decision without critical evaluation of alternative viewpoints by actively suppressing dissenting viewpoints, and by isolating themselves from outside influences.”

Met andere woorden: we zijn zo bezig met doen zoals de rest van de groep dat we vergeten zelf na te denken.

Als iedereen op Instagram en Gary Vee op Youtube ‘brutaal eerlijk advies’ geeft en zegt dat alles mogelijk is als je stop met excuusjes te verzinnen. Moeten wij dan voortaan ook 300% uit onze dagen halen en ‘s nachts vier uur slapen met nog een sporadisch middagdutje tussendoor? Is dat wat succes definieert?

Vraag dat maar na aan Navish (vanaf 21:15) die dagelijks 21 uur werkt om nauwelijks rond te kunnen komen of de kledingfabriekbaas die nu spijkerbroeken voor 21 cent in plaats van 25 cent moet leveren en de helft van zijn werknemers niet meer kan betalen. Wil je nog steeds beweren dat hard werk de enige factor is in succes?  

We negeren vaak de rol van geluk in het succes van mensen. Al van jongs af aan wordt ons geleerd dat bijna alle doelen haalbaar zijn als je maar hard genoeg probeert. Dit is een leugen, maar er is een goed excuus voor: als je je best niet doet, worden bijna alle doelen sowieso onhaalbaar. Totaal apathisch op de bank en niks doen is weer aan ander uiterste.

Ik denk dat je helemaal niet perse een leven voorbij je dromen hoeft te creëren en hoeft te luisteren naar unieke methodes, stappenplannen en ultieme adviezen. Hoe weet je zeker dat jij ook succesvol wilt zijn en niet liever ‘s avonds Master of None wilt bingewatchen en verzamelaar bent van Donald Ducks en het verder wel geloofd?

Ben je dan slecht bezig? Vinden jullie allemaal de moeder dan dat je niet-succesvol bent?

Wie zegt dat het verkeerd is om in plaats van naar succes, naar een suczasje (suc-6je) te streven?

Wilco zal er geen problemen mee hebben. En ik ook niet. 

---

by Zowie

Manusje van alles

Ik kijk nog steeds teveel series. Meestal blijf ik met een walgelijk gevoel achter. Dat ik mezelf voor het slapengaan vies aankijk in de spiegel en m’n tong extra schrob met een Orabrush om te compenseren voor m’n mentale automutilatie.

De Orabrush. Jep, ik ben ooit voor deze “dokters haten hem om zijn geheim” zwendel gevallen…

Series verzachten de pijn en existentiële leegte - waar we overigens allemaal last van hebben - maar even. Het is een manier om ons af te leiden van waar we echt mee bezig (denken te) moeten zijn. Om even niet alleen met onze gedachten opgesloten te zitten.

Ook jij doet dat. Misschien denk je wel van niet. Maar iedereen heeft zijn eigen rituelen om afgeleid te raken van nadenken over waar het leven naartoe gaat. Sommige mensen shoppen online en geven de PostNL bezorger een hernia en hoofdpijn. Andere mensen gaan strontbezopen op een boot zitten om keihard Guus Meeuwis mee te blèren. Ik ken ook mensen die vijf keer in de week sporten, hun wenkbrauwen epileren en daarna zonnebanken, in die respectievelijke volgorde, om vervolgens alsnog niet te kunnen ontsnappen aan een toekomst die steeds dichterbij komt.

Grote commerciële bedrijven die je puberale onzekerheden uitbuiten. Bah. 

Als je niet begrijpt wat ik precies bedoel, wil ik je een quote cadeau doen. Het is niet zomaar een quote, maar eentje van Sylvia Plath uit het boek “The Bell Jar”. Niet dat ik het boek zelf gelezen heb. Ik ben immers een homo millenialis die veel te druk is met Netflixen om tijd voor een fatsoenlijk boek vrij te maken. 

Toch ben ik zo nu en dan blij met deze walgelijke bingewatch hobby. Anders zou ik nooit op deze parel van een quote zijn gekomen. Een anekdote over het leven en keuzes maken:

“I saw my life branching out before me like the green fig tree in the story. From the tip of every branch, like a fat purple fig, a wonderful future beckoned and winked. One fig was a husband and a happy home and children, and another fig was a famous poet and another fig was a brilliant professor, and another fig was Ee Gee, the amazing editor, and another fig was Europe and Africa and South America, and another fig was Constantin and Socrates and Attila and a pack of other lovers with queer names and offbeat professions, and another fig was an Olympic lady crew champion, and beyond and above these figs were many more figs I couldn't quite make out. I saw myself sitting in the crotch of this fig tree, starving to death, just because I couldn't make up my mind which of the figs I would choose. I wanted each and every one of them, but choosing one meant losing all the rest, and, as I sat there, unable to decide, the figs began to wrinkle and go black, and, one by one, they plopped to the ground at my feet.”

*Mic drop*.

Of eigenlijk *pen drop*. Dit komt akelig dichtbij. *Slikt hardop via adamsappel*.

Aangezien jullie waarschijnlijk ook homo millenialissen zijn en/of teveel series kijken, had ik het beter zo kunnen doen.

Kijk voortaan even dit fragmentje als je op het punt staat om een grote keuze te maken. Laat jullie allemaal de moeder een keertje met rust. 

Aangezien ik te druk bezig was met het maken van kattenfoto's, ging deze scene in eerste instantie volledig langs me heen. Onbewust raakte het toch een gevoelige snaar, want iets iets in me zei dat ik iets belangrijks gemist had. Mijn duim smeekte me praktisch om terug te spoelen. Een minuut later wist ik waarom. Iemand had zojuist de essentie van mijn gehele levensproblematiek verwoord in een paar zinnen.

Snap je nu waarom ik afgeleid raakte?

Als je jong bent voelt de toekomst als één grote zee van vraagtekens. Alles is mogelijk. Je denkt niet na over wat verstandig is omdat je te druk bezig bent met ontdekken wat er allemaal te koop is. Er is nog geen twijfel of je een bachelor rechten kunt combineren met een sociaal leven, een halflege portemonnee en je parttime job. Je bent vooral bezorgd of je niet liever dokter wil worden in plaats van advocaat, een eigen foodtruck met gefrituurde organische sprinkhanen wilt beginnen of de wereld over wilt trekken in een camper die je Another one bites the Wanderlust noemt. Jij bent wel de laatste die het kan schelen dat deze naam veel te lang is.

Je weet toch niet welke kant je op gaat. De wereld ligt voor je open. 

Naarmate je ouder wordt verdwijnen veel van deze vraagteken. De weg voor je wordt duidelijker en je weet ongeveer wel waar je naartoe gaat. Eigenlijk wordt alles een stuk minder spannend. Je komt niet meer zo snel voor een verrassing te staan omdat je ziet welke weg er voor je ligt.

Bij vlagen vind ik dat jammer. Die vanzelfsprekendheid der dingen. Alles lijkt steeds normaler te worden. Tegelijkertijd geeft het me ook rust. Omdat ik weet dat zelfs degene die momenteel op mijn ideale pad zit, speelt met dezelfde gedacht: ook hij denk dat de weg van de buren avontuurlijker is. 

“Je kan alles doen. Maar je moet een beslissing maken, en er iets aan doen.” Aldus de vader van Dev - de hoofdpersoon in de serie.

Eerlijk gezegd denk ik zelf ook dat je niet veel keuze hebt, behalve gewoon doen. “Want als je niets doet gebeurt er niets en gaat de boom dood.” Opschieten met keuzes maken omdat je anders gedoemd bent om je hele leven lang droge vijgen te herkauwen. Dat is zo'n beetje de strekking van het verhaal.

Weet je, het bevalt me wel deze manier van artikelen schrijven. Beetje Netflixen en acteurs van Netflix citeren als take-home message. Ook wel een beetje laks. 

Maar hé, ik moet iets doen. Dat is namelijk nog altijd beter dan, niets. 

---

by Zowie

Via negativa, naar postiever

tl;dr: "Via negativa, naar positiever (lees positievah)" bedoel ik niet op z'n Haags. Via negativa is een verwisseling van focus; waar je normaal gesproken vooral gericht bent op wat je doet, ben je nu gericht op wat je niet doet. Je verbetert de situatie door dingen weg te laten in plaats van toe te voegen. Voor mij is het de makkelijkste en meest geoptimaliseerde manier om positiever in het leven te staan. 

Een mooie blokjesbuik, niet moederziel alleen Netflixen, goed kunnen poepen, jezelf niet vergelijken met anderen, een leeg hoofd hebben, geen onnodige vergaderingen hoeven doorstaan, iets goeds doen voor een ander, blij zijn met wat je hebt, rustig slapen, een leuke hobby vinden, veel lachen, geen blauwe brieven op de deurmat ontvangen, ⁣⁣

Als je kijkt naar alles wat we waarderen, dan gaat het grotendeels om dingen elimineren. En juist niet om dingen toevoegen. ⁣⁣

We denken vaak dat ons vaginagevoel opgelost wordt door extra dingen aan ons leven toe te voegen. Terwijl je jouw situatie ook kan verbeteren door weg te laten wat schadelijk is. Via negativa noemen ze dat.

Het is een interessant gegeven, dat via negativa; omdat de focus niet ligt op wat je doet, maar juist op wat je niet doet. Deze manier van je leven verbeteren is effectief en efficiënt tegelijkertijd: slechte gewoontes worden uit je leven gestript en liever nog vermijd je ze. 

In plaats van mindfulness cursussen op het werk te introduceren, zorg je ervoor dat mensen niet de hele tijd onbetaald overwerken en af toe eerder naar de tandarts mogen (zonder eerst toestemming aan papa baas te vragen). Geen bloeddruk remmers slikken, maar meer sporten en gezonder eten. En als alternatief voor het maken van een stellingkast om daar al je troep in te zetten - terwijl je mensen adviseert om te focussen op minder - kan je ook stoppen een hypocriete lul te zijn en je schamen in een hoekje.

Mijn hypocriete kast die ik gebouwd heb om troep in te zetten die ik nog niet eens gekocht heb. Foei (omgekeerd afgespeeld uit schaamte.. :$)

De oplossing voor veel problemen en stress is niet extra dingen toevoegen (zoals ik en mijn kast), maar juist stoppen met b*llshit. Een soortgelijke filosofie is al in verschillende jasjes verpakt (ook met scheldwoorden en asterisken). Zo heb je - om slechts een paar voorbeelden te noemen:

1. Minimalisme: lekker alles wat overbodig is verwijderen uit ons leven. Minder spullen = meer vrijheid. In de eerste plaats richt dit fenomeen zich vooral op ontspullen, maar het is ook toepasbaar op eten, relaties, en gedachtes. 
2. Mark Manson met zijn edele kunst van Not Giving a F*ck: de zin van het leven ligt verstopt in de problemen oplossen die jij het waard vindt om op te lossen - zinvolle problemen. Wat impliceert dat er ook problemen zijn die niet opgelost hoeven te worden. Dus je kiest bewust dingen waar je je niet op focust.
3. De film Invictus waarin President Nelson Mandela ervoor kiest om al zijn tijd en aandacht in het Zuid-Afrikaanse rugby team te steken, terwijl er veel urgentere problemen lijken te spelen die eerste opgelost moeten worden. Zoals de enorme raciale en economische ongelijkheid in Zuid-Afrika vanwege de apartheid. Ondanks dat kiest Mandela ervoor om zich te focussen op één ding: sport, omdat hij gelooft dat niets in staat is om mensen beter bij elkaar te brengen dan de universele taal van sport.

We lijken geconditioneerd te zijn met het idee dat we problemen op kunnen lossen door iets toe te voegen. Misschien komt dit idee voort uit onze consumptiegerichte samenleving, waarin mensen denken hun geluk te kunnen kopen met spullen.

Uit de voorbeelden blijkt dat het tegenovergestelde ook waar kan zijn: dat het goede juist verstopt ligt in de afwezigheid van het slechte.

Dus geen spullen kopen om je beter te voelen, maar juist spullen wegflikkeren of helemaal niet kopen. Niet alle problemen die je tegenkomt willen oplossen, maar kijken welke problemen jij het waard vindt om op te lossen. En geen stellingkast bouwen om rotzooi in te doen die je nog niet eens gekocht hebt, maar zowiezo geen rotzooi kopen. 

Kan iemand mij uitleggen hoe ik mijn eigen advies op moet volgen? ‘T wil nog steeds niet echt lukken…

---

by Zowie

Vanavond bij Pauw: Aanmodderexpert Zowie Zep

tl;dr: Ik was te gast in de Pauw studio en mocht mijn mening geven als psycholoog. Het ging over fillers, influencers en voorbeeldfuncties. Controversiële kost. Hieronder lees je hoe ik daar terecht kwam, wie de andere tafelgasten en hoe ik over deze kwestie denk. En 3, 2, 1... ACTIE!

AAN TAFEL! Een kijkje in de keuken als tafelgast

Uitgenodigd worden als tafelgast is niet iets wat je dagelijks overkomt. Zelfs niet als je Nederlands’ enige echte aanmodderexpert bent. Zoiets is ook voor mij nog steeds een eer. Ik ben al blij als mijn ouders vragen of ik langskom voor de zondagsbrunch. Zo'n kans om te testen of je 'podcast kop' (referentie: De Korreltjes Zout Show) ook geschikt is voor televisie pak je natuurlijk met beide handen aan. Toevallig ging het over influencers, fillers & voorbeeldfuncties. Iets waar ik persoonlijk natuurlijk een sterke affiniteit mee heb.

Ik ben blij dat mijn volle lippen eindelijk door iemand opgemerkt werden. Ik begon al bang te worden dat ik €175,- euro door het watercloset had gespoeld voor Jan met de korte achternaam.

Natuurlijk gaan we het hier niet over mijn beauty regiment hebben. Jullie willen weten hoe ik daar voor die LDK 8000 elite camera’s terecht ben gekomen en hoe ik alles ervaren heb. Waarom uitgerekend ik ben gekozen uit die enorme poule van experts, wie mijn andere tafelgasten precies zijn en wat mijn inbreng was in een gesprek over cosmetische ingrepen?

Met andere woorden: wat was ik daar in godsnaam aan het doen?

Mijn korte antwoord: constructief aanmodderen. Daarover later meer.

Eerst wil ik jullie meenemen naar het eerste punt op de tijdlijn: mijn uitnodiging. Zoals altijd draaien dit soort kansen om twee dingen:

1. een goed netwerk
2. een flinke dosis puur toeval (of geluk, als jouw glazen altijd halfvol zijn).

Een oude buurjongen gleed in mijn DM in op Instagram:

Of ik als expert aan wilde schuiven om mijn mening te geven over een discussie waar ik - tussen neus en lippen door - wel iets van mee had meegekregen? Natuurlijk wil ik dat! Ik ben jouw man! Botox, fillers en influencers zijn mijn forté. Ik eet dit, ik drink dit, ik slaap dit, ik leef dit. In ieder geval als ik erover mag praten in de Westergasfabriek met twee spraakmakende tafelgasten.

Vrij vertaald: ik had geen flauw benul waar het over ging.

Oké, ik zal niet vals bescheiden zijn. Want daar heeft mijn onzekere-naar-complimentjes-vissende-ego de laatste tijd nogal eens last van. Ik ben een psycholoog die een ongeremde interesse heeft in het observeren en verklaren van opmerkelijk menselijk gedrag. Ik zou wel gek zijn als ik daar niet aan tafel ging zitten.  

(Blijkbaar vonden ze mijn online geschenenschop en recalcitrante toontje wel lachen.)

Televisie is inmiddels een beetje de Converse gymp van het medialandschap geworden; niet helemaal relevant meer, maar je kan er nog wel met goed fatsoen mee over straat. En heel veel mensen gaan ermee over straat. Vandaar dat ik dacht: wie de schoen past trekke hem aan. Dit was een unieke kans. Ik had er wel oren naar. Een keertje wat anders.

Gelukkig kende ik al een paar mensen uit mijn omgeving die de stap richting the dark side al hadden gemaakt. Niet richting het Hilversumse medialandschap, maar de witte muren van Dr. Schoemacher. Dus ik kon voor het voorbereidende veldonderzoek bij hen terecht. Het enige wat ik die eendenbekjes hoefde te geven was een stukje geroosterd brood met wat kaasjes. En een wit wijntje. Nee hoor, ik ben deze mensen heel dankbaar (de mensen waar het over gaat weten wie ik bedoel. Ik zal jullie privacy niet schenden). 

Na deze officieuze inleiding in de wereld van fillers en botox, dook ik dieper in de wetenschap achter social media, online invloed, zelfbeelden en cosmetische ingrepen volgde. Acht A-4tjes later was daar de kers op de spreekwoordelijke taart: een zo genuanceerd mogelijke kijk op een onderwerp waar letterlijk iedereen een mening over heeft.

Dat beloofde nog wat te worden daar aan tafel.

Want eerlijk is eerlijk, mijn tafelgasten maakten me nieuwsgierig. Naast mij zat de Coco Chanou met meer dan 300.000 volgers op Youtube. Inmiddels heeft ze op Youtube een - op zijn zachtst gezegd - indrukwekkend leger aan volgers achter zich weten te scharen. Ik was dan ook enorm benieuwd naar haar kijk op deze kwestie.

Tegenover mij zat journaliste Hester Zitvast die een pittig opiniestuk had geschreven over cosmetische ingrepen onder jongeren. “Botox als je jong bent… HET IS GEEN PERMANENTJE!” luidde de titel (ironisch genoeg ook wel weer een beetje permanent natuurlijk, van dat gif in je voorhoofd duwen). Duidelijke taal. En ook niet geheel onbegrijpelijk als je een moeder bent van twee kinderen.

Met een zo min mogelijk vooropgezette mening schoof ik aan tafel.

(Ik was verder totaal niet zenuwachtig. Dat lijkt maar zo. Ik drink altijd 3 flessen Jenever voor ik opga en strooi wat zout met citroen in mijn ogen. Zodat ik er wat geleefder uitzie, met meer levenservaring. Zoiets komt mijn geloofwaardigheid als Psycholoog alleen maar ten goede. Meestal wil ik gaan voor het uiterlijk van de dronken liefdesbaby van Sigmund Freud en Maarten van Rossum. En dat is wel aardig gelukt als ik het zo bekijk.)

Zonder gekheid - ik zag er prima uit (op deze foto na dan). Ik zal het jullie niet aandoen om mij te voeden in mijn drang naar bevestiging. Jullie hoeven mijn valse bescheidenheid niet verder aan te wakkeren. Geen zorgen, ik zal (voorlopig) nog geen fillers of iets dergelijks gebruiken om te copen met mijn onzekerheid.

De standpunten van iedereen waren duidelijk. Inhoudelijk gezien wil ik hier niet te lang bij stilstaan, want dat is van ‘tertiar’ belang - om in de termen van Pauw zelf te blijven. Ik zal het bij een korte sypnosis houden van de avond houden.

De meningen vóór de camera:

De 21-jarige Coco dwarrelt al 8 jaar rond op Youtube. Ze maakt advies videos voor mannen over vrouwen, praat over het overwinnen van bijvoorbeeld een Post Traumatische Stress Stoornis (wat ik heel moedig vind) en doet dingen als Fasion Nova try-ons. O ja, ze maakt ook mooie foto’s op Instagram met veel goud. Dat vind ik er wel vet uitzien.

 

https://www.instagram.com/p/BuQomNhF9AT/

In haar optiek bestaat er niet zoiets als een “voorbeeldfunctie” en moet je vooral trouw blijven aan je eigen normen en waarden. Dus niet teveel rekening houden met wat je online zet en vooral doen wat goed voelt. Influencers zijn volgens haar entertainers en het is de taak van ouders om dit duidelijk te maken aan hun kroost.

Journaliste Hester merkte (terecht op) dat kinderen niet altijd beseffen dat een influencer een entertainer is. Dat maakt het gevaarlijk als de 14-jarige dochter van Hester alles wat ze ziet super serieus neemt. Is het verantwoord om deze groep meisjes bloot te stellen aan behandelingen waar je meestal pas na je (minimaal) 20e (ook terecht) mee begint, vroeg Hester zich af. Moet zoiets als op jonge leeftijd in je hoofd gestopt worden? Moet er op zo’n manier op het zelfbeeld van jongeren worden ingewerkt?

En is het verantwoord als bedrijven cosmetische ingrepen promoten door gratis behandelingen weg te geven aan influencers?

Coco was het hier deels mee eens deels mee oneens. Ze vond het niet goed als influencers dingen aan zichzelf laten doen en daar niet open over zijn. Kinderen moeten niet het idee krijgen dat iedereen die ze online zien er van nature zo uitziet. Om te voorkomen dat kinderen een onrealistisch beeld voorgeschoteld krijgen, vindt Coco daarom dat influencers transparant moeten zijn over wat ze doen. Ze vindt dat al een verbetering ten opzicht van iemand die van alles aan zichzelf heeft laten verbouwen en hier niets over zegt.

Laat ik me op dit punt ook maar even in de discussie mengen. Ik vertolk die mosterd-na-de-maaltijd-rol namelijk uitstekend - dat hebben we in de uitzending wel gezien. Het laatste punt van Coco is namelijk wel een stroman argument. Dat A beter is dan B, betekent nog niet meteen dat A ineens wel [quote] goed [/unquote] is. Inderdaad, het is beter om transparant te zijn in wat je laat doen, maar dat wil nog niet zeggen dat zoiets delen ethisch verantwoord is.

Waarschijnlijk deed Coco het niet bewust, maar ze maakte hier gebruik van een verleidingstechniek: het ‘lelijke broertje effect’. De discussie ging aanvankelijk over of het promoten van cosmetische ingrepen via influencers A) wel verantwoord is of B) niet verantwoord is. Door een optie C) transparant zijn is beter dan niet-transparant zijn toe te voegen, werd de discussie naar een totaal ander vlak verplaatst, namelijk: een discussie over twee dingen die discutabel zijn, maar waarvan één misschien net iets minder discutabel is dan de andere. Kiezen uit twee slechten lijkt mij dat.

Waarschijnlijk snappen jullie na die uiteenzetting hierboven wel waarom ik het niet zo goed op camera doe. Één zin door mij laten ontleden duurt al een hele uitzending…

Daarom wil ik jullie vanaf nu alleen nog maar vermoeien met mijn mening zonder camera’s.

Mijn mening zónder de camera:

Net zoals ik in de uitzending al zeg, is een brein bij de meeste mensen nog in ontwikkeling tot hun 25e levensjaar. De prefrontale cortex – die verantwoordelijk is voor het inschatten van o.a. risico’s en lange-termijn denken – is vaak tot je 30e nog in ontwikkeling. Hoewel je vanaf je 18e al beslissingsbevoegd bent, wat min of meer betekent dat je lak kan hebben aan wat je ouders zeggen, betekent dit niet dat je ook in staat bent om de juiste keuzes te maken.

Uit verschillende onderzoeken komt naar voren dat (sociale) media de wens om cosmetische ingrepen te ondergaan kan beïnvloeden. Vooral onder jonge vrouwen die veel influencers volgen, significant langer op social media zitten en die al minder tevreden zijn over hun uiterlijk. De meeste video’s benadrukken bovendien vooral de voordelen en laten mogelijke risico’s achterwege. Intuïtief gezien voelt dit een beetje eenzijdig. En slinks.

Jonge volgers zijn een vatbare doelroep. Minder kritisch. Zodra influencers iets controversieels gaan doen wordt het genormaliseerd. Alleen al door het erover te hebben met elkaar, wordt het normaler. Er vindt een blootstellingseffect plaats; wat eerst alleen aan grote sterren voorbehouden is, wordt uiteindelijk net zo normaal als je tanden poetsen met whitening tandpasta. Ik wil niet die doemdenkende oude oom zijn die alles afraadt wat hij zelf niet kent en je verjaardag verpest, maar ik denk dat kwetsbare groepen zeker bewust moeten worden gemaakt van mogelijke risico’s en gevolgen. Een disclaimer zoals Hester ook al aangaf lijkt me een minimale eerste stap.

Los van de inhoud vond ik het een geweldige ervaring. Op voorhand wist ik dat ik geen soepele spraakwaterval zou zijn. Ik denk liever twee keer na voordat ik iets zeg en ben niet zo goed om op commando overal mijn mening over te geven.

Ik zat daar vooral uit nieuwsgierigheid, om Zowie Zep onder de aandacht te brengen en te kijken hoe televisiemaken in zijn werk gaat. Wat dat betreft ben ik zeer tevreden. Ik heb gedaan wat ik wilde doen. In mijn persoonlijke doelstellingen ben in dat opzicht driedubbel en dwars geslaagd.

De volgende keer zal ik echter proberen om niet te praten alsof ik in het midden van iedere zin al probeer te raden wat ik de volgende zin ga zeggen. En blijkbaar was mijn magische snor niet afdoende om te voorkomen dat ik op de bulldog Spike uit Tom en Jerry leek. Achteraf vond ik het erg confronterend om mezelf in HD terug te zien.

Misschien moet ik net als de dames de volgende keer wat extra make-up opdoen. Ik ben voorlopig nog even te jong om aan de botox en fillers te gaan.

Of denken jullie dat 27 jaar oud genoeg is?

Ik houd mijn mond wijselijk gesloten

---

by Zowie

5 dingen die ik een jaar geleden had willen weten - en jij waarschijnlijk ook

Een terugblik op één jaar Zowie Zep

U kijkt hier naar een verzameling van één jaar aan perspectiefwisselingen, mind nuggets en harde levenslessen. Ik kijk samen met jullie terug op een jaar vol mooie ontwikkelingen. Zo ben ik (bijna) wekelijks te horen in de Korreltjes Zout Show, schoof ik vorige week aan bij de Helden & Hordes podcast, freelance ik wat in de rondte, mag ik volgende maand als tafelgast bij de Pauw Academy aanschuiven, ben ik gestopt bij de IKEA en mag ik weer een hoop nieuwe ervaringen van mijn bucketlist afstrepen.

Niet super indrukwekkend. Toch gaat het goed met deze knaap. En hij heeft tot op heden geen spijt van zijn keuze om het roer om te gooien of moeite om in de 3e persoon over zichzelf te praten. 

En natuurlijk modder ik nog steeds maar wat aan. Ik doe ook maar wat. Waarmee ik eigenlijk aan wil geven dat er ook een heleboel mis is gegaan. Daar ben ik verder senang mee. Het zou zorgwekkender zijn als ik na een jaar ploeteren tot de conclusies kwam dat ik niets fout had gedaan. Dat zou namelijk betekenen dat ik niet was ontwikkeld - als schrijver, als persoon, als verkapte spirituele sjaak en als vader van twee katten.

"Nerveus? Ikke? Huh, watte? Nee hoor, ik kijk altijd alsof ik de dochter van Liam Neeson net heb ontvoerd... Telefoon al op stil gezet?! Mama al geappt...? Oh wacht volgens mij staat daar een LDK8000 elite op mij gericht.. heb ik de katten wel eten gegeten... Zit er nog Mozarella in mijn snor van die quattro formaggi van daarnet? *ENNN ACTIE* Oh volgens mij zegt die man met dat strenge brilletje en die koptelefoon op actie, dat betekent dus dat we.... "*JA, KOMT IE*"

Slik. 

"Oh. Helleuw."

Toen ik Zowie Zep startte koos ik niet zonder reden om mijn aanmodder filosofie te evangeliseren. Er waren al teveel mensen die beweerden ‘het’ te weten. Nergens zag ik mensen die zeiden: “Ik weet het ook niet. Eigenlijk doe ik maar een dotje.” Dat zat me niet lekker. Hoe kan je met een stalen gezicht zeggen dat je alles weet. Hoe kan je toegeven een keertje fout te zitten, als jij een monopolie op de waarheid denkt te hebben. Waar liggen mogelijkheden voor vooruitgang als je niks fout doet?  

Met andere woorden: wat valt er te verbeteren in een wereld die zich nooit achter de oren krabt?

Met angst als solistische souffleur gedurende mijn gehele bewuste leven, kwam mijn filosofie nooit verder dan als echo in mijn eigen breinkamer. Net zoals iedere vers afgestudeerde snot pegel twijfelde ik over mijn capaciteiten. Wat had ik mensen te bieden? Wat was mijn inbreng? Een enorm berg aan ervaring met deep-learning en hyperfocus in een voetbalsimulatiespel? Een tomeloze schat aan kennis over het aangaan van kortstondige interpersoonlijke relaties via een geosociale smartphone applicatie?

Wellicht dat er ergens een markt zou bestaan voor mijn fameuze oog voor “high potentials” en gracieuze “swipes”?

Ik heb het inderdaad over tinderen en 'vleesswipen'

Zoals gebruikelijk liep ik over van de vragen en verdronk mijn poel aan antwoorden in de pandapunten. Ik liep vast in mijn eigen verwachtingen. Als ik iets startte, lukte het niet om door te zetten. En zodra ik die opstartfase wel soepel doorkwam, stak iets of iemand anders er weer een stokje voor.

Nou zou ik de nodige complottheorieën erop los hebben kunnen laten en mezelf wijsmaken dat het universum samen zweerde tegen mij. En hoewel dat enorm verleidelijk is, is het tegelijkertijd ook onzin. Verkeerslichten staan nou eenmaal niet altijd op groen. Er zitten ook gele en oranje winegums in een zak, niet alleen de lekkere rode. Perfecte condities bestaan niet.

Er kwam een punt waarop ik besloot om niet meer als speelbal voor het lot te fungeren. Met het opzetten van Zowie Zep luidde ik het startschot. Fouten maken was onvermijdelijk. Dat kon ik niet voorkomen. Het enige dat ik wel kon doen is leren van mijn fouten.

Vandaar dat ik er een aantal met jullie wil delen - dingen die ik aan mezelf in 2018 had willen adviseren. Een aantal oepsjes. Dingen die ik in 2019 anders wil doen. Ga lekker zitten voor mijn vijf reminders to self (die ongetwijfeld ook handig kunnen zijn voor jou):

Reminder to self #1

Altijd heb ik geschreven vanuit de intentie om mensen te helpen. Helaas niet altijd met een even duidelijke structuur. Mijn website is hier een mooi voorbeeld van. Ik wilde de start van Zowie Zep niet dermate lang uitstellen dat het uiteindelijk weer als concept op de :D-schijf (niet deze ?-schijf) van mijn computer verdween. Met wat marketing kennis in mijn koker besloot ik om te kiezen voor een minimum viable product - wat eigenlijk een duur woord is voor gewoon beginnen.

Een nadeel van deze aanpak is dat ik mezelf niet de tijd heb gegund om te denken over een heldere structuur. Mensen die op mijn website komen weten niet altijd even goed wat ik doe of wat er van hen verwacht wordt. En hoewel het leuk is om op onderzoek uit te gaan, is toch wel fijn om ergens een rode draad te ontdekken. En dan niet eentje die aan de speld in een hooiberg vastzit.

Het voordeel is dat ik nu bezig ben met iets waardevols en anders nog steeds pastasauzen en fietszadelhoesjes zou hebben verkocht.

Ik beloof vanuit de grond van mijn hart dat het vanaf hier alleen nog maar bergopwaarts zal gaan. Voor de mensen die nog niet afgehaakt zijn: bedankt dat jullie het hebben uitgehouden met mij. En voor de mensen die nieuw zijn: jullie hebben geluk. Mazzelpikkies en mazzelvagijnen. Mijn leven is namelijk al gebeterd. Te beginnen met de gestructureerde opzet van dit artikel in het welbekende lijstjes format. Wat overigens totaal geen goedkope, clickbaity, trafficboostende en inferieure vorm van content is.

Of wel natuurlijk. Dan zijn jullie erin getrapt. Niet alleen Rumag is in staat om jullie troep voor te schotelen.

Één schrale troost voor de volgers van het eerste uur, vanaf hier wordt het gestroomlijnder dan een Delorean in een Bōsōzoku jasje.

Ongeveer zo vlot dus

Reminder to self #2

Waarschijnlijk de belangrijkste ‘reminder to self’ in deze lijst: theorie niet boven praktijk plaatsen. Actie spreekt luider dan woorden. Kennis is niets waard als je er niets mee doet. Of zoals je al in de Helden en Hordes podcast hoorde: “je kan je tijd beter verdoen, dan verdenken”.

Soms zijn grote, moeilijke en indrukwekkende problemen zo groot, moeilijk en overweldigend dat jezelf eindeloos onderdompelen in theorie de enige werkbare optie lijkt. Ik realiseerde me echter niet dat het grootste obstakel in het aanleren van deze doe-filosofie lag in het uitvogelen hoe ik het in de praktijk moest brengen zónder de theorie te kennen. Voordat je profijt wilt hebben van je kennis, moet je het eerst toe kunnen passen. Voor mij is het niet helemaal duidelijk waarom je kostbare uren van je tijd investeert in iets waar je vervolgens niets mee gaat doen. Wat dit aangaat kan ik alleen maar aan mezelf beloven om te blijven doen. 

Vandaar dat ik bezig wil blijven met bezig blijven. Ik wil ondernemen. Dingen creëren. Experimenteren. En mezelf blijven verbazen. Of dat nou zoiets is als een boek schrijven, een nieuwe onderneming starten, films maken, podcasten, starten bij een nieuwe baan of een Youtube kanaal beginnen. Welke precieze invulling je eraan geeft doet er niet toe. De enige onmogelijke reis, is de reis die je nooit begint. Althans, dat heb ik Tony Robbins een keertje horen zeggen. En hij is een zelfhulp goeroe. Dus. Waarom zou je hem niet geloven?

Actie!!

Reminder to self #3

Het derde punt ligt in lijn met punt twee. Practice what you preach. Er lag teveel focus op denken en te weinig op actie. Schrijven en dingen overpeinzen is één ding. Ze in de praktijk brengen is een tweede. Mensen die regelmatig stukken van mij lezen, weten dat alles wat ik schrijf zo goed als autobiografisch is. Ik geef als het ware advies aan mezelf en jij kan eruit filteren wat bruikbaar is voor jou.

Er is helaas geen vervanging voor actie. En dat is iets waar ik mezelf nog te vaak aan moet herinneren. Voordat ik jullie vertel wat je moet doen, wil ik het in eerste instantie zelf gedaan hebben. En het liefst zo goed mogelijk. Ik kan niet van jullie verwachten dingen te doen die ik zelf niet gedaan heb. Voordat ik ga preachen wil ik eerst zelf de top reachen. Prijs de heer. Als het de eerste keer niet lukt, doe het dan nog een keer. Ik zal jullie niet verder vermoeien met andere rijmelarij van lik me vestje. Voordat jullie denken dat ik jullie kostbare tijd niet serieus neem. 

Sweet baby jesus! Hallelujah!

Verwar inactie niet altijd met luiheid. Er bestaan in mijn ogen twee vormen van lui zijn:

1.  luiheid die voortkomt uit het niet na durven jagen van je dromen.
2. luiheid die voortkomt uit prioriteiten durven stellen.

Luiheid wordt vaak uitgelegd als iets negatiefs. Terwijl ik denk dat er heel vaak andere redenen aan ten grondslag liggen. Waarom zou ik mijn kostbare tijd investeren in iets dat het niet waard is? Sommige dingen doe je niet, zodat je andere dingen wel kunt doen. Dit is niet iets waar op neergekeken moet worden. Ik noem dat gezonde prioriteiten durven stellen.

Om minder bang te zijn en betere prioriteiten te kunnen stellen, wil ik me richten op de twee belangrijkste oefeningen die ik daarvoor gebruik (met dank aan Tim Ferris):

• Fear-setting: er bestaan enorm veel dingen die ik wil doen, maar niet gedaan krijg omdat ik bang ben. Vervolgens blijf ik ze net zo lang uitstellen tot ze van mijn prioriteitenlijstje verdwijnen. Dat is zonde aangezien dit vaak de dingen zijn die het liefste zou willen bereiken. Om deze instelling zoveel mogelijk te voorkomen, probeer ik niet alleen te kijken naar de kosten en risico’s van actie. De kosten van inactie vind ik veel interessanter. Als je alle dingen onder elkaar zit die je misloopt door iets niet te doen, wordt datgene wél doen plotseling een stuk aantrekkelijker. Een aanpak die tot nu tot geweldig is gebleken als ik vast leek te zitten in een lastig dilemma of probleem. 

• Deadlines: deadlines zijn geen eng woord om je instant op te zadelen met peutervleermuizen in je buik die net een hele zak Smarties op hebben. Deadlines hebben een bewezen effect op je productiviteit. Het gevaar van werken zonder deadlines is dat je allerlei onnodige taken voorrang gaat geven en je doel niet haalt. Flexibele deadlines klinken ideaal, maar dit zijn ze niet; een taak breidt zich namelijk uit tot de tijd die beschikbaar is om de taak te realiseren. Als je 3 weken de tijd hebt om iets te doen, zal het je waarschijnlijk 3 weken kosten om die taak te voltooien. Maar als je 6 weken de tijd hebt, zal diezelfde taak je waarschijnlijk 6 weken kosten. Dit geldt ook voor taken op micro niveau. Plan 2 uur in voor een meeting en je zal zien dat je de volle 120 minuten rond de tafel zit. Dit inzicht heeft me het belang van deadlines in laten zien. Ze helpen me om gefocust en op stoom te blijven.

Voortaan wil ik slimmer werken in plaats van harder. Ik heb me voorgenomen om de meest luie ambitieuze persoon te worden die je kent.

? Hoe ik dat doe? Of beter gezegd, hoe begin ik?

1. Begin je dag met het opschrijven van je prioriteiten ((ik doe dat in een fancy smaragdgroene Moleskine omdat alle influencers en goeroes dat doen. En omdat mijn huisgenoot 'm niet gebruikte))
2. Deel alles op in kleine, behapbare taken
3. Stel jezelf de vraag: wat is de eerste, concrete actie die ik kan doen?
4. Schat hoeveel tijd je nodig hebt, reserveer een blok in je agenda en stel een deadline
5. Focus op deze ene taak
6. Leg je telefoon zo ver mogelijk weg, sluit Instagram/Gmail/Facebook (of installeer Cold Turkey), accepteer dat het huis niet NU gestofzuigd hoeft te worden
7. BEGIN
8. Gun jezelf een beloning als je een brave jongen bent geweest. Bijvoorbeeld een bakje pleur, korte pauze of iets anders kleins (we moeten ook niet overdrijven).
9. herhaal

Bonus 10. Als het even stroperig aanvoelt allemaal; begin dan met het einde voor ogen. Schrik niet - dit escaleert van 0 naar 100 in één seconde - maar stel dat je overleden bent. Hoe wil je herinnerd worden als je dood bent? Wat wil je dat vrienden en familie over je zeggen in je afscheidsrede? Dit is een trucje van Stephen Covey om te bedenken waarom je een doel nou ook alweer zo belangrijk vond. Wat hoop je te bereiken? Sluit je ogen en visualiseer hoe het eruit ziet als je je doel bereikt hebt.

Die verwarmde stoelen van je BMW en dat ijskoude sapje van €8,- met van dat sediment op de bodem vormen een perfect contrast met elkaar, nietwaar? Zo zien bereikte doelen er nou uit. 

Reminder to self #4

Punt 4 is meer een stijl kwestie. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat het verdomd lastig is om ‘andere’ ideeën op een respectvolle manier te benaderen. Je helpt er echter niemand mee door ideeën die in jouw optiek een beetje gek of anders zijn geen kans te geven. Mensen die er wel in geloven stoot je tegen het verkeerde been en die luisteren vervolgens niet meer naar je. Terwijl de mensen die er neutraal in staan je waarschijnlijk een onsympathieke kwast zullen vinden.

Ik wil dingen meer ridderlijk benaderen vanaf nu. Dingen waar ik zelf geen heil in zie op een respectvolle manier bespreken. Soms kan je het niet eens zijn met iets, maar er je eigen lessen uit halen. Ik wil niet in een lulletje rozenwater veranderen, maar ik ben wel het belang van een community in gaan zien. Het zou geweldig zijn als de Zowie Zep familie (inderdaad, zo zie ik jullie) zich uitbreidt met nog meer mooie mensen. Alleen ik denk dat ik als psycholoog in staat ben om dat op creatievere manieren te doen dan door twee groepen tegen elkaar uit te spelen (Trump, if you need advice. Call me...). Polariserende taal vind ik walgelijk. We denken al genoeg in hokjes en mijn eigen website is de laatste plek waar ik zoiets wil zien.

Ondanks mijn niet altijd even genuanceerde en schijtlollige toontje, ben ik blij dat mijn lezers tot dusver een bijzonder goede sfeer weten te bewaken.

YOU A BIG DAWG!! WHERE MY PAWS AT?!

Reminder to self #5

Wetenschap als oplossing voor alle problemen zien. Voordat ik hier dieper op inga, wil ik eerst de waarde van wetenschap en de wetenschappelijke methode benadrukken. Er schuilt veel praktisch nut in een wetenschappelijk manier naar de wereld kijken - iets dat helaas niet iedereen op school aangeleerd krijgt. Dat is jammer aangezien je de rest van je leven iets hebt aan deze manier van denken. Ik zal je uitleggen waarom.

Het is makkelijk om gewoon dingen te roepen zonder bewijs te hoeven leveren. Een beetje te makkelijk. Wetenschap is mooi omdat het bereid is om ernaast te zitten. Als een theorie niet werkt, zeg je ‘oeps, dat is jammer’ en trekt opnieuw de wijde wereld in. Op zoek naar iets anders dat je wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aan mag nemen. Iets dat niet-wetenschappers ‘de waarheid’ zouden noemen.

Maar het gaat verder dan dat. Wetenschap is meer dan alleen een snor laten staan, een grote bril opzetten, met een wattenstaafje in een Erlenmeyer te roeren, de grote bril weer afzetten en huiswaarts keren. Het is overal om ons heen. Wetenschap is de figuurlijke bril die we op kunnen zetten om chocola van de wereld te maken. Voordat ik verzeild raak in een circlejerk met mezelf, Erlenmeyers, wattenstaafjes en de wetenschappelijke methode, zal ik stoppen. Maar ik geloof dat ieders leven baat kan hebben bij kennis over wetenschap.

Wetenschap kent natuurlijk ook zijn beperkingen. Één van de mooiste eigenschappen van wetenschap is tegelijkertijd haar grootste valkuil: wat vandaag ‘bewezen’ is kan morgen al ontkracht zijn. Kennis heeft een houdbaarheidsdatum. Ongeachte deze beperkte houdbaarheid en het falsifieerbare karakter, is het de meest systematisch manier van kennis over de wereld vergaren. Voorlopig blijft het mijn methode van voorkeur om op terug te grijpen als ik het even niet snap. 

Peace, I'm out! (Almost)

Mijn laatste bonus reminder to self is dat niets zaligmakend is. Wetenschap biedt geen absolute antwoorden, geloof geeft geen absolute waarheden, zelfhulp is slimme manier van commercieel inspelen op een groeiende behoefte en op ASOS rond blijven scrollen tot je gelukkig bent is ook geen structurele oplossing (geloof me ik spreek uit ervaring). Ik zie er nu wel swaggy uit maar zal op zoek moeten blijven gaan naar mijn eigen waarheden. Iets wat voor mij als de meest gestructureerde en veelomvattende manier aanvoelt om al mijn problemen te tackelen. Mijn persoonlijke magic bullet om het leven te winnen.

Misschien zal ik nooit de ideale oplossing voor mijn problemen vinden. Grote kans dat ik nooit definitieve antwoorden op grote levensvragen zal vinden. Dat het voor altijd een raadsel blijft waarom dit specifieke hompje atomen in godsnaam hier op aarde rond dwarrelt. Misschien zal ik er wel nooit achter komen wat mijn taak is op deze planeet.

Maar misschien is dat precies wat alles zo leuk maakt - erachter komen wat jij met je korte tijd hier wilt doen. Ik wil het niet onnodig dramatisch maken, maar ik ben klaar met het verspillen van tijd aan shit die ik niet wil doen om indruk te maken op mensen die ik niet mag.

Want, uiteindelijk komt alles op hetzelfde neer: groeien als mens. Dat ene ding waar vrijwel iedereen mee bezig is. Ik heb alles benaderd vanuit mijn eigen kleine Rapunsel torentje - de belevingswereld van een 27-jarige psycholoog met net iets te kroezig krullen die zich verwonderd over de wereld. Ongetwijfeld zal ik in mijn zoektocht naar mijn eigen waarheid dingen over het hoofd hebben gezien. Ik zal voorbeelden uit hebben gekozen die totaal onherkenbaar zijn, onderwerpen aan hebben gesneden die niet resoneren en theorieën aan hebben gehaald die volledig irrelevant zijn.

Ondanks dat denk ik dat de onderliggende concepten die centraal staan in mijn leven niet veel anders zijn dan die van jou. Dat ook jij liever terugkijkt op een hele serie “oepsen” in plaats van een heleboel “wat als'en”.

Want zelfs na één jaar bikkelen, lijkt al dit aanmodderen me nog steeds beter dan helemaal niets doen.

Groetjes Zowie, mei 2019

“Uncertainty is an uncomfortable position. But certainty is an absurd one.” - Voltaire

Existentiële_leegte_vertolkt_door_ernstige_blik_in_verte_en_kleding_die_matcht_met_ziel.jpeg

---

by Zowie

Nonchalante roekeloosheid

Laat me je een verhaal vertellen.

Mijn ouders zijn hardwerkende personen. Calvinistisch. Stabiel. Brave burgers. Scheiden hun plastic afval. Kwamen niet opdagen bij mijn musical vanwege de dood van Theo van Gogh. En lieten mij als baby met 2 tanden speklappen eten uit de magnetron besprenkeld met Aromat (lekker bezig mama haha). Alles wat mijn ouders deden, deden ze op de meest uitgesproken zorgzame manier die ik ooit heb gezien. Ze waren anders. En ze deden er alles aan om dat zo te houden.
Ik heb van hen geleerd hoe ik een rebel moest zijn. Waarom? Omdat mijn ouders - buiten hun standaard burgerlijke leventje om - deden wat de F ze wilden. En dat deden ze met een (nogal flamboyante) nonchalante roekeloosheid. Mijn vader raakte zijn zicht kwijt vanwege diabetische retinopathie en moest zijn kapsalon inclusief leven als ondernemer opgeven. Dat weerhield hem er niet van om op 43 jarige leeftijd al zijn vrije avonden op te offeren om te leren werken met demente ouderen. Hij las duizenden pagina’s met een vergrotende liniaal, zeurde nooit, deed zijn ding, en 4 jaar later studeerde hij summa cum laude af. Mijn moeder idem dito. Zij studeerde niet cum laude af, maar heeft wel al zo lang ik me kan herinneren haar eigen plan getrokken. En voordat ik me kan herinneren was dit waarschijnlijk nog erger. Ze ging van eindredacteur bij een woonmagazine naar een internationale platenmaatschappij om Gigi D’Agostino naar Nederland te brengen. En toen ze dat beu was, ging ze zonder problemen in de catering staan om broodjes gezond te maken. Ze stopten niet als het even tegen zat. Bij haar leek alles harmonieus in elkaar over te lopen. Je kon haar een symfonie laten dirigeren van een compilatie blokfluitlessen met groep 3 scholieren. Als mijn broertje en ik ziek waren, sliepen wij op een matras in de keuken van de kapsalon. Honderd procent hygiënisch was het niet. Maar als volwassene is het het schoonste wat ik ooit heb gezien. Belgen weten wat ik bedoel. Mijn ouders verweefden hun dromen naadloos met het leven van alledag.

Ik hou van deze nonchalante roekeloosheid. Zelf ben ik meer van het mijn-zucht-naar-validatie-heeft-morbide-obesitas-kamp. Ik ben nog steeds aan het afkicken van mijn verslaving aan de mening van anderen. Maar de gedachte aan de flair waarmee mijn ouders altijd door het leven zijn gegaan houdt me op de been.

Ik zou willen dat ik voor altijd terug kon vallen op de nonchalante roekeloosheid van mijn ouders. Dat alle energie die verloren gaat aan twijfel, onzekerheid, schaamte, ongeloof en zorgen, rechtstreeks in het verkennen en creëren van nieuwe mogelijkheden kan worden gepompt.

Doe. Probeer. Experimenteer. Maak het jezelf ongemakkelijk. Plan morgen datgene in wat je al zo lang ongemakkelijk maakt, maar waarover je niet kan stoppen met nadenken. Dat is iets wat ik mezelf al veel eerder mee had moeten geven.

En als het dan niet lukt, zeg je gewoon: “Lekker boeiend. Hun probleem”, en je gaat door met waar je gebleven was. Modder lekker aan.

Als mijn ouders me één ding leerden is dat niets je in de weg mag staan in het bereiken van de dingen die je graag doet. Als je iets wilt, moet je ervoor gaan. Er liggen teveel paden open om onbewandeld te laten. Mocht je verlamd raken door keuzestress, wat totaal begrijpelijk in een wereld overladen met mogelijkheden, besef dan dat hét juiste niet bestaat. Het enige dat jij kan doen is in beweging blijven. Voor je kijken en doorlopen zou de Jeugd van Tegenwoordig zeggen. Uiteindelijk zal je iets vinden. Misschien is het niet precies wat je zoekt, maar dat is oké. Uiteindelijk is het slechts een kwestie van de punten met elkaar verbinden.

Wees nonchalant. Wees roekeloos. Ben niet een sjembek dat zeurt. Anders weet je watskeburt.

Helemaal nada.

Be like this girl

P.s. "Als je iets doet, zal je er spijt van krijgen. Als je niets doet, zal je er spijt van krijgen. Het maakt niet uit wat je doet. Je zal er hoe dan ook spijt van krijgen. Kies voor datgene waar je het minste spijt van denkt te krijgen. En doe het. Chop Chop. Hobbelen noviet." - niet dat ik ooit advies geef, maar als ik het zou doen zou ik dit zeggen

---

by Zowie

De zelfhulp goeroes verkopen je lariekoek

Je wekker om half 5 zetten, boerenkool smoothies drinken, mama hatha yoga doen, geen suiker consumeren, klonten roomboter in je koffie mikken, 3 boeken per dag lezen, ochtendroutines van Jeff Bezos overnemen of iedere dag dezelfde outfit dragen; het zijn een aantal voorbeelden van dingen die succesvolle mensen doen.

Een hoop mensen op internet zullen je adviseren om hetzelfde te doen.

Al die dingen klakkeloos kopiëren maakt je echter nog geen succesvol persoon. Waarschijnlijk hoef ik je niet uit te leggen waarom zo’n ctrl+c & ctrl+v aanpak lariekoek is. Menselijk gedrag is te complex om een one-size-fits-all benadering toe te passen. Waarom zie ik dan toch zoveel mensen in dezelfde val trappen? Keer op keer..

Zorg niet dat ik mijn aangezicht eraf facepalm zoals de meneer hierboven. 

Clickbait kwakzalverij

Succes komt niet voort uit een geheime formule. Er bestaan geen shortcuts. Tenzij je een elastiekje gebruikt om een dolle schroef te verwijderen. Of naar een vast punt in de verte staart zodat mensen om je heen lopen op een festival. Of de Windows (die knop met dat vlaggetje erop) + e toetsencombinatie gebruikt om snel bij je computer mappen te komen (niet voor Apple nerds). Of je troep al opruimt tijdens het koken. Of van dat luide kamper speelgoed dat teveel lawaai maakt afplakt met wat tape, zodat je het niet  met je neefje en al uit het raam hoeft te flikkeren (je weet wel, zo’n zilveren Mercedes cabrio schaalmodel met klapdeuren die de eerste drie zinnen van het Vengaboys refrein tot in het einde der tijden herhaalt).

Wauw, ik ben net iets te bekend met al deze lifehacks. Ben ik misschien zelf ook een goero...  [cognitieve.dissonantie.kicks.in] grote gevoelige sjaak voor al deze magische handigheidjes?

Dat staat buiten kijf. Gotta love lifehacks. 

Succes gaat echter niet over het stapsgewijs opvolgen van wat handige trucjes. Als al die lifehacks daadwerkelijk zouden hebben gewerkt, was ik inmiddels al veranderd in een productiviteitsmonster van jewelste. Dan at ik post-it’s als ontbijt en las ik agenda’s voor mijn plezier.

Jammer genoeg werkt het in de realiteit niet zo. Het maakt niet uit hoeveel zelfhulp artikelen je leest in de Linda. Het maakt niet uit hoeveel hippe Influencers met spirituele life quotes je volgt op Instagram (vooral van influwensurs die wel wat weg hebben van een kruising tussen Bam Margera en Jezus). Het maakt niet uit dat je foto’s deelt van jezelf met een pofbroek in kleermakerszit op Bali. En het maakt ook niet uit hoeveel boeken van Eckhart Tolle je op je nachtkastje hebt hebt staan.

Al deze dingen zijn faciliterend in jouw ontwikkeling als persoon. Niet per se noodzakelijk of fundamenteel - net als dat strikes gooien op een bowlingbaan met van die slurven je nog geen goede bowler maken. Oké je gooit nu wel vaker strikes, maar haal ze weg, wat blijft er dan over?

Een bijzonder marginale bowler.

Met succes is het net zo.

Succes is niet een product dat je uit een snoepautomaat trekt en je op wonderbaarlijke wijze transformeert in een bewonderenswaardig persoon. Als iemand die fulltime met zelfverbetering bezig is kan ik dit beamen.

Mensen maken je dit wijs omdat ze er clicks voor krijgen en geld mee kunnen verdienen. Ze verkopen triviale bullshit, spannende zoethoudertjes die je alleen maar afleiden van constructieve doelen.

Dromenwerpers

En al die succesgoeroe’s weten dat maar al te goed. Ze zijn geen verheven entiteiten. Ook zij gaan gewoon naar de wc en produceren dezelfde output als jij. Het is echt niet alsof hun toiletten naar de geur van blauw saffier en Beyoncé ruiken als ze klaar zijn. Dat ze zichzelf wel presenteren als opperwezens die 24 karaats goudklompjes uitkakken is een ander verhaal.

Zelfhulp is ook een business waarin geld verdiend kan worden. Hoe groter het resultaat is dat jij mensen beloofd te kunnen bereiken, hoe meer ze bereid zijn om een flinke investering te maken. Het loont dus om mensen te laten geloven dat alles mogelijk is. Al deze goeroes zijn dromenwerpers die hun dromen de wereld in smijten in de hoop dat er een paar blijven kleven aan nietsvermoedende Instagram scrollers.

Daar staan ze dan, met hun spierwitte k-swissjes op een rots in Bali te springen om jou te verkondigen dat ze "zo gelukkig zijn met hun nieuwe yogaroutine van de Yogafarm”. Maar ze staan er vooral om jou te laten geloven dat zij bovengemiddeld gelukkig/succesvol zijn en suggereren dat jij dat ook kunt bereiken door hun levensstijl te kopiëren.

“Succes is een keuze,” zei een zakenmeneer ooit in een Cup-a-soup reclame. Alleen er zijn een paar goeroes die de cup-a-soup hebben vervangen door "geluk". Zij proberen mensen hun ‘beproefde’ lifestyle te verkopen richting gegarandeerd succes en geluk.

Neem een voorbeeld van een Guru uit Nederland die ‘civilization’ wil ‘upgraden. Voor het schamele bedrag van €2.000,- per evenement kan ook jij verlicht en vol zelfvertrouwen door het leven gaan. 

"En nu lieve mensen, zal ik zweven! Doe je ogen maar even dicht en de camera's uit."

Ik denk dat principe simpel is: mensen houden niet van volwassen zijn en hij belooft ze verlossing. Sommigen mensen zijn zo wanhopig op zoek naar suikerspinnen, eenhoorns en regenbogen dat ze wat dan ook betalen om te leven in de bubbel van iemand die claimt een overkoepelende oplossingen gevonden te hebben. 

Ik moest een beetje hieraan denken. Een ander vorm van spirituele verlossing van het systeem, middels een baanbrekend proces van anti-esoterische verlichting...

Oh verlichte volgeling, gun jezelf een medaillon om geweerd te zijn tegen de chemtrails waarmee overheden jouw gedachten proberen te sturen

Nou zal je denken: wat is dan het probleem? Laat die mensen lekker gelukkig zijn met z'n allen. Leven en laten leven. Laissez fair. Maar wat nou als de bubbel waarin deze mensen leven barst en ze zonder copingsmechanismen overgeleverd zijn aan de harde realiteit? 

Zowie Zep - the ✨NEW✨27 year old millennial succes guru

Disclaimer: ik wil hier niet direct een parallel trekken tussen coaches en verlichte goeroes. Het enige waar ik mensen op wil wijzen is om hun kritische denkskills te blijven gebruiken. Er bestaan geen magische oplossingen. Zelfs niet als je met wat esoterische en verdraaide psychologische/boeddhistische concepten aan elkaar plakt, om die vervolgens te presenteren als een makkelijke weg tot verlichting. Hoe charismatisch mensen ook kunnen zijn: wees skeptisch zodra je grote bakken met geld ziet. 

Persoonlijk word ik gek van de 27 jarige homo millennialissen die hun levensadvies online plempen. Vooral diegenen die alles vanuit hun N=1 wereld benaderen, waarin ze advies van anderen herkauwen over onderwerpen waar ze totaal geen ervaring mee hebben.

Ik ga hier overigens niet de hypocriet uithangen. Geen zorgen.

Ik beschik over genoeg introspectief vermogen om in te zien dat het logisch is om mij ook onder deze groep te scharen. Ik ben per slot van rekening 27 jaar en ben verre van een verlichte entiteit vol pure energie. Buiten dat ik mijn best doe om lekker te ruiken en sporadisch ga sporten (niet in die exacte volgorde overigens), word ik ook dagelijks wakker met een zenuwinzinking van mijn wekker en McDonalds caramel frappucino cravings*.

*Dat laatste is overigens 465kcal aan puur geluk. Als er iets in de buurt komt van verlichte spiritualiteit is dat het wel. Gebruik de coupon code: ZOWIEDUBBELEONDERKINZEP69 voor korting en een grotere kans op Type II diabetes.

Laat me je vertellen over hoe mijn leven verder is - dat van iemand die in de ogen van sommige mensen in hetzelfde rijtje als de mensen hierboven kan worden geschaard. Ik heb ervoor gekozen om mezelf op een rare influency manier aan jullie te presenteren met van die foto’s met zo’n mooie wazig achtergrond en een kwartier aan visuele aanpassingen in lightroom, dus waarom zou ik jullie dan ook niet de modder achter alle schone schijn laten zien.

Ik ga jullie laten zien waarom ik bij tijd en wijle wanhopiger ben dan een flirtende Brock in Pokémon

Ook ik zie op momenten het leven totaal niet meer zitten. Ik zit doordeweeks ook wel eens om 11 uur ‘s ochtends (doe ik expres zodat ik wel kan zeggen dat ik in de ochtend begonnen ben) pas achter mijn bureau, nadat ik een pizza voor mezelf heb klaargemaakt als ontbijt. Hoewel ik mijn kont eraf werk, ben ik allesbehalve 100% productief. Mijn productiviteitsniveau neigt eerder naar 70% van je tijd verspillen en alles inhalen in de tijd die over is. 5 van de 7 dagen in de week voelen nou eenmaal vaak een beetje als forgettable wednesdays - een beetje marginaal.

Bijna net zo marginaal als jouw bowling skills (zonder banden dan hè).

Om de zoveel weken sta ik ook wel eens voor de spiegel te balen. Dan sla ik een diepe zucht en vraag ik me af waarom mijn dieet/sportregime één grote jojo-cyclus is. Serieus, iemand met bipolariteit kent nog minder ups en downs dan mijn motivatie. 

Soms doe ik weleens opdrachten voor andere bedrijven. En dat is ook weleens kut. Ik vind namelijk niet al het werk wat ik doe leuk. Verrassing!

Voordat ik met Zowie Zep begon had ik ook niet echt iets waar mijn passie lag. Iets waar ik de energie van kreeg om in de ochtend voor op te staan. Iets om voor te leven.

Eerlijk gezegd denk ik dat passie tegenwoordig meer wegheeft van een mode accessoire dan een roeping. Wetenschappelijk bewijs heb ik niet, maar ik denk dat er weinig mensen zijn gemaakt om één enkele passie of roeping te hebben. 

Om eerlijk te zijn denk ik dat veel mensen een puinhoop zijn. We modderen allemaal maar wat aan. En dat is oké. Dat is onderdeel van ons mens zijn.

"Succes najagen is geen keuze, maar voor idealiserende kneuzen""

HA! Zo’n titel verwacht je niet bij een zelfhulp goeroe hè?! Dat komt omdat ik dat niet ben. Ik ben wel een psycholoog en hooguit een zielenknijper. Een goeroe daarentegen dekt de essentie van mijn persoon niet.

Natuurlijk laat ik mezelf ook weleens verleiden om jullie over de kleine dingen te laten stressen. Puur omdat ik denk dat dat beter gelezen wordt. Maar uiteindelijk ben ik er hier om jullie van wortels te laten houden en door de modder te laten kruipen. Niet om je achter Netflix te zetten met een Happy Meals.

Geen idee hoe hypocriet het is om een schrijver van spirituele boeken te quoten, maar hier komt ie:

“Telling the truth and making someone cry is better than telling a lie and making someone smile.” - Paulo Coelho

Advies geven is moeilijk. Ik probeer altijd zoveel mogelijk onderzoek te doen naar een onderwerp, maar waarschijnlijk ken ik je niet en heb ik totaal geen idee hoe relevant een suggestie voor je is.

“Oké, advies is kut. Dat begrijpen we nu Zowie Zep. Heb je nog iets praktisch, actiegerichts en constructiefs te melden naast al dat gerant en gezever?” - jij

Jouw feestje: Ik zou je kunnen adviseren om werk te kiezen dat vaker leuk is dan niet leuk, of om je te omcirkelen met mensen die succesvoller zijn dan jij, of goed te zorgen voor de mensen om je heen. Het punt is dat alleen jij kan bepalen of deze dingen ook voor jou belangrijk zijn. Ga op zoek naar de metrics die succes en geluk voor jou definiëren. Doe dingen. Experimenteer. Ga op je muil. Sta op. Ga weer op je muil. Stof jezelf af en probeer het opnieuw.

Ik kan dat niet voor je doen, Dr. Phil kan dat niet voor je doen, Gary Vaynerchuck kan dat niet voor je doen en zelfs the magnificiant and all mighty queen Oprah kan dit niet voor je doen.

Succes en geluk komen in vele soorten en maten. Het is voor iedereen anders. Er zijn geen magische formules. Jouw missie is om uit te zoeken wat voor jou werkt. Kijk hoe je de beste versie van jezelf kunt zijn. Probeer iedere dag een betere versie van jezelf te zijn. Alleen jezelf. Hoe klein ook. Ga op je bek. Ben geen drilsergeant voor jezelf als het niet lukt. Fouten bestaan niet. Alles wat niet goed gaat, geeft je de mogelijkheid om het de volgende keer beter te doen. En kijk vooral niet naar anderen.

“Il faut cultiver notre Jardin,” zei Voltaire ooit.

Het gaat erom wat werkt voor jou, en alleen jij kan het laten werken. Jezelf conformeren naar iemand anders zijn ideaalbeeld is een recept voor ellende. 

Doe wat binnen jouw mogelijkheden ligt om verandering en verbetering in de wereld te brengen die jij wilt zien. Het kan geen kwaad om groot te dromen, maar laten we eerst klein beginnen: met onze eigen tuin.

Het leven is te kort om jezelf te omringen met lariekoek dat op het eerste gezicht geweldig lijkt, maar je leger achterlaat dan je browser geschiedenis als je vriendin op je laptop wilt kijken. Vraag je vriendje maar wat ik bedoel. 

---

by Zowie

Waarom incompetente mensen succesvoller zijn dan jij

Vroeger leek je altijd te denken dat er een moment kwam waarop je écht volwassen was en kon zeggen: “nu ben ik ouder en snap ik eindelijk hoe de wereld in elkaar zit”.

Naarmate je ouder wordt lijkt de wereld steeds meer een rotzooitje te worden. Langzaamaan bekruipt je het besef dat iedereen maar wat doet. Letterlijk niemand heeft een flauw benul van wat ze aan het doen zijn. Of dat nou in relaties, op je werk of met levensovertuigingen is. Iedereen moddert en rotzooit maar wat aan. Mensen doen maar een dotje.

Op allerlei plekken lopen er mensen rond die geen flauw idee hebben waar ze mee bezig zijn. Aan de buitenkant doen ze alsof ze alles weten, maar zodra je dieper gaat vragen merk je dat er zoveel twijfel zit.

Waarom durft niemand te zeggen: “Ik modder ook maar wat aan.”

"De Schreeuw in lachspiegel" - Zowie Zep 2019

Bij ieder stuk dat ik schrijf heb ik het idee dat ik vroeg of laat door de mand zal vallen. Als ik artikelen online vlam ben ik bang dat er iemand in de comments tevoorschijn komt die zegt: “allemaal heel leuk en aardig Zowie Zep, maar je hebt één fundamenteel dingetje over het hoofd gezien. Hier klopt geen kont van. Sukkel.”

Er is altijd die ongefundeerde twijfel met betrekking tot je eigen kunnen. Dat er ieder moment iemand op kan staan die zegt dat ik allejezus veel uit mijn nek aan het lullen ben.  

En natuurlijk doe ik gewoon mijn huiswerk. Ik besef dat ik meer weet dan de gemiddelde Nederlander. Minimaal de dingen waar ik over schrijf. Dat is geen misplaatste arrogantie, maar logisch aangezien ik vrijwel al mijn tijd besteed aan het begrijpen van de menselijke psyche.

Bovendien kan ik mezelf geruststellen met de gedachte dat ik sowieso de mensen kan helpen die er nóg minder van weten dan ik. Én dat ik het doe vanuit de beste intenties. Dat is ook iets waard.

Het gevoel dat je niet genoeg bent

Desalniettemin is het niet fijn om het idee te hebben dat je ieder moment door de mand kan vallen. Imposter syndrome noemen ze dat. Het is een psychologisch verschijnsel waarin iemand ervan overtuigd is dat hij vroeg of laat wordt ontmaskerd als “fraudeur”. Dat wat hij niet bereikt niet verdiend is. Zelfs als er substantieel bewijs is dat ze iets terecht verdiend hebben. Veel succesvolle mensen hebben er last van. Ik ook.

Soms hebben we een vaardigheid die ons zo makkelijk afgaat, dat we het idee hebben dat het niets voorstelt. Dus als we het presenteren als iets waardevols, zijn we bang om door de mand te vallen, omdat we het idee hebben dat we anderen voor de gek houden.

Ook al doen deze mensen alles goed, alsnog blijven ze ervan overtuigd dat ze hun succes niet verdienen. Ze wimpelen het af als dom geluk, timing of het tricken van anderen door ze te laten denken dat ze slimmer zijn dan ze daadwerkelijk zijn.

Als je makkelijker in grafieken dan in Venn-diagrammen denkt, zou je het zo kunnen visualiseren:

Bij mensen met het imposter syndrome ligt de zelfperceptie van hun kennis een stuk lager dan de werkelijke kennis die ze van een onderwerp hebben

In de 27 jaar dat ik op deze aardbol rondwaggel, heb ik empirisch waargenomen dat er een sterke correlatie bestaat tussen kennis en bescheidenheid*. Mensen die 10 minuutjes op Google rondklikken, denken alles uitgedokterd te hebben. Terwijl mensen met Ph.D.s en decennia aan ervaring nog steeds met hun handen in het haar zitten omdat ze denken het niet te snappen.

*In de wetenschap is het empirisch bewijs minder sterk aanwezig. Het imposter syndrome is zo sterk verwikkeld met een laag zelfvertrouwen en angst dat het moeilijk is om het als een losstaand fenomeen te zien. Je zou het kunnen zien als een minder gestigmatiseerde en hippe term voor mensen met een een laag zelfbeeld en angst. Desalniettemin is de term imposter syndrome een stuk herkenbaarder voor veel mensen. Laten we het daarom niet lastiger maken dan het al is.

Vergis je niet, ik ben niet in staat om op basis van hoe iemand eruit ziet uitspraken te doen over zijn IQ. Ik ben niet Jomando (Jomanda + ♂) die op wonderbaarlijke wijze  gedachten kan lezen en ik buig alleen lepeltjes omdat ik te gulzig begin met eten voordat m’n bak Ben en Jerry’s ijs ontdooid is. Wat ik wel opmerk is dat de mensen waar ik tegenop kijk - als in; mensen die in mijn optiek intelligent overkomen - vaak verscheurd worden door twijfel.

Terwijl de mensen die zich terecht zorgen zouden moeten maken, omdat ze dingen beweren waarvan ik denk “hmm, weet je wel zeker dat je dit met iedereen wilt delen,” er heilig van overtuigd zijn dat hun visie de shit is. En dan heb ik het over echt dé shit - als in de meest coole awesome superpik zijn die deze planeet ooit gekend heeft.

Van mij mag je het lidwoord weghalen. Dan tref je de essentie beter.

Het gevoel van anderen dat ze meer dan genoeg zijn

In de psychologie spreken we van het Dunning-krugereffect. Ik vind dit persoonlijk altijd een prachtig verschijnsel; er zijn dus incompetente mensen die door hun eigen incompetentie niet over het metacognitieve vermogen beschikken om hun eigen fouten in te zien. Ze overschatten voortdurend hun eigen kunnen en verkeren in de chronische waan dat ze geweldig zijn, terwijl ze dit dus eigenlijk totaal niet zijn.

Het staat ook wel bekend als mount stupid. Als je de curve bekijkt denk je aan het begin van je competentieontwikkeling dat je heel slim bent. Dan sta je bovenaan de berg lekker interessant te doen met al je kennis. Maar eigenlijk weet je op dat punt nog niet zoveel. Vervolgens donder je van de berg af, de afgrond in. Je komt erachter dat je véél minder weet dan je dacht. En vervolgens is het de bedoeling dat je vanuit daar weer vertrouwen opbouwt in je eigen kennis.

Jammer genoeg blijven er veel mensen bovenaan mount stupid hangen, omdat ze denken de top al bereikt te hebben. Zij hebben niet door dat er meer is en verkeren in de veronderstelling dat ze alles al weten.

“Mensen weten niet wat ze niet weten.” - doordenkertje

"Intelligentere" mensen daarentegen beschikken wel over dit besef. Zij zien in dat ze in absolute zin best wel weinig weten en zijn daar nogal gefrustreerd over.  Ze zijn een expert en juist daarom weten ze hoe weinig ze weten.

"Hoe meer je weet, hoe minder je weet."- doordenkertje van Socrates

Als je dit eeuwenoude doordenkertje in een Mondriaanesque grafiek zou willen visualiseren, zou het er zo uitzien:

Niet zo stiekem gejatte grafiek van De Correspondent

Natuurlijk is de grafiek hierboven geen keiharde wetenschap, maar er valt iets voor te zeggen.

Hoe vaak zijn het niet de deskundigsten onder ons, die nog veel meer willen weten voordat ze iets met zekerheid durven te beweren. Ze zouden nog veel meer ervaring op willen doen voordat ze het aandurven om een groot project op poten zetten. Ze zouden nog veel meer zelfvertrouwen op willen doen voordat ze hun dromen najagen. En de zogenaamde 'experts' weten een beetje en doen vervolgens alsof ze het wiel opnieuw uitgevonden hebben. 

Behoor jij tot de eerste groep mensen? Die nog steeds wachten tot ze volledig uitgerijpt zijn, klaar om het podium te pakken.

Wat nou als dat ‘alwetende’ en ‘uitgerijpte’ punt nooit komt? Dat we eindelijk volwassen genoeg zijn en nog steeds overladen worden met twijfel. Wat nou als we niet rijper worden dan de eetrijpe avocado’s bij de Appie - een punt waarop er op onze verpakking eindelijk staat dat we ‘eetrijp’ zijn, maar mensen een notenkraker nodig hebben om ons op te eten.

0 op de 10 tandartsen raden eetrijpe avocado’s van de Appie aan: die krengen zijn net zo tandenbrekend hard als deze vruchtenkauwgompjes

De standaard reactie van veel mensen is om dan maar niks te gaan doen. Zo verlamd door twijfel dat je geen actie onderneemt. Dan kan je immers ook niet op je bek gaan. Maar als de eetrijpe betonavocado’s bij de Appie in staat zijn om voor €3,07 over de toonbank te glijden, ben jij ook in staat om jouw onrijpe ‘ik’ op een aantrekkelijke manier te etaleren. Ook al ben je van binnen nog niet helemaal rijp, op je sticker staat eetrijp. Maak daar gebruik van.

Competence-me

We hebben daarom een ander criterium nodig om onze bekwaamheid te toetsen. Iets waardoor we los kunnen raken van onze twijfelgevoelens en in actie kunnen komen. Geen competentie, maar competence-me.  

We moeten onze kijk op onze eigen kennis herdefiniëren.

Jouw criterium voor competentie is niet dat je in absolute zin te weinig weet. Dat is namelijk gewoon zo. Iedereen weet te weinig. Dat zijn facts. Beter ga je daar gewoon mee dealen.

Onze relatieve kennis is veel interessanter. Jij weet net iets meer weet dan de andere persoon die er anders over zouden gaan vertellen, als jij het niet doet. En dat is funest, aangezien je dan alleen maar stemmen hoort die die twijfel niet hebben en er wel over gaan vertellen en onschuldige mensen indoctrineren met hun boude uitspraken en ons totale wereldbeeld domineren met hun ongesubstantieerde lariekoek totdat we eindigen in een totalitaire dictatuur waarin we voor altijd gemalen cornflakes door een mini rietje moeten eten omdat we niet deel willen nemen aan Mama Hatha yoga sessie begeleid door ASMR geluiden.

Dun, dun dunnnnn… Ging ik weer. Mr. Melodrama ?

P.s. zo zou ik eruit zien als jullie onderdanen overgeleverd waren aan mijn dictatorschap.

Dat is ook precies de reden dat ik begonnen ben met schrijven. Omdat om mij heen allerlei mensen opstonden die dingen verkondigden waarvan ik mijn aangezicht plat facepalmde. “Als jij het niet doet, gaan anderen het doen en die doen het vaak veel slechter dan jij.” zei ik tegen mezelf. “Power to the just-above-average people!”

Ik ben echt niet de meest heldere geest van deze tijd, maar ik ben best wel in staat om mensen een perspectiefwisseling en meer bewustzijn te bieden. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die meer van psychologie afweten dan ik. Anderzijds zijn er ook mensen die minder weten en die ik met mijn kennis vooruit wil helpen. 

Al slaag ik er minimaal in om de sociale norm te corrigeren als deze weer uit zijn nek lult, dat zou al voldoende voor me zijn. En met de sociale norm bedoel ik mensen die weinig twijfel ervaren en maar in het wilde weg ongefundeerde stierenstr*nt beginnen te brullen. Een tegengeluid bieden in een markt verzadigd met mensen die het claimen weer een gouden ei ontdekt te hebben.

Samengevat: twijfelen aan wat je denkt of gelooft is goed. Vooral blijven doen. Anders kom je nooit verder dan waar je nu al bent. Maar er moet ook sh*t gedaan worden. Goede sh*t. Shit die zijn lidwoord waard is. Dé shit.

We mogen niet verlamd worden door onzekerheid, want dan gaan mensen die doen alsof ze het doorhebben er met alles vandoor. Overschatting van zelfcompetentie moet niet de norm worden in Nederland. De twijfelachtige reputatie van twijfel is onterecht; het is niet beter dan niet-twijfelen, maar ook zeker niet slechter.

Dus, de volgende keer als iemand claimt precies te weten hoe het zit, wat is dan jouw reactie?

1. uit je sokken geblazen worden door hun unieke ongeëvenaarde intellect
2. op Wikipedia kijken wat het Dunning-krueger effect is en hem van Mount Stupid afschoppen 

We moeten stoppen met onze eindeloze zelfkritiek, chocken op meest ongemakkelijke momenten en kansen opgeven voordat we het überhaupt geprobeerd hebben. Als we dat wel blijven doen, slaan we gegarandeerd een modderfiguur in de dingen waar we goed in zijn en waar we van houden.

Laat jezelf niet ontsporen door quasi-deskundige roeptoeters die met hun kin hoog en vinger in de lucht staan. Er moet ook ruimte blijven voor competente twijfelaars. Die mogen er ook zijn. Net als de niet-twijfelaars.

Ik denk dat we daarmee de wereld een stukje beter kunnen maken.

Al twijfel ik nog wel een beetje. Laat daar geen twijfel over bestaan.

Life is like an elevator ride

It has its ups and downs
It can take you to new heights
Or drop you to rock bottom

People join you for some or all of the ride.
You have to stop to let some people off

It sometimes feels confining
Or even somewhat scary
And sometimes you may get stuck

Be careful not to overload it
You should know what to do in an emergency

Expect a few embarrassing moments 

There are awkward conversions with strangers,
Fun times with others, and quiet times by yourself.

Be open to whatever happens and enjoy the ride,
Knowing at the end of the day that you are not the one in control

 

Disclaimer: de wetenschap is continue in ontwikkeling, net zoals de manieren waarop er onderzoek wordt gedaan in de psychologie. Niets is zo complex als het leren begrijpen van menselijk gedrag. Vooral in een wereld die continue verandert. Sommige van de uitspraken in dit artikel maken onderdeel uit van een groot debat dat momenteel tussen sociale wetenschappers gevoerd wordt, over de robuustheid en repliceerbaarheid van bevindingen. Ik, Zowie Zep, zal jullie altijd op de hoogte houden als er nieuw bewijs boven water komt. Als je zelf nog opmerkingen hebt of nieuwe informatie waarvan je het gevoel hebt dat het toegevoegd moet worden, laat het me dan weten via info@zowiezep.nl. Laten we de wetenschap allemaal een beetje beter maken. Stapje voor stapje.

---

by Zowie

Een Nederlands woord voor 'entitlement' is er niet, maar we zijn het wel

tl;dr: entitled zijn is onzin. Niemand heeft het recht om zichzelf enorm belangrijk te vinden zonder daar iets voor te hoeven doen. En al helemaal niet als het ten koste gaat van anderen. Iedereen is even belangrijk / onbelangrijk. Bovendien staat het je groei op de lange termijn in de weg. Jezelf verschuilen voor problemen achter een laag van schijnzekerheid is geen constructieve manier om zelfvertrouwen op te bouwen. Je eigenwaarde ontleen je niet alleen uit positieve dingen. Juist door je problemen te erkennen kun je jouw leven verbeteren.

Sommigen mensen voelen zich ‘entitled’. De Van Dale heeft er nog geen goed Nederlands woord voor, maar het zijn mensen die het gevoel hebben dingen te verdienen zonder er iets voor te hoeven doen. Het zijn de 45-jarige mannen die voordringen bij een H&M kleedhokje, treinreizigers die via de 1e klasse de 2e klasse coupé enteren in de spits, en de individuen die stug met zijn tweeën naast elkaar blijven lopen op de stoep als ze een tegenligger passeren. En wat denk je van ‘aanmodderexperts’ die anderen willen helpen beter te leven, terwijl ze pas 27 jaar oud zijn en nog vrijwel niets substantieels bereikt hebben in hun leven.

Oh, wacht… Volgens mij liet ik met iets te ver meeslepen in mijn enthousiasme.

Dit zijn slechts enkele specifieke voorbeelden die ik afgelopen week mee heb gemaakt. Daarmee is de kous echter nog niet af.

Iemand die een geweldig leven wilt leiden zonder opofferingen ervoor te willen maken? Entitled. Iemand die bakken met geld wilt verdienen zonder ervoor te willen werken? Entitled. Iemand die op handen en voeten gedragen wilt worden door iedereen zonder iets voor anderen te willen doen? Entitled.

Moet ik doorgaan?

Heavily entitled individual

Neuj, daar wordt niemand wijzer van. Er zijn genoeg voorbeelden te bedenken van mensen die zo gefixeerd zijn op hun eigen leven en vooral hoe geweldig het is, dat ze in een chronische waanvoorstellingen verkeren. Een wereld waarin ze denken speciaal te zijn en recht op dingen te hebben.

In bepaalde gevallen neemt dit dermate zorgwekkende vormen aan. Sommige entitled individuen blijven zichzelf net zolang herinneren aan hoe geweldig ze zijn, totdat het in een zelfvervullende profetie verandert - ze gaan daadwerkelijk in hun eigen ingebeelde 'geweldigheid' geloven.

Een [quote] handig [/unquote] bijproduct van entitlement vind ik het blinde zelfvertrouwen dat ermee gepaard gaat. Dit zelfvertrouwen kan aantrekkelijk zijn voor anderen. Zeker als ze iemand nog nauwelijks kennen. Het kan ook aanstekelijk werken. Entitled mensen lijken vaak heel goed te weten wat ze willen - een eigenschap die veel minder entitled personen bewonderen. Door om te gaan met mensen die zo in zichzelf geloven, kan jij meeliften op hun onverwoestbare bubbel van zelfvertrouwen.

"Door de ogen van een krab kunnen vissen vliegen." - de Mr. Miyagi in mij

Dat is gevaarlijk. Want zodra je rond gaat lopen met het idee dat je geweldig bent, zonder dat je ooit geweldige dingen doet, leef je in een sprookjeswereld. Eentje waarin je niet schrikt van je dubbele onderkin als je switcht naar de front camera van je telefoon, maar begint te masturberen. En de mensen die in jouw narcistische bubbel geloven, sleur je mee de afgrond in als collateral damage.

De vraag is namelijk niet of jouw bubbel ooit klapt, maar vooral wanneer.

Entitled mensen zijn niet in staat om eerlijk en open-minded naar hun eigen problemen te kijken, waardoor ze niet in staat zijn om hun leven te verbeteren op een duurzame en betekenisvolle manier. Alle goede dingen in hun leven, komen voort uit hun eigen geweldig acties. En alle slechte dingen? Die worden veroorzaakt door anderen.

Er zijn twee mogelijkheden waarop mensen op hun gedrag reageren:

• bevestigingen van hun superioriteit
• ontkennen van hun (ingebeelde) superioriteit

Zolang hun superioriteit een onschendbare status heeft in de ogen van anderen is er niets aan de hand. Maar zodra je hun superioriteit in twijfel trekt of tegen ze ingaat, wordt je afgeserveerd als een jaloers persoon.

Uiteindelijk is entitlement geen houdbare strategie. Vroeg of laat zal de realiteit niet meer geserveerd worden op een glimmende 24 karaats schaal. Het zal rauwer op je dak vallen dan een dolend stukje kip onder de verwarming van een dönertent. Het leven bestaat niet alleen maar uit rozengeur en maneschijn. Soms is het de geur van zwoksels in een grijs gemeleerd t-shirt op een snoeihete zomerdag

Je verschuilen voor je problemen achter een gewaad van imaginair succes is geen lange termijn strategie. Je ware zelfvertrouwen en een constructief gevoel van eigenwaarde ligt hem in het erkennen van zowel je goede als slechte eigenschappen.

Iemand die in staat is om introspectief naar zijn eigen gedrag te kijken, weet dat hij niet perfect is (ook jij niet sheriff. AIVD is watching you. Plak de front cam van je pokkie voortaan ook maar af). Dat hij ook iemand is met zijn beperkingen. Iemand die ‘vergeet’ de bril omhoog te doen als hij staand plast en het vervolgens met een wc-papiertje af moet deppen *bloos*.

Voordat je iets kunt verbeteren, moet je eerst inzien wat je verkeerd doet. Je kunt pas stoppen met opscheppen, als je weet dat jij - net als iedereen - maar wat aanmoddert. Je kan niet op eigen benen leren staan als je niet doorhebt op hoeveel mensen je leunt. En je weet pas wanneer je moet stoppen met egoïstisch zijn, als je inziet dat je anderen verwaarloost.

Entitled mensen beschikken echt niet over de eigenschap om kritisch op zichzelf te reflecteren. Ze leven in een permanente staat van ontkenning.

Het is niet allemaal goud dat er blinkt. Vertel dat maar aan mister Smeagol hierboven die kijkt alsof ie net de ring heeft gezien. 

https://www.youtube.com/watch?v=NK2FqPNIT_U

Behalve bij Trinidad James.

Om even in de winterse metaforen te blijven wil ik toepasselijk afsluiten. In deze tijd van het jaar is het koud en ligt alles bedolven onder een dikke laag sneeuw. Maar zodra de eerste zonnestralen door het wolkendek sijpelen, zal de sneeuw verdwijnen en komt alles daaronder weer tevoorschijn. 

De vraag is dan ook niet of het ooit zomer wordt. Belangrijker is hoe dik de modderlaag is die straks boven komt drijven. 

“Het is makkelijk om te denken dat je de shit bent, als je voortdurend met je hoofd in een toiletpot leeft.” - Uw locale aanmodderexpert

---

by Zowie

De 66-dagen-geen-negativiteit challenge (voor mensen die niet van challenges houden)

tl;dr: Wil je de weten hoe een siliconen polsbandje kan helpen om positiever tegen jezelf te praten en te voorkomen dat er kleverige nare gedachten in je hoofd rond blijven spoken? Dan wil ik je uitnodigen om achter de wetenschappelijke magie van nieuwe gewoontes te komen. Hoe kan je jezelf aanleren om positiever in het leven te staan en minder negatief te denken. Dat is waar ik het over wil hebben op deze winterse vrijdagmiddag. 

Als broer van een beginnend trompettist leerde ik al vrij snel het verschil kennen tussen muziek en lawaai. Mijn broertje raakte geïnspireerd door de tranenopwellende klanken van Kyteman met Sorry. Als je wilt weten hoe je met één koperen voorwerp 3000 mensen stil kunt krijgen moet je bij Kyteman en zijn Bugel aankloppen. Ik kan dat nummer niet luisteren zonder dat mijn onderarm in een kaalgeplukte kippenpoot verandert.

Ik zou het verschil tussen lawaai en muziek uit kunnen leggen door te zeggen dat Kyteman muziek maakt en mijn broertje... nou ja, die had er veel plezier in. Dat dekt de lading echter niet. Om dit verschil goed uit te leggen komt er een ingewikkeld stukje wetenschap om de hoek kijken.

Technisch gezien zijn muziek en lawaai precies hetzelfde; beiden worden gecreëerd door geluidsgolven die onze trommelvliezen bereiken. Muziek is echter een specifiek soort lawaai dat aan bepaalde regels voldoet waardoor het op een andere manier met ons brein interacteert.

Als ik jou het geluid zou laten horen van je leraar Wiskunde uit de 1e klas, een stofzuiger, of piepende ventilator, dan zou je dat de volgende allang vergeten zijn (behalve misschien de  koffie adem die gepaard gaat met de bromstem van je leraar Wiskunde. Zoiets achtervolgt je in je nachtmerries). Als ik jou echter Despacito of The Ketchup Song zou laten horen dan zou je het letterlijk de komende 3 jaar niet meer uit je hoofd krijgen.

Huts a niffauw! 

Er bestaat een duidelijk verschil tussen een goed uitgedacht stuk muziek en jouw twee huiskatten die om 3 uur 's nachts het enige rinkelende voorwerp in huis hebben gevonden. Met name dat laatste komt min of meer neer op de gemiddelde brei die ons brein dagelijks aan ons voorschotelt.

Het brein herinnert muziek, maar vergeet lawaai. Net zoals het brein sommige dingen onthoudt en andere dingen vergeet. Vaak vergeten we de positieve dingen over onszelf en worden we continu door ons brein herinnerd aan wat we niet goed doen.

Een goede strategie voor persoonlijke groei is vergelijkbaar met muziek. Als je persoonlijke groei goed aanpakt kan je een handjevol willekeurige situaties pakken en eruit halen wat echt belangrijk is. 

Net zoals je bij series een editors cut hebt, zou je dat voor je eigen 'ik'  ook moeten hebben. Soms worden letterlijke hele scenes of karakters uit een serie gehaald puur en alleen omdat ze niets bijdragen aan het verhaal.

Je capuchon optrekken alsof je een ASOS.com model bent, voegt ook niks toe aan het verhaal Zowie Zep

Laten we Star Wars als voorbeeld nemen. Stel dat de film ging over een Jedi genaamd Luke Skywalker die samen met de rebellenalliantie strijdt tegen de snode plannen van Darth Vader, maar tegelijkertijd zien we Luke naar de sportschool gaan, aardappels koken, de haren uit het doucheputje halen, fifa spelen en studeren voor zijn lightsaber tentamens.

Wat zou er dan gebeuren? Daar zou niemand zijn Netflix abonnement aan verspillen. Mensen zijn nou eenmaal evolutionair zo ingericht dat we zo efficiënt mogelijk met onze energie omgaan. We houden niet van verspillen. Iedere onduidelijk boodschap eist kostbare energie op die we beter aan iets anders kunnen besteden.

Waarom creëert je eigen brein dan zoveel lawaai?

Dat komt omdat het niet eens doorheeft dat het lawaai maakt. Ons brein vertelt ons onbewust al deze negatieve verhalen omdat het denkt dat ze ons daarmee uit de problemen houden - en daarmee onze kostbare energie niet verspillen.

https://www.instagram.com/p/Bs8Dvc0gk0V/

Andere negativitijd

Vanwaar al die negativiteit? Hoe komt het dat onze Hollandse breinen zo graag zwartkijken? (en dan heb ik het niet alleen over de intocht van Sinterklaas)

Om die vraag te beantwoorden, moeten we terug naar ons voorouders. Stel dat jij een verschrikkelijk optimistische prehistorische pik bent. Onbezorgd struin je de Savanne af. Wat een heerlijke tijd om te leven denk je bij jezelf. Wat ben ik dankbaar om dit alles mee te mogen maken. 

Op een dag loop je met je speer over het tropische met gras begroeide landschap. Je haalt een keer diep adem en scant de omgeving op je gemak. Aan de rechterkant valt je oog op een leeuw. “Wauw, wat een majestueus beest.” denk je bij jezelf. “En kijk die manen. Zou hij argan olie uit Marokko gebruiken?”. Misschien kan hij je van wat handige lifestyle tips voorzien. Je bent een influencer en je haar is nogal droogjes de laatste tijd. Het heeft zijn glans verloren. Je besluit om op het beste beest af te stappen om eens een vriendelijk praatje te maken.

Helaas wordt je meteen verscheurd. Leeuwen hebben het namelijk niet zo op mensen die hun manen van dichtbij komen bewonderen.

Verstoppen voor de leeuwen in de sneeuw met mijn camouflage muts en K-swissjes (not sponsored)

Om niet ten prooi te vallen aan goede bedoelingen, zijn wij als mensen daarom uitgerust met een efficiënt beschermingsmechanisme. Voor het grootste deel van de menselijk geschiedenis was een pessimistische instelling handig . Zo'n worst-case-scenario insteek was handig om te overleven. En overleven impliceerde dat je een grotere kans had om je genen door te geven. Negatief zijn was dus adaptief. 

Nu, een paar duizend jaar later, beschikken we over vrijwel hetzelfde DNA als onze voorouders op de Savanne. Dit genetische materiaal voorkwam dat onze voorouders stomme dingen deden.  De psychologie praat in dit geval van een ‘negativity bias’: onze breinen zijn gebouwd met een grote sensitiviteit voor negatief nieuws. Negatieve gebeurtenissen onthouden we net iets té goed. 

In het fuckboi Supreme tijdperk waarin één van de grootste gevaren te vaak op de snooze knop drukken en je airpods in te trein verliezen is (gelukkig hebben ze hier een geniale oplossing voor gevonden), is dit verdedigingsmechanisme een beetje overkill. Onze negatieve predispositie was voorheen een goede manier om niet tussen de tanden van een leeuw te belanden, maar komt in de moderne wereld onze motivatie niet ten goede. We worden er een beetje laks van. 

In het moderne tijdperk zorgt onze negativity bias er voornamelijk voor dat we onze Doritos weg gorgelen met cola achter Netflix, omdat we bang zijn voor ons Basic Fit abonnement en fruit. We durven veel dingen niet meer te doen, omdat het in ons hoofd geassocieerd wordt met gevaar. We willen niet sporten omdat het ons evolutionair gezien reserves kost die misschien noodzakelijk zijn voor slechtere tijden (uhuh). We willen vette toelie eten omdat er ooit misschien een moment komt dat er geen eten meer is (uhuh uhuh). En we beginnen niet met iets nieuws, omdat we bang zijn dat mensen ons dan minder cool vinden en ons verstoten uit de tribe (bummer).

Genoeg met al die prehistorische negativitijd. Het is tijd voor positiviteit.

De 66-dagen-geen-negativiteit challenge

“You need the negative focus to survive, but a positive one to thrive.” - Dr Boyatzi

Onze vatbaarheid voor al deze negatieve retoriek trekt ons al gauw mee in een neerwaartse spiraal van remmende gedachtepatronen. We blijven achter met een ‘dat-lukt-me-nooit’ mentaliteit in een vicieuze ‘Ik-kan-dit-niet’ cirkel.  

Dat is jammer omdat dit negatieve stemmetje ons afremt in onze relaties met anderen, het bereiken van uitdagende dromen en het worden van de persoon die we willen zijn. We willen helemaal niet afgeremd worden in het positief veranderen van ons gedrag. We willen juist gemotiveerd worden om beter te worden. Amirite? (dat is interwebz voor: ‘nietwaar’?. En dat is niet ‘niet waar’ aan elkaar geschreven, maar een enigszins gedateerd tussenwerpsel om te vragen of je het met me eens bent. Voor alle dyslectische homo milennialissen in de zaal).

Geen wonder dat mijn artikelen zo thunder lang zijn....

Om te voorkomen dat we murw worden geslagen door negatieve gedachten, hebben we een mentale filter nodig. Eentje die ons weert voor ‘lege’ angsten en afrekent met de doemscenario's die ons brein ons voorhoudt. We willen niet langer verlamd achterblijven, waardoor we geen moeilijke beslissingen durven nemen. Wij willen een oplossing.

Hoe draaien we deze ‘lege’ angsten om in vruchtbare mogelijkheden?

Met andere woorden: hoe zorgen we ervoor dat we niet op C-3PO uit Star Wars gaan lijken?

Heel simpel: stop met negatief denken. Alleen besluiten dat je stopt met negatief denken is echter niet genoeg. Je moet jezelf conditioneren.

Hoe?

Ik heb hier een simpele oplossing voor. Kennen jullie die Livestrong bandjes nog van Lance Armstrong? Dat rubberen gele bandje dat symbool stond voor het overwinnen van lastige situaties en het grijpen van ‘onmogelijke’ kansen, maar uitgekotst werd na de onthullingen van dopinggebruik door de gevallen topsporter bij Oprah.

Dat bandje wil ik nieuw leven inblazen. Niet dat bandje specifiek, maar een soortgelijk symbolisch siliconen (lekkere alliteratie) bandje in combinatie met een een experiment: breng 66 dagen door zonder negatief te doen. Iedere keer dat je negatief over jezelf praat, jezelf dingen verwijt of je negatief uitlaat over anderen, moet je het bandje om je andere pols doen en vanaf dag 1 beginnen.

Waarom 66 dagen?

Voornamelijk omdat het gemiddeld 66 dagen duurt voordat gedrag automatisch wordt. Naast makkelijk bewijs in de vorm van een hyperlinkje naar een wetenschappelijk bewijs (wat toch niemand gaat lezen), heb ik onderbouwing voor deze uitspraak (wat toch niemand snapt). Enfin, ik wil gewoon geen onzin lullen: 

Wat u hier gemarkeerd ziet is dat - binnen een range van 18 tot 254 dagen - de gemiddelde tijd voordat gedrag automatisch werd lag op 66 dagen. Ik zal jullie niet verder vermoeien met een gedetailleerde wetenschappelijk onderbouwen. M'n breedsprakigheid neemt immers al buitenproportionele verhoudingen aan. Mocht je hier wel interesse in hebben kan je me altijd een DM sturen!

Zo’n siliconen bandje is een super simpele metacognitieve herinnering aan wat je niet moet doen. Bewustwording, maar dan pavloviaans geconditioneerd (sorry als ik weer esoterisch aan het raaskallen ben. Net als hier. Ik ben ook maar een psycholoogje).

Als je niet zo’n overhyped bandje hebt, kan je hetzelfde doen met je fitbit, een haarelastiek of de kogel van je Bic pen via je extensor indicis over je extensor digitorum communis laten lopen. Zolang het je er maar aan herinnerd dat je niet negatief moet doen.

De regels

Wat wordt er verstaan onder negativiteit:

• jezelf, een andere persoon of situatie negatief te beoordelen/veroordelen zonder een oplossing te bieden voor probleem dat je ervaart.

Mogelijke resultaten

Welke resultaten zou je op kunnen merken als je de challenge succesvol afsluit:

• Je hebt een leger hoofd omdat je leert om negatieve gebeurtenissen sneller mentaal uit te schakelen. Hierdoor blijven vervelende gedachten niet meer eindeloos plakken in je geheugen.
• Je bent beter en sneller in staat om met oplossingen te komen. Bij ieder onopgelost probleem word je gedwongen om de vraag te stellen: ‘hoe kan ik dit probleem in de toekomst voorkomen?’
• Mensen houden van proactieve probleemoplossers. Jezelf trainen om direct een oplossing te vinden voor problemen die zich voordoen trekt nieuwe mensen en mogelijkheden aan. 

Gewoontes bouwen is geen alles of niets proces. Perfectie boeit niet. Ben niet te streng als het eventjes iets minder gaat en je een terugval hebt. Focus op de lange termijn, stel een uitdagend doel en geniet van de kleine langzame stapje richting succes. Ik snap dat het verleidelijk is om jezelf te focussen op een magische getal om er na 3 weken volledig vanaf te zijn. Gewoontes werken helaas niet zo.

Zo'n challenge is ook wel lachen enzo. Leuk dat ik een wetenschappelijk onderbouwd getal heb gevonden. Zo'n bandje is al helemaal grappig om de bink mee uit te hangen tussen je collega's bij het koffiezetapparaat. Maar uiteindelijk is de tijd waarin een gewoonte ontstaat het minst belangrijke. Of het nou 21 dagen, 66 of een heel jaar duurt, je zal toch je stinkende best moeten doen. Vanaf dag 1 tot en met dag 365. 

De enige manier om de finish te behalen is om aan de startlijn te verschijnen. Jouw eerste dag gaat nu in. Vergeet alle magische getallen en focus op het doen. 

“I am an optimist. It does not seem too much use being anything else.” - Winston Churchill

---

by Zowie