Schrijfseltjes

Het leven gaat draait niet om geld of goden, maar om zingeving. Denk ik. Nog steeds.

tl;dr: Zo’n saai woord voor iets waar we allemaal naarstig naar op zoek zijn. De zin van het leven, wie heeft er niet onder een heldere sterrenhemel over nagedacht - wat de reden is dat wij hier als hompje atomen maar een beetje aanmodderen dag in dag uit. Weet jij inmiddels al wat de zin van het bestaan is ?? Zo niet, dan raad ik je aan om dit artikel te lezen. Die gaat namelijk daar namelijk over: wat de zin van ons bestaan is. Interessant. Niet alleen voor mensen die in een existentiële crisis verkeren of lijden aan een chronisch is-dit-het-nou gevoel. Het is vooral een gids voor alle mensen die iets uit het leven willen halen. Maar niet weten wat dat ‘iets’ is en waar ze moeten beginnen. Plus, het is niet saai. Leest lekker weg. Ook belangrijk. Met grapjes en filmpjes en humor enzo. De strekking is ongeveer als volgt: haal betekenis uit wat je normaal gesproken vermijdt en probeer het beste uit anderen te halen i.p.v. jezelf. Of zoiets. En nog een aantal tips om jezelf meer te voelen dan alleen maar een poepmachine die koolstofmonoxide uitadement. Het is teveel om samen te vatten. Gewoon het artikel lezen sahbi. 

“For the meaning of life differs from man to man, from day to day and from hour to hour. What matters, therefore, is not the meaning of life in general but rather the specific meaning of a person’s life at a given moment.” – Viktor E. Frankl

Nederland verkeert al ruim 10 jaar in een crisis. Hoewel mensen het in dit opzicht in 99% van de gevallen over een economische crisis hebben, denk ik dat onze crisis een andere oorzaak heeft. Mensen verkeren in een mentale crisis. Heel leuk en aardig dat we op plaats zes (World Happiness report blz. 23) in het rijtje van ’s werelds gelukkigste landen staan, maar we voelen ons nog steeds vaak kut. Zo stijgt het aantal zelfdodingen bijvoorbeeld nog steeds en zijn we het 'depressiefste volk van Europa'. Volgens de Volkskrant dan.

Het is geenszins mijn bedoeling om dit hele stuk te doorspekken met een clickbaity dun-dun-dun, de-wereld-gaat-eraan-evangelie. We leven in een prachtig land waar we meer dan waar dan ook in staat zijn om ons ideale leven te construeren. In mijn optiek is het allemaal een stuk minder slecht dan we onszelf en anderen voorhouden. En zoals Psychiater Jan Swinkels al mooi aangeeft: 'het gaat vooral over perceptie. We zijn een somber volk. Het zit in onze cultuur.'

Reden temeer om constructief aan de verbetering van onze perceptie te werken.

Als ik in mijn omgeving kijk, merk ik twee dingen op:

1. we willen meer en meer spullen
2. we ervaren minder en minder zingeving

Ik wil geen overhaaste causale conclusies trekken, maar ik bespeur hier een interessante empirische correlatie. Met andere woorden, ik heb hier geen harde bewijzen voor. Wat ik wel heb zijn interessante inzichten die de moeite waard zijn om verder onder de loep te nemen.

"Ervaren we meer of minder zingeving?"

"Minder! Minder! Minder!"

Persoonlijke ontwikkeling, groei en zingeving hebben me altijd al gefascineerd. In mijn jeugd kwam ik erachter hoe het voelt om geen controle te hebben. Lichamelijke problemen zorgden ervoor dat ik de perceptie verloor op wat belangrijk was. Het slokte al mijn energie op. Met een destructieve tunnelvisie op mijn eigen misère als resultaat. Om te zorgen dat ik m’n shit niet volledig verloor, zocht ik naar manieren om boven mezelf en mijn problemen uit te stijgen. Ik wilde weten hoe ik onderdeel kon worden van iets groters dan ik en mezelf alleen.

Eerder had ik het al over een mentale crisis. Voor mijn onderbuikgevoel is onze zucht naar betekenis tegenwoordig veel groter dan het aanbod. Eigenlijk verkeren we in een soort van zingevingscrisis. Laat me je uitleggen waarom ik dat denk.

Vroeger had je nog geloof als primaire bron van zingeving. Een bovennatuurlijke en bovenmenselijke macht die onze levens dirigeerde en het antwoord gaf op grote enge existentiële levensvragen. Vragen waar we als aardse wezens niet zomaar een bevredigend antwoord op konden vinden. Waarom ben ik op deze planeet? Wat is mijn plek in het universum? Waar komt alle tegenspoed en ellende vandaan? Wat is de zin van mijn bestaan?

"Ha! Mijn kleine apostel. Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Leef deugdelijk en gij zult het antwoord hierop snel vinden (p.s. vergeet mij niet genoeg te aanbidden x-jes God)"

Best handig toch zo'n ontastbare entiteit om op terug te vallen als je vol fundamentele interne menselijke worstelingen zit? Al die antwoorden op het grote onbekende recht op je deurmat. Het enige wat je hoeft te doen is erin te geloven.

Ik geloof je niet

Onze samenleving heeft echter plaats gemaakt voor nieuwe vormen van geloof. We leven nu volgens de spelregels van het kapitalisme. We geloven in begrippen als winst, marktwerking en flexibilisering. Mondiaal geloven we in de waarde van geld als universeel ruilmiddel. Onze meritocratische sentimenten doen ons geloven dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons eigen succes. Onder invloed van globalisering vallen we nog verder ten prooi aan het Westerse consumptiepatroon waarin iedereen alleen maar Coca Cola lust en iedereen out of the blue op Vansjes moet lopen. Die ene influencer op die rots in Bali deed het, dus jij toch ook?! #FOMO.

Oude verhalen hebben hun kracht verloren. Steeds minder mensen vallen terug op goddelijke figuren die hen door het leven leiden. De nieuwe verhalen slaan alleen niet zo goed aan. Niets is in staat geweest om de leegte van ons gebrek aan geloof op te vullen.

Eigenlijk zijn we hier zelf verantwoordelijk voor. Alles wat ons vroeger betekenis gaf wordt langzaamaan gestript. Allemaal ten behoeve van ‘oplossingen’ als efficiëntie of economische voorspoed. Je kunt je afvragen wat voor gevolgen dit heeft voor ons geluk en welbevinden.

De *kuch* beste versie van jezelf worden

Er heerst een gebrek aan zingevende bronnen. Er is niks buiten onszelf dat ons kan begeleiden. De verantwoordelijkheid om betekenis te vinden ligt in zijn totaliteit bij onszelf. En daar zitten we dan, als vooruitstrevende, bewuste westerse mensen die niet weten wat we met deze autonomie aan moeten. Mediteren? Mindfulness? In onze kracht gaan staan? Reïncarnatietherapie? ASOS.com plunderen tijdens Black Friday?

Gezellig shoppen met de fam

Bijna alle oplossingen zijn gericht op het individu. Overal komen we preachy preachy influencers en andere goeroes die ons vertellen hoe je jouw leven moet leiden. Dit kom op mij vooral over als: “Kijk mij eens even een succesvol individu zijn en het voor elkaar hebben. Dit moet iedereen doen, want voor mij heeft het ook gewerkt.”

We leven in een tijdperk waar we ‘alles eruit willen halen wat erin zit’ en de ‘beste versie van onszelf’ willen worden. En als dat niet lukt fabriceren we wel een kunstmatig kopie daarvan op sociale media.

Hypocriet genoeg laat ik mezelf soms ook verleiden tot dit soort gedrag. Inmiddels zit ik alweer een tijdje in Nederland, maar ik verkies mijn foto’s uit het zonovergoten Indonesië ook boven de grauwe Nederlandse varianten om mijn tijdlijn te vullen. En Ik verval ook nog regelmatig in een preachy preachy rol waarin ik mensen eens ga vertellen waarom ze bijvoorbeeld niet druk, druk, druk moeten zijn.

https://www.instagram.com/p/BrP1AuSjSvu/

Onzin eigenlijk, want: dat moeten mensen lekker zelf weten.

Zodra ik mezelf hierop betrap of iemand anders mij op heterdaad betrapt (bedankt Sarah, je weet over wie ik het heb), is mijn eerste reactie het luidkeels ontkennen van alle aantijgingen met de nodige bombarie. Want tja, ik ben hier toch ‘aanmodderexpert’. Van iedereen zou ik juist de persoon zijn die anderen hiervoor moet waarschuwen. Niet andersom.

(Helaas) ben ik ook feilbaar. Helaas tussen haakjes, omdat het helemaal niet zo helaas is. Juist in deze feilbaarheid ligt namelijk een deel van de oplossing verstopt. Denk ik.

Hyperindividualistisch pleister op de wond

Inmiddels leven we met meer dan 7 miljard mensen op één planeet. Ik beschik niet over harde cijfers, maar ik weet dat sowieso 10 op de 10 mensen in mijn directe omgeving weleens spulletjes kopen om zichzelf gelukkig te voelen. Dingetjes voor de heb. En ik geloof ook dat ze overtuigd zijn dat dit werkt.

Allemaal leuk en aardig dat we allerlei boeken lezen die leren hoe we gelukkig moeten zijn. Dat we middels ASMR geluiden, het kopiëren van bekende ochtendroutines, of door een klont Yak boter in onze koffie te flikkeren een staat van Nirwana willen bereiken. In mijn optiek maakt het niet uit welke levensfilosofie je erop nahoudt of hoe je jouw zucht naar geluk wilt bevredigen.

Het zijn hyperindividualistische pleisters op onze gapende wonden.

Hier drink ik een glas onverdunde Pokon uit een kaneelstokje in Ubud om te 'detoxen' van mijn leven als houtje-touwtje influencer

Als je een willekeurige voorbijganger op straat zou vragen wat de betekenis is van het leven, zou het ongeveer neerkomen op (vooral de mensen in mijn filterbubbel die veel zelfhulpboeken lezen en hun volledige potentieel willen realiseren):

• Volg je wildste dromen
• Benut je volledige potentieel
• Zoek naar geluk en blijf jezelf verbeteren
• Wees authentiek en origineel
• Laat iets achter op de wereld dat groter is dan een deuk in een pakje Blueband (not sponsored)

Live life to the fullest, make the most out of every moment en vergelijkbare millennial mantra’s lijken te impliceren dat je een onophoudelijk verlangen moet hebben om alles eruit te halen. Dat er meer verscholen ligt achter de vleesgeworden homp atomen die ons opgezadeld hebben met een bewustzijn dat ons voortdurend voorhoudt dat we speciaal zijn. Óf dat er een groter pad voor ons in petto ligt.

Dus je plaatst maar weer een serie highlights op Instagram om jouw marginale weekend nog enigszins te redden en hoopt dat niemand doorheeft dat ook jij een kut weekend hebt gehad. Ondertussen refresh je jouw tijdlijn nog een keertje in de badkamer om te zien welke levens nog geweldiger zijn dan die van jou. “Misschien moet ik toch maar weer even op vakantie ouwe of een lekker truitje kopen,” denk je – met een vleugje walging - bij jezelf.

En daar sta je dan voor de spiegel des levens. Met een gore bek die ontstaan is door dat eindeloze gesugarcoat van je leven. De tube Colgate is misschien al wel 30x omgevouwen, maar je denkt dat de 31^e keer het verschil gaat maken. Je vouwt hem nog één keer om in de hoop dat er nog iets uitkomt. Een karig stukje zingeving.

“Jij bent net zo speciaal als de personen in Peutax busjes met aardbeien ramen.” – ongenuanceerde en misplaatste grap om de lachers op mijn hand te krijgen + jou met de neus op de feiten te drukken

Want, eigenlijk komt het hierop neer:

Zie daar maar eens zingeving uit te halen. Met je perfect geportretteerde leventje.

 

The Matrix

Spoiler alert: Onderstaande snippet kan een geweldige filmervaring in twee alinea’s verpesten. Mits je hem al gezien hebt natuurlijk. Dan wil ik u alleen maar complimenteren met uw verfijnde filmsmaak.

https://youtu.be/9Qs3GlNZMhY

“Did you know that the first Matrix was designed to be a perfect human world? Where none suffered, where everyone would be happy. It was a disaster. No one would accept the program. Entire crops were lost. Some believed we lacked the programming language to describe your perfect world. But I believe that, as a species, human beings define their reality through suffering and misery. The perfect world was a dream that your primitive cerebrum kept trying to wake up from.” – Agent Smith, The Matrix

Mensen willen geen perfecte wereld waarin lijden niet bestaat. Ze willen niet wakker worden, een homp 24 karaats goud uitkakken en vervolgens in hun privé jet stappen terwijl ze hun 2,5 Golden Retrevier gedag kussen en een selfie maken met de zompige botox duckface van hun vrouw op de achtergrond. Althans, iets met een dergelijke strekking las ik in een ongekend populair zelfhulp boek met dikke zwarte letters en een fel oranje kaft.

Maar wat willen we dan wel? Lijden en ellende?

Is lijden onze TomTom in de zoektocht naar zingeving? Volgens mijn favoriete film The Matrix kan het geen kwaad om dit verder uit te zoeken. Uiteindelijk wil je meer dan alleen een poepmachine zijn die alleen goed is voor het uitademen van koolstofdioxide zodat planten groeien. Toch?

Kapsalon (niet die met extra knoflooksaus)

Jullie weten dat mijn stukken niet compleet zijn zonder persoonlijke anekdotes. Ik noem mezelf wel een schrijver, maar stiekem ben ik af en toe nog steeds een bloggertje.

Mijn vader is slechtziend ten gevolge van diabetische retinopathie. De dokter noemt het staar. Als ik zie hoe hij mijn kleine neefjes en nichtjes met kerst omver loopt alsof het bowling kegels zijn, neigt mijn diagnose eerder richting blind. Laatst kwam deze visuele beperking hem duur te staan toen hij een fietser in grijze regenjas niet kon onderscheiden van het asfalt. Hij knalde bovenop een fietsende vrouw, brak zijn been en zit momenteel thuis. Om hem een hart onder de riem te steken, deed ik hem één van mijn favoriete boeken cadeau: de subtiele kunst van not giving a f*ck.

Mijn vader is een held (& niet alleen op s(t)okken) ❤

Ik vind mijn vader een held omdat hij ondanks alle tegenslagen door blijft zetten. Hij is iemand die problemen om weet te zetten in kansen. Normaal gesproken is het noodgedwongen moeten stoppen met je succesvolle onderneming vanwege een lichamelijk mankement een haast traumatische ervaring. Op zijn zachtst gezegd een flinke tegenslag. Mijn vader dacht daar anders over. Toen hij zijn beroep als kapper niet meer uit kon oefenen, besloot hij om niet bij de pakken neer te gaan zitten. In plaats daarvan zag hij mogelijkheden.

In de tijd dat hij een goedlopende kapsalon runde stond voor hem namelijk één ding centraal: zijn gave om mensen blij te maken. Hij startte met een nieuwe opleiding: als sociaal pedagogisch werker. Al zijn vrije avonduren spendeerde hij met zijn neus in de boeken. Letterlijk. Gewapend met een bril met jampot glazen met daar bovenop een vergrotende liniaal verorberde hij de lesstof. Vier jaar later was daar de bekroning op zijn werk; summa cum laude afgestudeerd. En ondertussen als ruim 18 jaar werkzaam in de ouderenzorg. Waarvan 14 jaar als bevlogen sociaal pedagogische werker.

"Ik heb iedere dag het gevoel dat ik mensen help het leven positiever te bekijken. Mijn huidige werk heeft ook veel meer diepgang. Intellectueel word je echt uitgedaagd."

En toen ik het aan een willekeurige bezoeker bij hem op de afdeling vroeg, kreeg ik het hartverwarmende antwoord:

"Door mindfulness, de begeleiding hier en Frank (mijn vader) heb ik weer leren lachen. Dat was ik verleerd. Ik wist niet meer hoe dat moest."

De man op leeftijd in zijn rolstoel veroorzaakte een brok in mijn keel. Alsof ik een hele beschuit in één keer door had geslikt. Eigenlijk had mijn vader beter een boek kunnen schrijven hierover.

Een f*ckende Amerikaans Boeddha

De 'subtiele kunst van not giving a f*ck' is een asociale bestseller geworden. Wereldwijd is het zelfhulp vloekboek meer dan 3 miljoen keer verkocht. Mijn eerste reactie op dit soort boeken is dan ook 100% sceptisch: “vast weer zo’n uit de kluiten gewassen bloggertje die met wat scheldwoorden probeert te verbloemen dat hij continue boeddhistische wijsheden parafraseert.

Een beetje wat ik ook doe. Maar dan met een sappig Amerikaans sausje.

Pas toen ik het boek begon te lezen besefte ik me waar de hype vandaan kwam. Het waren twee dikke middelvingers naar onze obsessie met perfectie en continue drang naar meer. Mark Manson, de schrijver van het boek, maakte korte metten met alle Amerikaanse gelukspropaganda.

Mark Mansons boek gaat over allerlei problemen waar je als mens tegenaan loopt. Het zegt dat je om bepaalde dingen geen f*ck moet geven:

"[...] Everything worthwhile in life is won through surmounting the associated negative experience. Any attempt to escape the negative, to avoid it or squash it or silence it, only backfires. The avoidance of suffering is a form of suffering. The avoidance of struggle is a struggle. The denial of failure is a failure. Hiding what is shameful is itself a form of shame."

Waar het op neerkomt is dat problemen onlosmakelijk verbonden zijn met het leven. Om problemen uit je leven te elimineren is niet alleen onmogelijk, maar ook destructief: juist door problemen te vermijden geef je teveel f*cks om die problemen. Juist door geen f*ck te geven om de pijn word je bevrijd van alle twijfels en kan je eindelijk constructieve actie ondernemen.

Dingen toevoegen is volgens Mark niet de enige manier om je leven te verbeteren. Als je op Instagram en Facebook kijkt, lijkt het idealiseren van onze levens de voorkeursroute te zijn richting een mooier leven. van Er lijkt online nog steeds een taboe te rusten op aanmodderen en je tegenslagen openbaren. Maar als ik naar de 'echte' wereld kijk, kom ik met steeds meer bewijs in aanraking dat juist lijden een prominente rol heeft in het verschaffen van betekenis.

In plaats van een gebrek aan likes hebben we misschien wel een gebrek aan lijden. Kijk, daar komt die moderne Boeddha in me toch weer naar boven.

Even kort samenvatten. Wat zegt de Matrix? Mensen definiëren betekenis in hun leven aan de hand van lijden. Wat zegt mijn vader (indirect via zijn levensverhaal)? Lijden heeft hem de weg gewezen richting een betekenisvolle(re) baan. En wat zegt Mark Manson? Lijden hoort bij het leven. Het is onvermijdelijk. We moeten leren hoe we beter kunnen lijden. In ieder geval hoe we het kunnen doen met meer betekenis.

We richten ons dus niet op hoe we meer kunnen krijgen en bereiken, maar hoe we beter kunnen verliezen en loslaten. Met andere woorden: dingen elimineren die ons tegenhouden. Hoe doen we dat?

• Mark Manson zegt subtiel dat er zaken zijn waar je wel een f*ck om moet geven in de edele kunst van Not Giving a F*ck. Je zou kunnen zeggen dat de zin van het leven verstopt ligt in de problemen oplossen die jij het waard vindt om op te lossen. Zinvolle problemen.
• Via negativa gaat hier ook over – je leven verbeteren via een soortgelijke ‘negatieve’ manier.

Via Negativa is een Latijnse uitdrukking die in de christelijke theologie wordt gebruikt om god te beschrijving door te focussen op wat hij niet is, in plaats van wat hij is. De positieve kwaliteiten van zo’n opperwezen beschrijven zou een onmogelijke opgave zijn voor een sterfelijke menselijk mind.

Het is een interessant gegeven, dat via negativa; omdat de focus niet ligt op wat je doet, maar juist op wat je niet doet. Deze manier van je leven verbeteren is effectief en efficiënt tegelijkertijd: slechte gewoontes worden uit je leven gestript en je vermijdt vooral slechte gewoontes in de eerste plaats.

Dus in plaats van allerlei strawberry cupcake light diet bars en afslankcapsules te kopen, eet je gewoon gezond. In plaats van medicijnen voor een te hoge bloeddruk in je scootmobiel te halen, ga je lopend naar de groenteboer. Of in plaats van bullshit ditjes & datjes bij die nieuwe ‘fancy’ Xenos te halen, om vervolgens in diezelfde winkel een opberg box te kopen met ‘Beautiful things’ erop - begin je jouw handpalm richting je voorhoofd te bewegen terwijl je jezelf realiseert hoe absurd het is om een opberg box te hebben voor dingen. 

“Dan hedde nameluk gewon veus te veul troep.” – wat ze in Brabant zouden zeggen tegen mensen met teveel troep

De oplossing voor veel problemen en stress is niet extra dingen toevoegen, maar juist stoppen met bullshit. Op die manier kom je erachter welke zaken er écht toe doen. Zinvolle zaken.

de_essentie.jpeg

Geluk ≠ zingeving

Geluk en zingeving mogen dan wel vaak in één adem genoemd worden, maar als het op ons welzijn aankomt zijn het twee totaal verschillende concepten. Deze distinctie duidelijk hebben is belangrijk voordat we verder kunnen. Eerder schreef ik al dat geluk niet ons enige nastrevenswaardige doel zou moeten zijn. Dat werd nog (pijnlijker) duidelijk toen ik in een wetenschappelijk artikel las dat rijke landen wel gelukkiger zijn, maar dat mensen in arme landen meer zingeving ervaren.

Ook in onze directe omgeving kunnen we zien dat geluk en betekenis niet hetzelfde zijn. Vraag dat maar eens aan je ouders of ze gelukkiger zijn geworden door jouw komst. Als ze beweren van wel, krab jezelf dan even goed achter de oren en vraag je af of ze je a) niet gewoon een goed gevoel willen geven of b) in ene staat van permanente cognitieve dissonantie verkeren over de grootste financiële desinvestering van hun leven.

“Er bestaan namelijk twee soorten mensen op de wereld: 1) mensen die zeggen dat kinderen hun leven niet gelukkiger hebben gemaakt en 2) leugenaars.” – Ik

Kinderen maken niet gelukkig. Je slaapt slechter, gaat minder van de bil en hebt meer stress. Hoi extra verantwoordelijkheden, doei geluk. Science b*tch

Geluk is echter is anders dan zingeving. Door kinderen te nemen, heb je plotseling iets om voor te leven. Je hoeft niet meer continu met jezelf bezig te zijn. En je geeft iets van jezelf door aan een nieuwe generatie. Een nalatenschap van alles wat jij in je leven hebt opgebouwd leeft voort als jij er niet meer bent. Op die manier zijn mensen in staat om meer betekenis aan hun levens te geven.

Als ik naar mijn opa en oma kijk, zie ik het schoolvoorbeeld van de distinctie tussen geluk en betekenis. Sinds dat mijn opa met vervroegd pensioen is gegaan, hebben ze een luizenleventje. Op de golfbaan rondlopen, de bioscoop bezoeken, uit eten gaan, verjaardagen, museumbezoekjes, noem maar op. Ze vinden het heerlijk dat ze niets meer te maken hebben met het stressvolle werkbestaan. Anderzijds klagen ze voortdurend dat er icoontjes van hun mobiele telefoon verdwenen zijn en dat ze willen Netflixen.

Als ik aan mijn opa vraag wat hij mist aan werken, zegt hij:

“Ik mis datgene waar ik 60 jaar mijn ziel en zaligheid in heb gestopt. Wat ik eigenhandig heb opgebouwd. Zoiets kan je niet vergelijken met wat dan ook.”

Werk biedt betekenis. Mensen ontlenen hun identiteit eraan. Zodra werk wegvalt gaan mensen op zoek naar anderen dingen om voor te leven c.q. de tijd te doden. Het bewijs is vooralsnog enigszins anekdotisch, maar dit zijn twee voorbeelden van worstelingen en menselijk leiden  intuïtief gezien

Er bestaat dan ook niet zomaar een geluk-zelfmoord paradox: de gelukkigste landen hebben de hoogste zelfmoord cijfers. We moeten ons afvragen waar onze focus op geluk vandaan komt als het zo’n fragiel fundament is om ons leven op te bouwen. Om het leven door te komen hebben we iets nodig dat van betere huize komt.

Denk ik. Nog steeds.

De zin van het bestaan

Geloof werkt niet meer. Geluk is niet duurzaam genoeg. We moeten op zoek naar wat ertoe doet voor ons. Via negativa op zoek naar de problemen waar we een f*ck om willen geven. Duurzame betekenis vinden voordat iets of iemand anders deze leegte opvult. Een medicijn tegen het is-dit-het-nou-gevoel. Iets vinden waar we voor willen leven. Achter de zin van ons bestaan komen.

Dus gleed iemand geheel terecht in mijn DM’s met de vraag:

Toevallig ben ik momenteel een boek aan het lezen over de zin van het bestaan. Dit boek is geschreven door Viktor E. Frankl – een psycholoog en holocaust overlevende. Voor iemand die jarenlang niets anders dan lijden en onmenselijke onmacht heeft gezien, heeft hij nog een verbazingwekkend optimistische kijk over hoe wij ons leiden om kunnen zetten tot iets positiefs.

Aangezien jullie het nog niet gelezen hebben, zal ik jullie extragratis van zingeving voorzien

Beslissen hoe je zelf leeft. Autonoom zijn. En je eigen verantwoordelijkheid nemen. Daar komt het in essentie op neer. Uit het boek heb ik vijf persoonlijke levenslessen gehaald over de zin van het bestaan:

1. “He who has a why to live, can bear with almost any how.”
2. Liefde is het ultieme en hoogste doel waar een mens naar kan streven. Niet alleen voor anderen, maar ook voor jezelf.
3. Als we niet langer in staat zijn de situatie te veranderen, moeten we onszelf uitdagen te veranderen.
4. Je kan aan alles wennen. Het brein en je lichaam zijn adaptiever en sterker dan je denkt.
5. Pas je attitude richting onvermijdelijke tegenslagen aan. Accepteer wat je niet kunt veranderen.

Enorm waardevolle levenslessen die ook in de moderne samenleving nog steeds f*cking relevant zijn. De boodschap is tijdloos - het geeft antwoord op de vraag waarom en waarvoor we willen leven. Onder de meest erbarmelijke omstandigheden komen we er vaak achter wat écht belangrijk is.

Misschien wordt het tijd om 'houdoe' te zeggen tegen onze prestatiecultuur en ons ongebreidelde consumentisme. onze prestatiecultuur en het ‘doei’ te zeggen. Een omschakeling maken van het najagen van geluk naar het vinden van betekenis. Als we Viktor Frankl mogen geloven, kunnen we uit ons leiden betekenis halen. Via negativa onszelf verbeteren. Niet richten op wat we allemaal willen bereiken, maar juist op wat we niet willen bereiken. De verantwoordelijk bij jezelf leggen om de kiezen om welke f*cks jíj iets wilt geven.

Persoonlijk denk ik dat betekenis niet zozeer iets is wat je vindt. Betekenis is overal. Je merkt het op en laat het toe. Je hoeft er niet per se naar op zoek. Het probleem is meer dat we een neiging hebben om dingen te snel af te schrijven als betekenisloos. Onze eerste stap in het zoeken naar betekenis is het opmerken en erkennen dat sommige dingen op z'n minst een beetje betekenis hebben.

Als is het maar een verse kop koffie in de ochtend, een heerlijk zachte joggingbroek of manier waarop de zon tijden golden hour de kamer binnenschijnt. Die dingen lijken misschien triviaal - en ze zijn zeker niet enorme betekenisvol - maar ze kunnen je wel het gevoel geven dat niet alles volledig betekenisloos is.

Mits je het toelaat.

En neem het mij niet kwalijk als golden hour ertoe heeft geleid dat je verdrinkt in zingeving omdat je een professionele Instagrammer bent geworden met systeemcamera die stukjes of mindfulness schrijft. 

Slotwoord

Met dit ‘stukje’ (liefkozender kan je 3000 woorden niet noemen) wil ik je een ander perspectief bieden om tot de kern van je eigen problemen te komen. Ik geloof niet in de zin van het bestaan. Alsof er één absolute waarheid geld voor iedereen.

Zoals Mark Epstein zei:

“Het is niet mijn doel om gelijk te hebben, maar om nuttig te zijn.”

Hoe ik op de achterkant van een boek zou willen staan in een cirkeltje

Ik kon het niet laten...

Yung Mart Smeets

Ik wil mensen leren om een onderbuikgevoel te kunnen ontwikkelen om te vertrouwen op zichzelf. Over een soort wijsheid te beschikken waardoor je jouw eigen advies op kunt volgen. We moeten achter de zin van ons bestaan komen.

Helaas kan ik je hier geen one-size-fits-all-oplossing voor bieden. Er bestaan geen magic bullets. Ik ga jou niet op een tell sell toontje vertellen welke 5 stappen je moet nemen om zingeving te ervaren. Jou adviseren om 'alles uit het leven te halen' is ook geen alternatief. Wat ik wel kan is je meenemen in een proces van bewustwording en verwondering. Dat aan jezelf werken leuk wordt. Dat het niet nog een punt op je TO-DO lijstje wordt (ik doe overigens alleen aan tadaa lijstjes). En dat juist op de donkerste plekjes, meest beschamende en saaiste plekjes van ons bestaan de meeste potentie tot het bereiken van een beter leven ligt.

Niet het beste leven. Maar wel beter. Denk ik. Nog steeds. Zonder enige valse bescheidenheid.

F*ck geld. F*ck religie. F*ck Instagram. F*ck strawberry cupcake light diet bars. F*ck alles wat jou dingen voorschrijft. F*ck moeten. En F*ck alles wat ons gevoel van betekenis ondermijnd.

Jij bent de enige persoon die betekenis kan geven aan zijn eigen leven. Met jouw autonomie, jouw vrije keuzes en jouw eigen gevoel.

Zoete baby jezus. Amen.

PREACH!

HALLELUJAH

---

by Zowie

Waarom ik gestopt ben met 'druk zijn'

tl;dr: of je nou de verjaardag van je beste vriend vergeten bent ⚠️, niet langs opa en oma bent gegaan ? of weer niet bent gaan sporten ? (papzak),druk zijn is een excuus voor mensen die hun prioriteiten niet op een rijtje hebben. We gebruiken het vaak zelfs rechtvaardiging om niet bezig te zijn met de dingen waar we écht van houden - onze hobby's of passies. Alles moet wijken voor ons [quote] drukke [/unquote] bestaan. Mensen die zichzelf profileren als een druk persoon zijn niet per definitie goed bezig. In mijn ogen zijn mensen die in zo'n altijd-maar-'aan'-roes leven een beetje de weg kwijt. Want, wat voor waarde voeg je toe aan het lezen van jezelf en dat van anderen met al je drukke gedoe. Als ik tegen iemand zeg dat ik het druk heb, is het niet omdat ik het te druk heb. Het is juist omdat ik het niet druk heb en dat graag zo wil houden. En daarmee basta.  

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik ben daarmee gestopt, met dat druk zijn. En ik wil jou vertellen waarom jij dat ook zou moeten doen

Niet alle doelen zijn het waard om na te jagen.

In onze cultuur wordt het gewaardeerd als we hart voor de zaak hebben, niet over een een 9-tot-5-mentaliteit te beschikken of onszelf op een andere manier in een ondergeschikte positie aan het collectieve geheel plaatsen. Bepaalde vormen van persoonlijke opoffering lijken synoniem te worden gesteld aan ambitieus of ‘goed’. Er wordt in ieder geval een positieve connotatie aan ‘druk zijn’ meegegeven. En dat vind ik gek. Daarom ga ik erover schrijven. 

Uitstralen dat we druk zijn lijkt als positief te worden ervaren. We lijken ermee te willen impliceren: “kijk mij nou eens lekker bezig zijn. HA! Ik heb niet eens meer vrije tijd over! Ik ben zo’n enorm ambitieuze productivitysherrif.”

Druk bezig zijn lijkt de sociale norm geworden.

Maar net zoals sociale normen niet zomaar goed zijn, is druk bezig zijn ook niet per definitie ‘goed’.

Mensen hebben een aangeboren neiging om de dingen die makkelijk zijn te devalueren en dingen die moeilijk gaan te overwaarderen. Dat het veel tijd kost, maakt het echter nog niet meteen waardevol.

“Verwar druk bezig zijn niet met productiviteit. Veel mensen zijn vooral druk bezig met druk zijn.” - narcistische quote van een 27 jarige homo millenialis, want ik heb natuurlijk alles al meegemaakt als bijna dertiger

En als je niet altijd ‘aan’ wilt staan maakt dat je nog niet meteen lui. Er is niks verkeerd met relaxed en laidback in het leven staan. Het wil niet meteen zeggen dat je dan geweven truien draagt van gedroogd zeewier en de bloemtoppen van bepaalde onbevruchte vrouwelijke plantensoorten gebruikt als copingmechanisme voor stress (voor de minder snelle schakelaars onder ons: ik bedoel jointjes roken om rustig te worden).

Er is niet per se iets mis met druk zijn. Toch rust de verheerlijking van het altijd-maar-druk-zijn-systeem op een aantal foutieve assumpties:

1. Druk zijn is niet per se efficiënt. Druk zijn kan ook veroorzaakt worden door een mank prioriteringssysteem.
2. ‘Druk zijn’ en ‘productief zijn’, zijn twee fundamenteel verschillende dingen. Iemand die druk is is niet per se productief en iemand die productief is hoeft niet per se druk te zijn.
3. Druk zijn wordt door sommige mensen gebruikt als een alibi om niet erachter te komen wat werkelijk betekenisvol voor ze is. Je kan nog zo hard in een bepaald richting rennen, maar als het niet de juiste is kom je nog steeds geen meter vooruit. Figuurlijk gesproken dan.

Mensen die altijd maar druk zijn, werken op mijn zenuwen. Hun ‘altijd aan’ filosofie is besmettelijk. Drukke mensen lijken ermee te pronken. Alsof het een soort trofee is. Een statussymbool om indruk te maken op anderen.

Ik snap niet helemaal waar hun zelfvoldane houding vandaan komt. Dat je een behoefte voelt om - hoe belachelijk je TO-DO lijstje ook is - maar bezig te blijven. Voor mij komt het over als schaken met een duif die bij zijn eerste zet alle stenen omgooit, het bord onder kakt, en vervolgens triomfantelijk rondloopt alsof ie gewonnen heeft.

‘Druk zijn’ kan letterlijk als een excuus voor alles worden gebruikt. Een paar herkenbare voorbeelden: 

• Verjaardag vergeten? “Euhm, tja ik was nogal druk.”
• Niet langs opa en oma gegaan? “Ja, maar ik had het no zooo vreselijk druk met werk.”
• Niet gaan sporten? “Ik heb het gewoon te druk met andere dingen.”

En de ergste:

• Te druk zijn om te doen waar je van houdt. Of dat nou gitaar spelen is, surfen, navelhaar vlechten, postzegels verzamelen of mestkevers uit een blokken zeep kerven.

Waarom zou je zo willen leven? In zo'n altijd-maar-'aan'-roes. Ik snap dat het fijn is om het gevoel te hebben dat je productief bent. Niemand wilt stil blijven staan. Maar is er niet een andere manier om je dagen door te komen? Wat voor waarde voeg je toe aan jouw eigen leven en dat van anderen? Wat bereik je nou écht met jouw ‘druk zijn’?

Ik ben daar dus mee gestopt. Met dat druk zijn. Als ik tegen iemand zeg dat ik het druk heb, is het niet omdat ik het te druk heb. Het is juist omdat ik het niet druk heb en dat graag zo wil houden.

Druk zijn is een fabeltje. Mensen die druk zijn hebben hun prioriteiten gewoon niet goed op een rijtje.

Dat is mijn mening en daar zal u het mee moeten doen. Voor vandaag in ieder geval. Dank u wel. 

Loefde.iStockphoto

---

by Zowie

'Now' en 'Later'

Tl;dr: Toen ik terugkwam van een seizoen skiles geven in Mayrhofen wilde ik het wapen van Oostenrijk op m’n schouder laten zetten. Een dubbelkoppige adelaar als herinnering aan deze "life-changing" experience. Ik dank de man in de wolken nog dagelijks op mijn knieën dat ik platzak terugkwam in Nederland ?. Mijn fascinatie voor tatoeages is echter wel altijd gebleven. Nog dagelijks zet ik 'Now' en 'Later' met een Bic pen op de rug van mijn hand ?. En als het vervaagt, zet ik het er weer opnieuw op. Waarom ik dat doe? ➡️

Tattoo’s hebben mij altijd al gefascineerd. Waarschijnlijk kan jij je ook nog wel herinneren dat je vroeger rondliep met van die plakplaatjes die bij van die snoeiharde platte kauwgompjes zaten. Of dat je ruige motor meneren met ringbaarden rond zag rijden in leren gilets waar de meeste angstaanjagende brandende doodskoppen onder vandaan kwamen. Misschien weet je dat Steve-O van Jackass zijn eigen gezicht 4x vergroot op zijn rug liet tatoeëren. Om nog niet eens te spreken over de rijkelijk ingekleurde David Beckham of de gevangenis blauwdrukken op het lichaam van Michael Scofield in Prison Break.

Tatoeages zijn al ouder dan de weg naar Rome. Ötzi, de ijsmummie uit Alpen, liep zo’n 5350 jaar geleden al rond met 59 tatoeëringen. Er zijn tatoeages op Egyptische mummies gevonden die van 2000 voor Christus dateren. Ook de Russische Oekokprinses die stamt uit de ijzertijd (ongeveer 5e eeuw voor Christus) had tattoo’s.

Táatoow’s zijn zoveel meer dan een sierraad voor het lichaam. Het is onder andere een statussymbool. In sommige culturen staat het symbool voor volwassenwording. Tijdens de WO II kregen de meeste gevangen in Auschwitz een identificatienummer ter herkenning. Leden van de SS kregen hun bloedgroep onder de oksel getatoeëerd. Zeelieden gebruikten het om iemand te identificeren die was verdronken. Mensen vervangen hun te driftig geëpileerde wenkbrauwen voor donkere inkstrepen. Gang leden laten een traan op hun gezicht zetten om te laten zien dat ze een lid van een rivaliserende bende hebben gedood. Leden van de Yakuza in Japan hebben hun hele lichaam volgetatoeërd met uitzondering van plekken die ze niet kunnen bedekken met kleding.

Wanderlust chicks laten dromenvangers en infinity tekens miniscuul op hun voet tatoeëren om het begin van een nieuw start in te luidden.

Ik kan er nog uren over doorpraten. Maar dat ga ik niet doen. Ik adviseer je wel om af te haken als je niet geïnteresseerd bent in nog meer onder de opperhuid aangebracht inkt. Of om door te scrollen naar het kopje ‘Now & Later’ als je meteen tips wilt om meer mindful door het leven te gaan.

Voor de mensen geïnteresseerd in het achtergrondverhaal, moet we terug naar mijn jeugd.

Tribals, Maori en Danny Rouimper

Toen ik een jaar of acht was besloot mijn moeder om haar arm vol te laten zetten. Ik was meteen fan. Minuscule zwaluwtjes, roosjes, vlindertjes en andere vogeltjes sierden haar arm. Ik voel mijn tampeloeris verschrompelen als ik zoveel verkleinwoordjes gebruik, maar de tattoo’s waren echt mooi klein. Bescheiden. Niet net zoals Arie Boomsma die bij Henk Schiffmacher zijn hele rug in één klap liet inkleuren.

Arie’s eerste tattoo. Je zou het ordinair kunnen noemen, maar ik heb nog nooit een gavere tattoo gezien van iemand die ik eigenlijk zo niet gaaf over vind komen. Dit is hoe vleesgeworden cognitieve dissonantie eruit ziet. Ken de man verder niet persoonlijk, dus kan geen uitspraken doen over hem als persoon. Maar ik vind zijn gezapige EO karakter gewoon een beetje vloeken met zo’n harde tattoo. (Bron)

Tattoos. Ze zijn fascinerend. Herinneringen aan momenten die je altijd met je meeneemt. Ik heb alleen nooit het lef gehad om er zelf eentje te nemen. Als ik niet eens in staat ben om een kledingstuk meer dan één seizoen zonder tegenzin te dragen of om iedere week van hobby te wisselen, hoe moet ik dan in godsnaam een stuk inkt uitkiezen dat ik voor de rest van mijn leven op me wil dragen. De geanticipeerde spijt weegt niet op tegen het verhogen van mijn bad boy gehalte voor als ik in de zomer op een festival sta.

Toen ik terugkwam van een seizoen skiles geven in Mayrhofen kwam de verleiding wel heel dichtbij. Het leek me een geniaal idee om deze unieke (“life-changing” ervaring, *zucht* naar mijn 18 jarige ik) te vereeuwigen op mijn lichaam. Om deze ervaring zo goed mogelijk te koesteren, wilde ik het wapen van Oostenrijk op me laten zetten. Een adelaar. Op mijn schouder.

Ik dank de man in de lucht op mijn knietjes dat ik platzak terugkwam van mijn reis...  

Daar zou ik nu echt blij mee zijn geweest [insert_sarcastische_emoji]

Mijn lange termijn geheugen kan niet meer achterhalen of het voor of na mijn skileraar periode was. Een tijdje waren tribals in de mode. Mannen lieten hun hele bovenarm vol zetten met abstracte en puntige zwart-wit vlammen. Vrouwen die deze tribal hype wisten te combineren met een lower back tattoo waren al helemaal verzekerd van een leven vol sociale veroordeling.

Geen idee welk sociaal signaal dit organisme af wilt geven op het andere geslacht, maar het is een evolutionair waterdichte strategie om verzekerd te zijn van nageslacht

Zo’n - wat in de volksmond liefkozend - tramp stamp wordt genoemd (vertaling: aarsgewei), doet me een beetje denken aan van die verroeste gietijzeren tuinvazen die mijn ouders vroeger in hun tuin hadden staan. Maar dan vergelijkbaar met eentje die je voor altijd in je achtertuin hebt staan. Pal voor de deur.

Na de tribals waren daar - volgens mij onder invloed van Dwayne ‘the Rock’ Johnson - de maori tattoos. Hele stammen westerse mannen leek het plotseling een goed idee om zichzelf permanent te versieren met traditionele Nieuw-Zeelandse patronen. Het woord maori betekent overigens 'normaal' of 'gewoon persoon' in het Maori.

Zouden deze mannen ons iets duidelijk willen maken aangaande hun smaakvoorkeuren…?

Dwayne ‘the Rock’ Johnson in zijn WWE worstel tijd

Op Instagram zie ik steeds meer maritieme tattoos voorkomen met dikke zwarte lijnen. Grote zeilboten, ankers, scheepsknopen, zwaluwen en tijgers met top hats. Ik denk dat er een nieuw tijdperk met tattoo’s ingezet is.

https://www.instagram.com/p/BlkQ_ymgy4i/?utm_source=ig_web_copy_link

Zoals bij Danny Rouimper hierboven op de foto met zijn ex Anna Noushin (ook voor de laatste showbizz nieuwtjes kunt u terecht bij moi, oncle Kwalbert Verlinde)

Naarmate ik gedurende mijn leven meer en meer blootgesteld werd aan verschillende tattoo hypes, besefte ik me dat ook die dingen - die levenslang in je vlees gegraveerd staan - eigenlijk een enorme modegril zijn. Ik ben geen tattoo expert, maar ook tattoo’s evolueren. Mogelijk ben ik in de ogen van veel mensen Captain Slowpoke. Ik heb er serieus niet eerder zo bij stil gestaan.

Genoeg over mijn fascinatie met tattoo’s. Tijd voor mindfulness. Dat is de reden dat ik jullie opzadel met al deze overbodige tattoo-praat in de inleiding.

‘Now’ en ‘Later’

Zoals ik eerder aangaf: zodra iets permanent wordt, verander ik in een pussy. 

Permanente relaties, permanente lichaamsversieringen, mijn eigen familie en andere permanente keuzes. Het idee dat je geen keuzevrijheid hebt laat me achter met een chronische druk op mijn borst. Alsof ik als wc-bril van een sumo worstelaar fungeer en er allerlei shit op me wordt gegooid, terwijl ik met geen mogelijkheid kan ontsnappen. Ik ben teveel gesteld op mijn autonomie om geen keuzemogelijkheden te hebben.

Dit is exact de reden waarom ik nooit met een tatoeage rond zou kunnen lopen. De keuze om hem te nemen is kinderlijk eenvoudig. De keuze om hem niet meer te hebben daarentegen is relatief gezien best wel heel erg moeilijk.

Om de stress te voorkomen die gepaard gaat met het leven dat mij potentiële keuzes ontneemt - vergelijkbaar met het nemen van een tattoo -, schrijf ik met regelmaat twee woorden op mijn hand: ‘now’ en ‘later’. Op mijn linkerhand ‘Later’ en op mijn rechterhand ‘Now’. Hoewel het een naar gevoel is als de kogel van je Bic pen via je extensor indicis over je extensor digitorum communis loopt, betaalt de pijn zich later uit.

Terwijl ik dit aan het typen ben zie ik de karakteristieke blauwe inkt letters vervormen door het aanspannen van mijn pezen met moeilijke latijnse namen die ik niet nog een keer wil typen. Het ziet er namelijk best wel nasty uit als ze zo dansen onder mijn huid.

Ik teken niet zomaar twee willekeurige woorden op mijn hand. Natuurlijk vind ik het stoer om te doen alsof deze surrogaattattoo’s echt zijn. Ik heb nog steeds in medium mate last van het Peter Pan syndroom. Er zit echter meer achter.

Ik ben rechtshandig. Dus de meeste dingen doe ik met rechts. Ik schrijf met rechts, eet en drink met rechts, hef mijn rechter vinger als ik iemand belerend toe wil spreken, schrob de afwas met rechts, zeem de ramen met rechts en veeg mijn hol af met rechts. Met links doe ik niet zoveel. Ik kan met mijn linkerhand  bijvoorbeeld wel vingerknippen. Lekker jazzy ook. En woorden als Qatar, abracadabra en retard typen.

‘Now’ op rechts.

 

‘Later’ op links.

Een simpele herinnering aan mezelf dat er twee manieren zijn om door het leven te gaan. Je kan de hele tijd gefocust zijn op de toekomst, waardoor alle plezier en nieuwsgierigheid rechtstreeks uit datgene gezogen wordt waar je mee bezig bent. Óf je kan leren om te focussen op datgene waar je nu mee bezig bent.

Je kan bijvoorbeeld de afwas doen omdat het een kutklusje is dat gedaan moet worden… Óf je kan de afwas doen om de afwas te doen. Ander voorbeeld. Je kan fietsen om van punt A naar punt B te komen… Óf je kan fietsen om te fietsen.

Laat me nog één voorbeeld geven, voordat je mind compleet weggeblazen wordt door deze logica van de koude grond [sarcastische_emoji_missing]. Je kan je werk doen voor de beste beoordeling, de meeste schouderklopjes of een vette promotie.... Óf je kan werken vanuit een gevoel van nieuwsgierigheid, met een open houding en totale aandacht.

Met deze aanpak bereikt je nog steeds wat je wilt bereiken - de afwas wordt gedaan, je komt van punt A naar B en je krijgt positieve feedback op je werk. Bespaar jezelf de stress, de wanhoop en het ongeluk van de hele tijd denken dat je ergens anders wilt zijn.

Mindfulness irl 

Einddoel vs. Reis

“There are two ways to live your live: one is as though nothing is a miracle, the other is as though everything is a miracle.” - Albert Einstein

Albert Einstein heeft het hier in feite over wat voor oriëntatie je inneemt met betrekking tot de wereld om je heen: heb je een ‘uitkomst oriëntatie’ of een ‘proces oriëntatie’? Hoe ik dit aan mijn oom op een kringfeestje uit zou leggen: ben je gefocust op het einddoel of op de reis ernaar toe?

Leren hoe je de focus kan verleggen van het einddoel naar de reis kan een radicale omwenteling in je bewustzijn veroorzaken. Het kan vooral sterk helpen in de angst en stress die ontstaat als we teveel met onze gedachten in de toekomst leven.

The moment when you are at a party, and you have that random urge to get your life together. Om 4 uur ‘s nachts. Shitfaced. Temidden van bezwete mensen die muziek meeblèren die ze niet eens kennen.

Door je aandacht te verplaatsen naar het kleinste, meest minuscule detail van je ervaring, kan je jouw brein trainen om in het hier en nu te blijven. Door alle dingen die je doet te benaderen met een nieuwsgierige en open houding, kan je een nieuwe manier leren om dingen te ervaren.

Dus, als je in een automatisme je telefoon erbij pakt om naar Instagram te navigeren, dan zie je ‘now’. Een tastbare herinnering dat je jezelf 5 of 10 minuten moet focussen op waar je mee bezig bent zonder multi-tasking of afleiding. Of als je gedachten langzaamaan afdwalen richting een geromantiseerde toekomst die veel te ver weg ligt, kijk je naar het woordje ‘later’ op je linkerhand om jezelf eraan te herinneren dat je in het hier en nu moet zijn.

Dit was het einde van mijn spreekbeurt over tatoeages en mindfulness. Mocht je nog niet genoeg gelezen hebben, dan heb ik nog twee opties voor je in de aanbieding:

• een extragratis mindfulness opdracht met super handige mindfulness oefeningen (TIP!)
• een mindful verhaal dat ik in het verleden geschreven heb over afwassen. Hieronder een tipje van de sluier in dichtvorm.

---

by Zowie

FOMO is zo 2018...

tl;dr: JOMO, het nieuwe excuus om schaamteloos in je snuggie te kunnen Netflixen op een vrijdagavond. Bewust genieten van dingen missen terwijl FOMO de levens van anderen domineert ??. Ik wil het in een nieuw artikel hebben over altijd maar 'moeten', deze knagende FOMO en een sexy alternatief: JOMO. Of zoals Drake zou zeggen:
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
"Now they want to go though (to a party again), you already know, though (but you wanna stay inside).
The joy of missing out: that's the motto, n*gga, JOMO." - Drake Fake

Altijd maar 'moeten', FOMO en een sexy alternatief. Daar wil ik het vandaag over hebben. Te beginnen met iets waar mijn gehoorgangen zwemmerseczeem van krijgen: moeten.

Als je in Indonesië bent moet je echt naar dat hostel in Ubud gaan. Ga je naar Brussel? Oh, dan moet je dat biertje Mannenliefde proberen pik. Je moet echt naar die ene nieuwe documentaire over kuthype X gaan omdat iedereen vindt dat je daar naartoe moet gaan. Je moet nadenken over je toekomst en niet teveel aanklooien. Je moet van ons kinderfeest afblijven. Je moet reageren. Je moet alles.  

IK MOET HELEMAAL NIKS!1!!

Deze dwangmatige retoriek beperkt zich niet alleen tot de mensen om ons heen. We moeten ook veel van onszelf. We moeten het beter doen dan anderen. We moeten groeien. We moeten continu verbeteren. We moeten fulltime werken. We moeten in shape blijven. We moeten ambitieus zijn. We moeten streven naar excellentie een onmogelijk doelen van onszelf na blijven jagen.

Ik vind het raar dat we zoveel moeten.

Als we steeds meer verlangen om zelf te kunnen kiezen wat we willen doen.

FOMO Sapiens

FOMO is voor mensen die meer willen. Van alles. Meer spullen, meer feestjes, meer reizen, meer ditjes, meer datjes. Ze zien op Instagram mensen die ze sinds de middelbare niet meer hebben gesproken rondhangen op vlotte feestjes en voelen zich instant minderwaardig. Ze zien hun vriend ineens op K-swiss lopen in plaats van Vansjes. Dat moeten ze ook. Hun favoriete influencer raadt aan om gedemineraliseerd water uit organische kokosnoot te drinken. “Hey, da mot ik ook!”

FOMO is een rare vorm van sociale angst. Een compulsieve angst om spijt te hebben dat je mogelijk een interessante kans, een bevredigende gebeurtenis, een winstgevende investering, of iets anders dat potentieel voldoening geeft misloopt.

Als jij achter Netflix ligt met een zak Doritos op schoot en je ziet toevallig een bericht voorbij komen dat je vrienden bij die ene soepele nieuwe tent zijn, is het niet gek dat jouw simpele huiselijke pleziertjes verbleken bij de gedachte aan zulke flashy plannen. Er lijkt een stemmetje in je hoofd te zitten dat zegt dat je moet gaan. Jij moet daar ook zijn. Anders zit je straks opgezadeld met een gevoel van geanticipeerde spijt.

Maar dat stemmetje zit er niet zomaar. Dat stemmetje komt ergens vandaan.

"Pssst, willekeurige foto van Zowie Zep uit 2018. Hierboven ben ik. Wat voor soort plant groeit er in je hand?"

"Euhm geen idee..."

"Een hand palm!"

"Plant, moet dat nou...?"

In iedereen van ons zit een verlangen om continue verbonden te zijn met anderen. De zelfbeschikkingstheorie kan een verklaring bieden waarom FOMO zo’n sterke invloed op ons heeft. Het gevoel van verbondenheid is een psychologische basisbehoefte die ons psychologisch welbevinden beïnvloed. Vanuit deze theorie bekeken, kan FOMO dus worden gezien als een zelfregulerend systeem dat inschakelt als we het idee hebben dat onze behoeften niet worden vervuld.

Online crack

De opkomst van social media heeft onze angst om dingen te missen verder gestimuleerd. Onze communicatie is verbreed met een heel nieuw online speelveld. Moderne technologieën als Whatsapp, Instagram en Facebook bieden een unieke kans aan ons stemmetje om vaker voldoening te ervaren tegen minimale inspanningen.  Met een tik op ons saffierglas kunnen we al een gevoel ervaren van sociale verbondenheid zonder ook maar één stap buiten de deur te zetten.

Lekker swipend in je snuggie psychologische basisbehoeften bevredigen.

Een fenomeen waar commerciële bedrijven maar al te graag op in lijken te willen spelen.  We kunnen elkaar kinderlijke eenvoudig en haarscherp op de voet volgen. Van minuut tot minuut worden we gebombardeerd met nieuwe content.

Deze aanhoudende stroom van jaloezie-inducerende informatie heeft een bepaald soort urgentie in ons aangewakkerd dat niet meer vergelijkbaar is met offline stimuli. Stel dat een vriend je vertelt dat hij vorige week een geweldig feest had waar je niks vanaf wist. Dat is misschien jammer, maar niet vergelijkbaar met op Instagram Stories zien dat 12 minuten geleden al je vrienden zijn gaan zuipen zonder jou. 

Je kan moeilijk ontkennen dat het laatste een ander gevoel in je losmaakt.

En daar zitten we dan. Met onze broek op de enkels, waar we tussen de foto’s van zuipende vrienden en flashy feestjes, bloot worden gesteld aan willekeurige influencers die perfecte lotus poses uitvoeren op de rand van de Machu Picchu. De meest laagdrempelig alternatieven voor menselijk contact hebben in een vingerknip tot onze beschikking.

Altijd connected zijn zit ingebakken in onze belevingseconomie. Ervan distantiëren lijkt bijna niet mogelijk. Overal worden we geconfronteerd met keuzes.

In het geval van meer keuzes, betekent het kiezen van iets automatisch dat er meer keuzes afvallen. Met eenvoudige woorden: hoe meer je uit te kiezen hebt, hoe groter de angst om iets te missen. En die angst veroorzaakt een emotionele spanning in ons systeem. FOMO wordt in verband gebracht met stress, vermoeidheid, slaapproblemen en andere psychosomatische symptomen. Bovendien wordt het door onderzoek gelinkt aan lagere behoeftebevrediging, slechtere stemming en minder tevredenheid over je leven.

FOMO is zo 2018 jongens. Het is tijd voor een alternatief.

Vanaf nu alleen nog maar gezellige sfeer

JOMO

Onlangs gingen al mijn vrienden (gelukkig is dat al snel als je er maar 1,5 hebt) naar een surf feestje. Last minute besloot ik af te haken om aan mijn boek te werken. “Nogal burgerlijk,” als ik mijn vrienden mag geloven. Met een kopje cacao koffie, wat klungeliger klinkt dan het smaakt, solo achter mijn dual screens, wat net zo klungelig is als het klinkt, op een vrijdagavond. Je kon er donder op tegen zeggen dat ik FOMO zou ervaren.

Daar zat ik dan. Tijdens weekend prime time in een veel te donkere kamer met veel te felle schermen. Mijn badjas hing nonchalant over mijn schouders alsof het allang wist dat ik niet meer de deur uit ging. En ik was er content mee. Ik moest niets van mezelf.

Het was gezegend.

Ik zat liever alleen achter mijn pc’tje wat te schrijven dan in een drukke bezwete kroeg liters dood bier naar binnen te tikken. Je zou het burgerlijk kunnen noemen. Ik vond het heerlijk.

Ken je dat gevoel?

Dat heerlijke ongedwongen gevoel dat je hebt als je geen zin hebt om toe te geven aan je angst om iets te missen. Dat mensen, is de Joy Of Missing Out. Het knappe broertje van FOMO. Zo’n type dat precies het tegenovergestelde is van alle goede dingen die jij niet bent.

De term komt niet van mijzelf. Ik heb hem ook maar ergens op een blog van een guy wiens naam lijkt op een vlekkenverwijderaar: Anil Dash. Dit is wat hij zegt over the Joy of Missing Out:

“There can be, and should be, a blissful, serene enjoyment in knowing, and celebrating, that there are folks out there having the time of their life at something that you might have loved too, but are simply skipping.”

De Joy Of Missing Out treft perfect de essentie van niets moeten. Alleen durven zijn en daar met volle teugen van genieten. Ongegeneerd aanspraak doen op me-time.

Me-time

Overal om ons zijn er dingen die we kunnen missen. Waar je vroeger sporadisch verblijd werd met een inkijkje in het leven van een ander, hebben we nu per direct toegang tot de poort die laat zien hoe marginaal ons leven is.

Je kan er thunder op tegen zeggen dat dit alleen nog maar toeneemt. Ten minste, als ik naar Facebook kijkt lijkt het meer een soort party agenda te worden dan een platform om te connecten met vrienden. Allemaal nieuwe ervaringen die je potentieel mist, waardoor je avondje Netflixen op de bank ineens wel heel karig lijkt. En Instagram begint steeds meer op een verzameling van vreemde mensen te lijken die het tot een business hebben verheven om jou jaloers te maken. Het is makkelijk om met onze vinger te wijzen naar dergelijke tech giganten die onze aandacht proberen te monopoliseren door software maken die ervoor zorgt dat we 24/7 de mogelijkheid hebben om jaloers te zijn. En het is te simpel om het te wijten aan de tijdsgeest waarin maakbaar geluk centraal staat.

Maar zoals mijn vader vroeger altijd zei als ik kattenkwaad uit gehaald had met een andere belhamel:

“Als Jantje in de sloot springt, spring jij er dan achteraan?” 

Omdat iedereen het doet, wil nog niet zeggen dat het moet. We kunnen het ook anders doen. Niemand dwingt je om achter Jantje aan te springen. Net zoals niemand je dwingt om met je zelfbenoemde marginale leven het geweldige leven van iemand anders te adoreren. Wat vooral geweldig afgeschilderd is. Verlies die nuancering niet uit het oog. 

Het is tijd voor verandering. Yes we can! Nergens staat beschreven dat het op deze manier moet gaan. Het verlangen om iets te doen, hoeft niet aangewakkerd te worden door een ongemakkelijk gevoel. Je kan ook een stap naar achteren doen weg van alle drukke, papegaaiende medemillenialmensjes en denken “hmmm, laat ik vandaag eens tijd spenderen aan dingen die ik wil doen.”

Ik pleit ervoor om bewust te genieten van dingen missen. Op die manier hoef je je minder te focussen op wat je mist en kan je meer focussen op je hobbies / urban jungles bouwen / schrijven / interessante boeken lezen van mensen die slimmer zijn dan jij / kiddo’s / of andere dingen die voor jou ertoe doen.

Gun jezelf de mogelijkheid om autonome keuzes te maken. Let niet op alles wat je ziet. Negeer de sociale norm zodat er ruimte overblijft om voor je eigen ideeën. Je hoeft niet altijd alles te weten. Je moet helemaal niks.

https://www.instagram.com/p/BquN489jqxu/

---

by Zowie

Werk hoeft niet leuk te zijn, maar: wat dan wel?

tl;dr:  Tijdens de zondagsbrunch bij mijn ouders kwam ik erachter dat werk niet per se leuk hoeft te zijn. En aangezien we gemiddeld zo'n 90.000 uur van ons leven op werk spenderen en volgens het CBS bijna een kwart van de Nederlanders ongelukkig is op werk, leek het me wel grappig om hier dieper in te duiken. Want als werk niet om plezier draait, wat hebben we er dan in hemelsnaam wél te zoeken? Komen we er alleen maar om pegels te vangen? Ik probeerde voor jullie (en mezelf) achter zo'n geheime formule (die vaak helemaal niet zo geheim is) voor geluk op werk te komen ? En het is me best wel aardig gelukt ?? Voor het aanmodderende bloggertje dat ik ben...

“Your time is limited, so don’t waste it living someone else's life. Don’t be trapped by dogma- which is living with the results of other people’s thinking. Don’t let the noise of other’s opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.” - Steve Jobs

Tijd is een niet-hernieuwbare bron. Werk kost veel tijd. Vandaar kan het geen kwaad om bewust te evalueren waar we het werk doen wat we doen. Of willen doen uiteraard. Het zou namelijk zomaar eens te laat kunnen zijn… De dramatische dun dun dun jingle mag je er zelf bij denken.

In een gesprek met mijn broertje kwam ik tot de conclusie dat plezier geen essentieel onderdeel van werk hoeft te zijn. Met andere woorden: dat werk plezier op moet leveren.

Als je plezier gebruikt als een manier om de tijd die je spendeert op werk te evalueren, ben je wellicht in de verkeerde hoek aan het zoeken. Werk is namelijk een domein waar prestaties centraal staan. We zitten niet 8 uur per dag achter een bureau om plezier te hebben. Lijkt mij in ieder geval.

In de woorden van mijn broertje:

“Als je op zoek bent naar plezier, is werk niet de ideale plek om dat te vinden. Plezier haal je uit de dingen die je doet in je vrije tijd.”

Over carrière maken had hij ook een duidelijk visie*:

“Fulltime werken is een investering in je carrière. Bepaalde keuzes in je carrière kunnen zeer bepalend zijn voor je toekomstige (werk)leven. Kritisch blijven kijken naar je drijfveren en je doel is zeker iets wat je meeneemt in je keuzes. Voor mij is het belangrijk om op dit moment te investeren zodat ik daar later de vruchten van kan plukken.”

Willekeurig_sfeerbeeld.jpeg (vruchten lijken hier al geplukt te zijn)

* laat me voorop stellen dat dit gesprek in the heat of the moment plaatsvond. De visie van mijn broertje is normaal gesproken genuanceerder, maar hij maakte zich zorgen over mijn keuze om the road less traveled te bewandelen. Hij vond dat hij arrogant en betweterig over kwam in het vorige stuk. Laat me je vertellen dat dit verre van het geval is. Mijn broertje is een mooie man met mooie inzichten. Het zou zonde zijn om jullie deze inzichten te onthouden. Dat is mijn mening. Maar hé,  ik ben ook maar een aanmodderend bloggertje.  

Hij gaf nog meer advies over teveel genieten in het ‘hier en nu’:

“Als je nu al bezig bent met genieten zal je in de toekomst nooit dezelfde middelen aan kunnen wenden om te genieten. Je zit dan vast in een minder betekenisvolle baan met een hogere werklast tegen een lagere beloning.”

Zwart-wit gesteld komt dit op mij over als: “Eerst werken, dan leven. Werk hard tot aan je pensioen en zet je spannende levensplannen nog even op een laag pitje.”

Het gesprek tijdens de zondagsbrunch bij mijn ouders bracht verheldering. Plezier hebben was irrelevant als criterium voor het evalueren van het perfecte werk. Dit inzicht maakte me niet direct gelukkig als ik eerlijk ben.

Ik haal echter wel veel voldoening uit dichter bij de waarheid komen. Als je mij vraagt om te kiezen tussen een red pill of blue pill, heb ik hem graag donkerrood in een glas Merlot waarvan de druiven gestampt zijn door kleine Congolese kindervoetjes.

Grapje. Ik drink natuurlijk geen rode wijn.

Time well spent

Samenvattend kunnen we concluderen dat werk niet alleen om plezier draait, maar ook om het overwinnen van moeilijke situaties. Vanuit dit perspectief is plezier mogelijk niet de juiste maatstaf om te evalueren of onze tijd op werk time well spent is. 

Het idee dat het niet goed is als je werk saai is gaat ervan uit de werk leuk moet zijn. En als het dat niet is, is het per definitie slecht. Maar is dat wel zo? Volgens de redenering van mijn broertje slaat dit als een l*l op een drumstel.

Saai werk hoort erbij volgens hem. We spenderen niet uren op ons werk om zomaar plezier te hebben. Er komt meer bij kijken dan alleen fun, fun, fun, fun.

De vraag is wat nog meer om de hoek komt kijken. Want als werk niet leuk hoeft te zijn, wat moet het dan wel zijn....?

Het overwinnen van moeilijke situaties? Het bereiken van het uiteindelijke doel van een stabiele financiële situatie?

De grote rode knop

Stel dat er een grote rode knop bestond. Zo’n paddenstoelvormige drukknop ingekaderd met van die zwart-gele diagonale strepen eromheen. Net zoals je je inbeeldt als je aan de noodknop van een kernreactor denkt.

Heb je ‘m in je hoofd. Mooi dan gaan we verder.

Denk nu aan je allergrootste droom. Maakt niet uit wat het is. Beeld je in hoe die droom eruit ziet. Neem de tijd.

Zou je op de knop drukken...?

BAM.

Ik sla op de knop. Ineens is je allergrootste droom bereikt. Helemaal voor niets. Zonder dat je er iets voor hoefde te doen. Zou je blij zijn?

Aanvankelijk zou je misschien een gat in de lucht springen. Ik denk echter dat het positieve effect al snel zou vervagen, omdat er nu ruimte is vrijgekomen voor een nieuwe droom. Je zou de behoefte krijgen om iets anders na te jagen. 

Als ik de kans zou krijgen om een succesvol coaching bedrijf te runnen met één druk op de knop zou ik het waarschijnlijk niet doen. Ook al zou ik er alle persoonlijke ontwikkeling gratis en voor niets bij krijgen.

Uitgaande van dit kleine gedachte experiment is het bereiken van een doel an sich intuïtief gezien niet genoeg voor lange termijn voldoening. Mogelijk ligt een deel van ons gevoel van voldoening verstopt in het aanmodderen.

Harvard psycholoog Tal Ben-Shahar noemt dit the Arrival Fallacy. Dit is het valse (geloof) dat als we een bepaald doel bereikt hebben, we eindelijk gelukkig worden én blijven. In werkelijkheid voelt het bereiken van dit doel glorieus, maar laat het ons teleurgesteld en verloren achter, omdat we niet zeker weten hoe waar we aan nieuwe energie komen die we eerst verkregen uit het najagen van onze dromen.

Het geluk van succes komt dus niet alleen voort uit het bereiken van een doel. Het is ook de moeilijke weg ernaar toe die het gevoel van succes betekenis geeft.

Doelen bereiken op zichzelf is niet zaligmakend. We moeten beter leren aanmodderen. constructief aanmodderen welteverstaan.

https://www.instagram.com/p/BqcDIQmjPhb/

We zuigen in constructief aanmodderen

Ja inderdaad. Dat heb ik echt gezegd. Wij zuigen tampeloeris in aanmodderen. We kunnen het gewoon niet goed.

Het is ook niet zonder reden dat ik mezelf presenteer als aanmodderexpert. 

Ik vind dat Nederlanders handvatten nodig hebben om met het leven te worstelen. Op een constructieve manier de confrontatie aan moeten gaan met hun problemen. Nog veel te vaak zie ik ons geleid worden door overbezorgde moederstemmetjes in ons hoofd - het verzorgende stemmetje dat briefjes meegeeft aan de gymleraar, met de mededeling dat we niet mee kunnen doen aan de Cooper test omdat we mentaal ongesteld zijn.

STIERENSTR*NT. Daar ga ik weer. Het is bullshit. In de meest Engelse arbeiderswijk zin van het woord. Mijn schrijvers Tourette speelt wederom op door alles excuusjes die ik dagelijks te horen krijg.

Op zoek naar je sleutelbos? Ik snap me dat aanmodderen af en toe zo kan aanvoelen.

Vergeet niet dat jullie aanmoddercoach ook een mens is met zijn beperkingen. Ik ben ervaringsdeskundige nummer #1 in foutief aanmodderen. Dumpert.nl en 9gag.com zijn een lange tijd mijn startpagina geweest om de virtuele crack te nuttigen die ik dagelijks nodig dacht te hebben om gelukkig te kunnen zijn.  

Vandaar dat ik mensen mijn visie op aanmodderen wil geven. Om te zorgen dat:

• • mensen geen onnodige energie verspillen aan worstelen voor dingen die ze niet eens willen.

• • mensen  hun tijd steken in iets waar ze wat aan hebben en niet zomaar druk bezig zijn.

• mensen de beloning krijgen die ze verdienen voor hun harde werk.

De gemene deler is dat aanmodderen iets toe moet voegen aan de kwaliteit van jouw leven. We willen een gevoel van betekenis ervaren. Iets doen waar we een gevoel van waarde aan kunnen ontlenen.

"Constructief aanmodderen heren. Mieters. Zo heurt 't!"

“Strive not to be a success, but rather to be of value.” - Albert Einstein

Dé geheime werkformule nu gratis te lezen in de laatste 250 woorden van een artikel van een willekeurig zelfhulp bloggertje

In een gesprek met mijn broertje kwam ik tot de conclusie dat ervan uitgaan dat werk plezier moet brengen een gevaarlijke aanname.

Want, wat is nou eigenlijk belangrijk in ons werk (naast plezier)?

In het boek Drive: The Surprising Truth About What Motivates Us ontmaskert Daniel Pink drie kernelement die ons motiveren:

1. 1. Autonomy: het verlangen om ons eigen leven te bepalen.

1. 1. Mastery: het verlangen om beter en beter te worden in iets dat ertoe doet.

1. Purpose: het verlangen om te doen wat we doen om iets te bereiken dat groter is dan onszelf.

In Outliers, noemt Malcolm Gladwell drie andere kwaliteiten die werk moet bezitten om voldoening te geven:

1. Autonomy
2. Complexity
3. Connection between effort and reward

Een duidelijke connectie tussen werk en beloning wordt in ieder geval één keer aangehaald als kwaliteit van stimulerend werk. De stabiele financiële situatie waar mijn broertje het over had lijkt bij te kunnen dragen aan betekenis op het werk. Je moet in ieder geval beloond worden naar de energie die je in je werkt stopt.

Wat opvalt is dat beide heren niet één keer het woord plezier noemen in hun onderzoek naar motivatie en succes in ons leven. Plezier lijkt geen noodzakelijke voorwaarde te zijn in ons werkgeluk. Wellicht is het een bijproduct dat voortkomt uit de overige factoren. Plezier zou in dat opzicht meer het soort plezier kunnen zijn dat vergelijkbaar is met het oplossen van een Rubiks cube of een Sudoku puzzel. Dat is een heel ander soort plezier dan bijvoorbeeld zingen onder de douche (zelfs zonder glazen bol weet ik dat jij dat stiekem leuk vindt). 

Plezier leek voor mij altijd centraal te staan in mijn werkgeluk. In mijn optiek was het een voorwaarde voor die een baan betekenisvol maakt.

Mensen die veel slimmer zijn dan ik beweren echter het tegendeel. Genuanceerder gesteld kunnen we misschien stellen dat het primaire doel van werk wellicht niet het verschaffen van plezier is, maar mogelijkheden moet bieden om constructief aan te kunnen modderen.  

Kweet ut effe ook nie meer hoor. 'T leve is soms verwarrender dan schizofreen zijn met allemaal dyslectische persoonlijkheden.

Eindoordeel

Als we een gebrek aan plezier ervaren, is werk misschien niet de optimale plek om hiernaar op zoek te gaan. Plezier in je werk is leuk, maar deze gevoelens slijten snel. Ze zijn niet duurzaam. Ik moet mijn broertje - met pijn in mijn hart - hierin gelijk geven. Er is een grotere kans dat je plezier haalt uit iets dat je in je vrije tijd doet.

Manieren vinden om meer plezier uit onze persoonlijke tijd te halen is cruciaal voor een goede werk-/privé balans (hoewel ik een werk-/privé balans enigszins bullshit vindt, aangezien werk zo’n beetje alles is wat je ‘doet’ in het leven. Werk heeft in een bepaald opzicht dus meer potentieel om je leven betekenis te geven dan je privé situatie - wat voornamelijk gefocust is op louter plezier ende vermaeck. Maar dat is een andere discussie.) 

Voor een gebrek aan betekenis daarentegen is werk een domein waar veel te winnen valt. Het mooiste aan werk is dat het de kans blijft bieden om nieuwe dingen te leren. En misschien is saaiheid en moeilijke problemen oplossen daar wel een onderdeel van.

Dit neemt niet weg dat ik blijf zoeken naar manier om betekenis aan het leven te geven. Mijn broertje had een mooi punt door te zeggen dat werk niet alleen maar leuk hoeft te zijn. Ondanks dat zie ik mezelf niet zo snel conformeren naar baan die geen betekenis biedt.

Jungle pasfoto schietingz

Vergist je niet, dit artikel is vooral bedoeld als perspectiefwisseling. Om te laten zien dat je naast plezier ook andere positieve dingen uit werk kunt halen - dingen die je normaal gesproken misschien niet bewust in je werk waardeert. Mijn visie is minder zwart-wit als de titel suggereert. Ik moedig mensen nog steeds aan om plezier in hun werk te hebben en daarnaar op zoek te gaan. Mijn advies zou zijn om naast het actief nastreven van plezier ook op andere manieren betekenis in je werk te vinden.

Voorlopig blijf ik gewoon nog werken om zoveel mogelijk levens te veranderen met Zowie Zep. Met zoveel mogelijk betekenis, autonomie en complexiteit als dat nodig is.

En voordat ik me weer ga focussen op plezier is het misschien verstandig om eerst die connectie tussen werk en beloning wat meer te stimuleren.

Ik heb ook jong die motte frète.

Mocht je mij van extra schrijversbrandstof willen voorzien, dan kan je altijd een Tikkie uitdelen (per Tikkie voorzie je mij van een dagelijkse caffeïneboost wat neerkomt op 3 koffiecupkoffie). Kattensnoepjes mag je ook sponsoren. 

Dan kan ik nu weer even verder met het vervullen van mijn autonomy en mastery. Die wetenschappelijke gefundeerde zelfhulp proza om het beste uit jezelf te halen, schrijft zich namelijk niet zomaar...

P.s. de laatste 250 woorden waar ik het in de subtitel over had waren er eigenlijk 2x zoveel. Alleen ik voel me af en toe genoodzaakt de situatie rooskleuriger aan te bieden dan hij daadwerkelijk isis omdat de gemiddelde concentratiespanne korter is dan die van een goudvis. Als je me wilt bedankt voor het - onder valse voorwendselen - afdwingen van jouw persoonlijke ontwikkeling, mag je altijd een mailtje sturen naar info@zowiezep.nl

---

by Zowie

Werk hoeft niet leuk te zijn, want: werk

tl;dr: Als je op zoek bent naar plezier, is werk niet de ideale plek om dat te vinden. Plezier haal je uit de dingen die je doet in je vrije tijd.” - mijn broertje tijdens de zondagsbrunch.
Volgens mijn broertje is werk een domein waar presteren centraal staat. Werk draait niet om plezier, maar om het investeren in je toekomst en overwinnen van moeilijke situaties. "Maar, hoef werk dan niet leuk te zijn?" vroeg ik aan hem. Is saai werk onvermijdelijk of misschien zelfs noodzakelijk?

“Weet je wel zeker dat je goed bezig bent?”

Ik zit op zo’n standaard beige Ektorp bank van de IKEA - je weet wel, zo'n opgedrongen erfstuk uit mijn studententijd die veel te landelijk is voor mijn interieur - als ik dit stemmetje hoor. Red Dead Redemption 2 is net uit en ik ben gepeerpressured ? door vrienden om hem te halen. Zucht. Ik ben niet klaar voor dit.

“Zowie Zep hè, zei je? ‘Aanmodderexpert’ noem je jezelf…? Schattig. Maar ben je niet veel te jong om mensen te coachen? Investeer je niet liever in een traditionele carrière in plaats van de verwende freelance millennial uit te hangen?”

De stem galmt na in mijn hoofd. Logisch, aangezien het mijn eigen stem is. Hij is actief bezig met het herevalueren van mijn keuze om een eigen onderneming te starten. Vooral omdat het spel* dat ik aan het spelen ben mijn gedachten nogal af laat dwalen, omdat het me nogal aangesmeerd is door een combinatie van waardeloze vrienden en een FOMO.

*Het gaat hier om Red Dead Redemption 2. Zonder hier de Crunchy_WarElf99 uit te hangen; het is best een solide game. Het spel kreeg een 9.5 op een bepaald platform en op een ander platform scoorde het zelfs 10 van de 10 punten. En o ja, de enige andere game die in de afgelopen 2 jaar een 9.5 heeft gekregen is Zelda. Zet dat je niet aan het denken? Oja, hij was ook beter dan GTA V - wat een soort van de enige game is die ik ken naast FIFA en Scrabble. Althans, volgens mensen in mijn directe kennisenkring die jullie niet kennen. Anyways: ik ben gewoon een enorme pushover en makkelijker beïnvloedbaar dan een 16-jarige jongetje die een sigaretje wordt aangeboden door een bovenbouwer.]

Aanschouw hoeveel minimale sociale bewijskracht en autoriteitsargumenten er nodig zijn om een verwende millennial pushover te overtuigen

Mijn ogen staren gefixeerd naar het grote scherm terwijl ik mijn mijn schimmel doelloos door de sneeuw banjer. Ondertussen gaat het stemmetje in mijn hoofd door met zijn betoog.

“Je hebt de verkeerde keuze gemaakt.”

Mijn ogen zijn gefixeerd op het scherm van mijn TV. Geen saccade wijken mijn ogen af van het beeld. Terwijl het televisiescherm steeds verder weg ebt naar de periferie van mijn zicht, hoor ik de stemmetjes in mijn hoofd steeds geleidelijk naar de voorgrond treden. Ze blijven me wijsmaken dat de keuze voor een eigen onderneming een vlucht was en dat mijn 12 uur huurinning per week bij de IKEA weggegooide potentie zijn. Tijd die ik nooit meer terug krijg. Tijd die ik ook had kunnen besteden aan een echte investering in mijn toekomst. Niet eentje als schrijver met een blogje en ambitieuze doch onzekere lange termijn plannen om iets van zijn leven te maken.

Plotseling knal ik met mijn paard tegen een boom aan. Ik schrik wakker uit de ongevraagde monoloog met mijn geweten.

“Alles is voor niets geweest. Er is geen weg terug. Loser.” zegt hij triomfantelijk met zijn borst vooruit. Hij loopt rond als een duif die denk dat hij een pootje schaak gewonnen heeft omdat hij net op het schaakbord heeft gekakt en alle stenen om heeft gesmeten. 

Ik probeer het stemmetje over de rand te drukken. Terug naar de diepe sulci en gyri van mijn neocortex. Terug naar de donkere plek waar het vandaan kwam.

“En dan heb ik het niet alleen over jouw beroerde koopgedrag of vaardigheden als schrijver, maar vooral over jouw leven. Als geheel. N00b.”

Hij maakt een dab en doet daarna die floss dance move die alle basisschoolkinderen momenteel doen. Je weet wel dat dansje waarbij je je heupen tussen je armen heen wiegt. Een soort van als je doggystyle uit zou moeten beelden bij hints, maar dan diagonaal. Als dat ergens op slaat.

Mijn relativeringsvermogen is klaar met de kapsones van het stemmetje. Met een stevige uppercut eindigt hij de monoloog. Het stemmetje en zijn negatieve wanhoopsklanken vallen over de rand van de afgrond.

“Looosseeerrrrrr…” hoor ik hem nog zeggen, terwijl hij richting het ravijn van mijn geweten valt. 

Een behapbare mental breakdown volgde. Ik was gedisst door mijn eigen geweten. Het liet me achter met een hoop vragen, waarvan één in het bijzonder:  

“Is dit het werk wat ik wil doen?”

Met alle voordelen, haken en ogen die het met zich meebrengt.

“Work, work, work, work, work, work” - Rihanna

"Vacation, vaction, vacation, vacation, vaction. You see me do that vacation, vaction, vacation." - Zowie Zep in de goede oude tijd toen we nog door het zonnig gras van Ubud banjerden in plaats van stelling 32 in de IKEA 

Aangezien werk zo’n groot deel uitmaakt van ons leven, is het niet geheel onverstandig om inzichtelijk te krijgen wat belangrijk is in een baan. Voor mij is dat onder andere plezier en zingeving.

Laatst zat ik bij mijn ouders aan tafel. Op zondag hebben we meestal een zondagsbrunch die vergelijkbaar is met het paasontbijt van een gemiddeld gezin (ten minste, als ik mijn vrienden moet geloven). Een mooi moment om als volwassen man op de hoogte te blijven van hoe het met je gezin gaat nu iedereen een zelfstandig volwassen leven heeft. Nu mijn broertje en ik afgestudeerd zijn, zien we elkaar minder vaak. Ironisch genoeg komt dat vaak door werk. Waarom dat Ironisch is vraag je?

Omdat de zondagsbrunch vrijwel het enige moment is waarop ik mijn ouders en broertje zie omdat iedereen te druk is met werk. En laat dat nu uitgerekend het gespreksonderwerp zijn tijdens de zondagsbrunch van 11 november 2018. 

Mijn broertje heeft namelijk een duidelijke visie op werk. Ongeveer net zo duidelijk als mijn geweten. Hij werkt inmiddels als junior adviseur risicomanagement bij een groot consultancy bureau. Hoewel hij 3 jaar jonger is dan ik, rijdt hij momenteel in dezelfde auto als mijn ouders bij elkaar hebben gespaard in  +60 jaar fulltime werken.

Zijn visie op werk is een tikkeltje anders dan de mijne:

“Fulltime werken is een investering in je carrière. Bepaalde keuzes in je carrière kunnen zeer bepalend zijn voor je toekomstige (werk)leven. Kritisch blijven kijken naar je drijfveren en je doel is zeker iets wat je meeneemt in je keuzes. Voor mij is het belangrijk om op dit moment te investeren zodat we [editor’s_note: hij en zijn vriendin] meer kans hebben op de exponentieel beoogde groei [editor’s_note: zeer economisch verantwoord taalgebruik]. Naarmate je ouder wordt is de kans groter dat je in een mooi gouden kooitje komt. Dit gouden kooitje voorziet je van een heel goed inkomen en een relatief lage inspanningslast. Dan kan het genieten gaan beginnen.”

Als ik zijn woorden vrij interpreteer vindt hij dat je hard moet werken als je jong bent, zodat je op latere leeftijd wat gas terug kan nemen. Hij vindt ook dat ‘saai werk’ erbij hoort en dat je eigen wensen conformeren naar het belang van een bedrijf soms noodzakelijk is.

Ook vertelde hij waarom teveel genieten in het ‘hier en nu’ averechts uit kan pakken:

“Als je nu al bezig bent met genieten zal je in de toekomst nooit dezelfde middelen aan kunnen wenden om te genieten. Je zit vast in een minder betekenisvolle baan met een hogere werklast tegen een lagere beloning.”

Zwart-wit gesteld komt dit op mij over als: “Eerst werken, dan leven. Werk hard tot aan je pensioen en zet je spannende levensplannen nog even op een laag pitje.”

Het stemmetje in mijn hoofd knikte tijdens het gesprek met mijn broertje de hele tijd beamend mee. Vooral als je net een aantal tegenslagen te verwerken hebt gekregen, dan lonkt zo’n traditionele kijk op werken alleen nog maar meer.

https://www.instagram.com/p/Bo3PBDDDx_-/

De 'tegenslagen' waar ik het over heb ?

Hoewel het stemmetje in mijn hoofd overtuigd was, bleef ik achter met lichte scepsis.

De visie van mijn broertje is niet verkeerd of slecht. Het idee van toewerken richting een veilige situatie spreek mij ook aan. Dat is immers waar je als mens evolutionair naar hunkert. Je brein is geprogrammeerd om je kans op overleven zo groot mogelijk te maken. Dat is voor mij niet anders. Hoe graag ik ook experimentele en avontuurlijke dingen doe - ik hou ook van zekerheid. Het is fijn om te weten dat je kunt zorgen en blijven zorgen voor jezelf en eventueel een gezin. 

We leven echter in een tijd waarin bedreigingen minder levensbedreigend zijn als voorheen. We kunnen falen in iets zonder dat het ons meteen fataal is. Er zijn een hoop instanties waar we in een zorgstaat als Nederland op terug kunnen vallen mocht het verkeerd gaan. Bovendien beschikken we in onze meritocratische samenleving over een grote sociale mobiliteit. Tot op zekere hoogte zijn we in staat om onze eigen werk vorm te geven.

Mijn broertje zijn kijk is redelijk traditioneel en lineair. Toewerken richting een stabiele situatie in de toekomst. Exponentieel beoogde groei. Gouden kooitjes. Investeren. 

Een belangrijke vraag die daarom intuïtief bij me opborrelde was:

“Hoeft werk dan niet leuk te zijn?”

Met andere woorden: hoort saai werk erbij? Ik heb hem niet één keer het woord plezier of passie in de mond horen nemen. 

Italiaans temperament in Indonesië. Vergelijkbaar met hoe ik op mijn broertje reageer tijdens zondagsbrunches.

Werk is saai

Het gesprek aan de tafel was nog niet voorbij. Mijn broertje beantwoorde mijn vraag over saai werk met een wedervraag:

“Denk je dat ik mijn werk altijd leuk vind?” zei hij op een retorische toon.

“Niet alles in de projecten die ik doe vind ik leuk. Er komt veel bij kijken. Vaak is het enorm moeilijk en frustrerend.”

Maar hij zag dit niet als een probleem:

“Werk gaat niet alleen maar over ‘leuk’ zijn. Het is een domein waarin presteren centraal staat. Het draait niet alleen maar om plezier, maar ook om persoonlijke ontwikkeling. En die ontwikkeling komt voort uit het bereiken van moeilijke dingen. Persoonlijke ontwikkeling zit voor mij daarom verankert in mijn carrière en de stappen die ik daarin wil zetten.”

Dat werk soms saai was, was voor hem bijna vanzelfsprekend:

“Mensen hebben een oneindige angst voor saai werk. Mijns inziens hoort dat er nou eenmaal af en toe bij. Als je altijd maar op zoek blijven gaan naar werk dat plezier en oneindige vervulling brengt, kan je nog lang blijven zoeken.”

Werk draait volgens mijn broertje om investeren in de toekomst en het overwinnen van moeilijke situaties. Saai werk is vanuit deze gedachte bijna onvermijdelijk. Je kan namelijk niet alles hebben.

“Als je op zoek bent naar plezier, is werk niet de ideale plek om dat te vinden. Plezier haal je uit de dingen die je doet in je vrije tijd.”

Niet echt het antwoord waar ik gelukkig van werd. Het bracht de nodige cognitieve dissonantie in me teweeg, aangezien het pad dat ik bewandel loodrecht staat op wat mijn broertje me zojuist adviseerde; accepteren dat saai werk een noodzakelijk investering in jezelf is.

Daar zat ik dan met mijn artikelen over plezier en geluk. Een beetje positief psychologisch te wezen.

Er was echter één punt waar ik nog geen duidelijkheid over had:

“Er is een verschil tussen saai en betekenisloos werk. Saai werk kan ik nog mee leven

Alleen ik wil wel betekenis: waarde toevoegen en mensen helpen.”

Is dat teveel gevraagd?

Zelfs volgens mijn broertje is dat niet teveel gevraagd

In een notendop: saai… óf betekenisloos?

Als we kort de balans opmaken, kunnen we concluderen dat werk niet alleen om plezier draait, maar ook om het overwinnen van moeilijke situaties. Vanuit dit perspectief is plezier mogelijk niet de juiste maatstaf om te evalueren of onze tijd op werk time well spent is.

Het idee dat het niet goed is als je werk saai is gaat ervan uit de werk leuk moet zijn. En als het dat niet is, is het per definitie slecht. Maar is dat wel zo? Volgens de redenering van mijn broertje slaat dit als een l*l op een drumstel.

Saai werk hoort erbij volgens hem. We spenderen niet uren op ons werk om zomaar plezier te hebben. Er komt meer bij kijken dan alleen fun, fun, fun, fun.

De vraag is wat nog meer om de hoek komt kijken. Want als werk niet leuk hoeft te zijn, wat moet het dan wel zijn?  Daarover volgende week meer. Dun, dun, dun, dun. Cliffhanger funnnnnn. 

Om de hoek kijken tijdens een Campina commercial shoot in Indonesië

---

by Zowie

Waarom ik mijn eigen advies niet opvolg

tl;dr: een moment van kritische (emotionele) reflectie in het epicentrum van de oppervlakkigheid, Canggu, Bali (Indonesië). Rauw en een beetje over the top. Maar juist daarom zo mooi. Een echt beeld achter de infloewenser. 

Ik ben na 5 maanden Zowie Zep tot een schrikbarende conclusie gekomen. Nee, dit is geen clickbait. Dit komt recht uit mijn hart. Het boeit me ook letterlijk niet hoeveel views, likes, clicks of welke andere arbitraire metrics waaraan mensen succes ontlenen dit oplevert. Ik ben Zowie Zep gestart om mensen uit de shit te helpen en te laten excelleren. Niet om jou te vertellen dat je de notificaties op je telefoon uit moet zetten of te ranten over chicks zonder make-up die lijken op verzilte pandaberen. Het gaat veel dieper dan dat. Het gaat om iets waar ik al mee bezig ben sinds ik heb ervaren hoe onmacht aanvoelt en hoe oneerlijk het leven soms kan zijn. Iedereen heeft zijn eigen struggles. Struggles die een ondoordringbare barrière vormen tussen de persoon die jij op dit moment bent en in de toekomst wilt zijn. En hoewel je kan doen alsof die barrière er niet staat, zal er altijd iets in je blijven knagen. Een stemmetje diep in je dat wilt weten hoe het aan de andere kant van de muur is. Het is niet zo dat mensen niet kunnen veranderen, maar ze missen de moed. Tijdens een ruzie met mijn vriendin over hoe sterk ze twijfelde aan hoe oprecht ik was in mijn verhalen, besefte ik mezelf hoeveel iemand in 5 maanden af kan dwalen van de koers die hij aanvankelijk wilde varen. Ik ben Zowie Zep gestart om mensen te helpen. En dan niet alleen maar uit de modder te trekken, maar ze letterlijk de modder te laten vreten alsof het de lekkerste quadrupple chocolate lavafuckingcrumblek*tcake die ze ooit op hebben. Samen met jullie wil ik op zoek gaan naar manieren om écht uit je schulp te breken en het leven te leiden dat je zelf wilt. Waar JIJ voor gekozen hebt. Zonder illusoire beperkingen. Een leven dat jij en je talenten verdienen. Zonder daarmee anderen te schaden of een arrogante lul te zijn. Bewust worden van het effect dat je hebt op de mensen om je heen, erkennen dat je niet perfect bent, erkennen dat je ook fouten maakt, en vervolgens alles doen wat in je macht ligt om diezelfde fouten in de toekomst te voorkomen. De laatste tijd raakte ik steeds meer verdwaald in een soort gimmick. Ik wilde de persoon zijn die ik dacht dat mensen wilden zien. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet de hele tijd op glasscherven lopen. Mijn missie is om 'mensen constructief toe te laten werken richting wie ze willen zijn' en dat kan niet als ik niet eens in staat ben om mijn eigen persoon vast te houden. Misschien kost een emotionele uitspatting als dit me heel veel volgers. Misschien levert het me een paar prachtige mensen op die ik nooit meer kwijt wil. Wellicht doet het uiteindelijk helemaal niks en scroll met je broek op je enkels langs dit bericht net zoals langs alle andere. Waarschijnlijk dat laatste, maar weet jij het? Ikke in ieder geval niet. Wat ik wel weet is waar ik voor wil staan: groeien en verandering. Mensen transformeren. Dat is wat ik altijd al gedaan heb en dat is wat ik altijd zal blijven doen. Voor vrienden, familie, kennissen en collega's. En hopelijk in de toekomst ook voor jou.

“It takes half your life before you discover life is a do-it-yourself project.” — Napoleon Hill

Het leven is niet altijd makkelijk voor me geweest. En ik heb hard gewerkt om te zijn waar ik nu sta. Nu is het tijd om vol te gaan voor het bereiken van MIJN droom: JOU te helpen met constructief aanmodderen. Aanmodderen als een spider pig aan een Red Bull infuus. Laat niemand je ooit vertellen dat jij iets niet kan doen waar jij in gelooft. Zelfs al is dat over het plafond lopen.

"Ik wil nu met jou in een mentale tijdmachine stappen back to the future. Nu het leven creëren waar jouw midlife crisis straks jaloers op gaat zijn." - Yung Napoleon Hill a.k.a. Zowie Zep

Het laatste wat ik wil is jou in een rode cabrio weg zien rijden met een toupetje dat van je hoofd af waait, denkende dat je een hele bink bent terwijl iedereen zit dat je de boot 32 jaar geleden al gemist hebt. Of dat je een nieuw gezicht aangemeten krijgt van Dr. Schoemacher waar ik heel ongemakkelijk van wordt, omdat ik niet meer in kan schatten of je nou blij, boos, verdrietig, bezorgt, opgewonden, depressief of levend bent.

Stop met slaapwandelen door het leven. Heb het lef om te evalueren of je tevreden bent met het leven dat je voor jezelf hebt gecreëerd. Anders loop je het risico om miserabel en ellendig achter te blijven. Het laatste wat je wilt is een leven leiden naar het ideaalbeeld van iets of iemand anders. Of de verwachtingen van anderen leidend te laten zijn in de keuzes die je maakt.

Het zou namelijk zomaar kunnen dat iemand je het verkeerde plan heeft verkocht....

Krab je de volgende keer nog eens achter de oren als iemand je voorstelt om mee te gaan op een 'magic carpet ride' (wel coole boekenlegger though)

 

Geloof me, het is het waard om je druk over te maken. Mannen met duidelijke zichtbare coupe de viandes in rode cabrio's weten waarom.

Lobie ❤️,

Zowie Zep

---

by Zowie

Het doel van het leven is niet gelukkig zijn; het is zingeving

tl;dr: geluk en zingeving mogen dan wel vaak in één adem genoemd worden, maar als het op ons welzijn aankomt zijn het twee totaal verschillende concepten. In plaats van massaal op zoek te gaan naar de heilige graal om gelukkiger te worden, ligt het antwoord misschien verborgen in een andere hoek. Zoeken wij wel naar geluk op de goede plek? Uiteindelijk wil je meer dan alleen een poepmachine zijn die alleen goed is voor het uitademen van koolstofdioxide zodat planten groeien. Wordt het niet eens tijd om je geluk op de korte termijn zo nu en dan te laten schieten en te focussen op meer zingeving?

“Those who have a why to live, can bear with almost any how.” – Nietzsche

Een te lange tijd dacht ik dat zelf ook dat er maar één nastrevenswaardig doel was in het leven, namelijk gelukkig zijn.

Klinkt best logisch, toch? Waarom zou je door alle pijn en worstelingen heen moeten als je ook gelukkig kunt worden op andere manieren? Dat is hetzelfde als met blote voeten over brandende kolen en glas lopen als je er ook in een met bladgoud en robijnen ingelegde draagkoets overheen gedragen kan worden.

Of eentje met een leuk backpack parapluutje en een cabriodak voor je acaciaroze pluim

 

Of wat dacht je van eentje met relaxte hangmat; ook zeer comfortabel

Ik geloof niet dat ik de enige persoon ben die dit gelooft. Als je een gemiddelde persoon op straat zou vragen wat hij of zij uit het leven wilt halen, zal de meerderheid je zeggen dat ze gelukkig willen zijn.

Sterker nog, als je om je heen kijkt zie je alleen maar mensen die obsessief op zoek zijn naar geluk. We kopen allemaal sh*t die we niet nodig hebben, naaien met mensen waar we niet van houden, werken hard voor mensen die we niet eens mogen en vluchten massaal in onze harembroeken naar Azië. En dat is slechts het topje van de ijsberg.

Waarom doen we dit? Je zou kunnen zeggen dat het je eerlijk gezegd geen flikker uitmaakt waarom. Dat je geen psycholoog, socioloog, antropoloog of iets ander met -loog erachter bent en vooral wilt weten jou dan wél gelukkig maakt. Helaas voor jou surf je op het blog van een afgestudeerd psycholoog. Ik ben daarnaast ook een nerd en verliefd op waarom-vragen beantwoorden.

Bovendien klinkt het aan de oppervlakte allemaal heel onschuldig. Onze persoonlijk zoektochtjes naar geluk. Maar in de realiteit is het toch een stuk minder onschuldig dan we denken. Onze perceptie dat geluk een oplossing is voor alle moeilijk problemen in ons leven is gevaarlijk en op zijn minst misleidend te noemen. Obsessief streven naar geluk is in mijn optiek zelfs één van de oorzaken van onze menselijke misère.

"Wat moeten we dan in hemelsnaam najagen als zelf geluk je niet meer gelukkig maakt?" - goede vraag

Of je wanderlust

En daar lig je dan. Vrijdagavond. Alleen in bed. Je ogen staren naar het korrelige plafond. Klaas Vaak lijkt zijn nachtdienst te hebben geskipt. "Waar blijft die k*t kabouter met dat slaapzand?" zeg je in jezelf. "Dit feestje in mijn eentje mag wel ophouden. Ik ben klaar met deze solonaise."

Tijdens deze slapeloze nachten lig je alleen opgesloten met je gedachten. De ongemakkelijke stilte die je ervaart wordt maar al te graag opgevuld door je brein. Je wordt gedwongen om in dialoog te gaan over je leven:

"Je hebt deze week van alles gedaan: je bent gaan stappen met vrienden; je hebt een tumultueuze nacht beleefd met een willekeurig persoon; je hebt frisse nieuwe Vansjes gehaald; je hebt eindelijk die vakantie naar Indonesië geboekt. Hoe voelt dat nou?" - brein

"Op zich best goed hoor brein. Waarom wil je dat weten?" - ietwat achterdochtige jij

"Nou, gewoon. Zomaar eigenlijk. Ofzo. Oh nog één vraagje: nu je dit alles hebt, kan je nou echt zeggen dat je gelukkiger bent?" - brein

"Gelukkiger niet echt denk ik. Het maakt me wel blij... Soort van." - jij

"Soort van? Je bent nu nog niet helemaal gelukkig zeg je? Wat is dan de volgende willekeurige gouden draak die je wilt achtervolgen, zodat jij wel 100% gelukkig bent?"

Dag in dag uit zijn we bezig met dingen najagen die ons gelukkig zouden moeten maken. En nog steeds zijn we niet écht gelukkig. Mensen in arme landen lijken zelfs gelukkiger te zijn dan wij.

"Wat is dit duivelse concept van geluk dan precies? Ik snap er helemaal niks van." - jij (& ik)

Terug naar de tekentafel. Een manier om een bepaald concept beter te begrijpen, is om een stel landen te vergelijken en te kijken hoe ze verschillen. Cross-cultureel onderzoek noemen ze dat.

In of je wanderlust gaf ik al een voorzetje op de vraag “waarommensen in arme landen gelukkiger zijn?” We namen de cultuur in oosterse landen onder de loep en vergeleken dat met onze westerse cultuur. Toen kwamen we tot de enigszins voorbarige conclusie dat onze individualistische samenleving en meritocratische principes zowel een vloek als een zegen waren.

In een samenleving waar je verantwoordelijk bent voor je eigen succes ben je dat ook voor je eigen falen. En een grotere kans op succes impliceert ook dat er een grotere kans bestaat om keihard te falen. Uit deze mogelijk kans om te falen ontstaat er een soort baseline niveau van angst dat ons wijsmaakt dat onze hypothetische faal-nachtmerries ooit misschien werkelijkheid worden.

Met andere woorden: we leven in een permanente staat van faalangst. En dat komt doordat onze samenleving zo is opgebouwd, dat we niet alleen enorm kunnen stijgen op de maatschappelijke ladder maar ook enorm kunnen dalen. Of keihard naar beneden kunnen donderen.

Of zoals psycholoog Martin Seligman aankaart in Learned Optimism:

“The growth of the individual means that failure is probably my fault - because who else is there but me?”

Het samenlevingsmodel dat resulteerde in ons geluk en succes, lijkt tegelijkertijd ook de oorzaak te zijn voor ons ongeluk en falen. Lekker paradoxaal karaktertje ook weer. Oh wat houd ik ervan om rond te fietsen in de paradoxen des levens.

Rijke mensen verveling 

Onze individualistische samenleving is zowel perfect als vreselijk te noemen in onze zoektocht naar geluk. Het voordeel van individualisme is dat iedereen in staat is om de kwaliteit van zijn leven te maximaliseren. Individualisme is een enorme motivator in het aanmoedigen van mensen om zichzelf te verbeteren en hun volledige potentieel te bereiken. Een ander voordeel is de explosie van welvaart die daarmee gepaard is gegaan (GDP Nederland #16 op de lijst met rijkste landen madderf*ckers).

Mijn melo-dramatische ikke ziet echter ook de keerzijde van de medaille. Onze rijke en moderne samenlevinkjes leiden aan een gebrek aan zingeving. In de tijden dat we nog niet teveel geld hadden waren mensen vooral gericht op overleven. Ze hadden niet echt tijd om over de zin van het leven na te denken omdat ze hun handen vol hadden om brood op de plank te toveren.

Of zoals Baumeister – de man van deze paper, die momenteel best wel een soort GOAT in positive psychology land is – het mooi verwoord:

“Desperate people do not ponder the meaning of life. When survival is at stake . . . life’s meaning is irrelevant. The meaning of life is a problem for people who are not desperate, people who can count on survival, comfort, security, and some measure of pleasure.” - ?

Waar struggles eerst onlosmakelijk gekoppeld waren aan ons leven, hebben wij als westen het voor elkaar gekregen om vrijwel alle struggles uit ons leven te elimineren. Alle tijd en energie die eerst werden opgeslokt door onze worstelingen moeten we nu ergens anders kwijt. Het gevolg is dat we onze eigen struggles creëren.

En dat is niet bepaald iets waar wij mensen heel goed in zijn. Kijk maar naar de Zwarte Pietendiscussie,  de NS die voortaan stopt in HeerenGenderneutraalveen of vrouwen die hun haar paars verven om een feministische blog te beginnen waarin ze klagen dat er geen donkere vrouwelijke hoofdrolspeler in Super Mario Bro’s zit.

 

Mensen met het goede antwoord winnen een betekenisvolle selfie-workshop ter waarde van himmel niks

We hebben het eigenlijk veel te goed dan goed voor ons is. Waar we vroeger nog religie hadden om ons leven zingeving te geven, proberen we volgens Baumeister nu op onze eigen manier zingeving te creëren via onze identiteit en zelfkennis. We zoeken naar een overkoepelende missie. Iets waarmee we onze levens naar een hoger niveau kunnen tillen.

"Het kan toch niet zijn dat je alleen maar goed bent om koolstofdioxide uit te ademen voor planten?" - ik in mini existentiële crisis

We willen meer zijn dan dat. We willen ons toch een beetje speciaal voelen.

Baumeister denkt dat precies dit het probleem is in onze moderne maatschappij. Onze zoektocht naar een stabiele vorm van zingeving in de welvarende westerse samenleving is moeilijk. Hij gaat zelf nog een stap verder en zegt “de zingeving van je eigen leven creëren klinkt als een leuk ideaal, maar in de realiteit is het haast onmogelijk.”

Waar moeten we dan op zoek naar onze missie of zingeving in ons leven?

Mensen in arme landen zijn NIET gelukkiger ?

Op 6 september kwam in ik aanraking met iets dat mij gelukkig maakt in mijn zoektocht naar geluk.

"Ho, ho, ho eens even Zowie Zep."

“Wat lees ik in de deeltitel hierboven?” hoor ik je nu denken. “Eerst schrijft hij een artikel waarin hij zegt dat arme mensen gelukkiger zijn en vervolgens beweert hij dat arme mensen niet gelukkiger zijn. Hoe kan ik deze gast – die chronisch op Instagram aan het haten is terwijl hij meer foto’s van zichzelf plaatst dan een gemiddelde groep vrouwen voor een stapavond - nou nog serieus nemen? Hypocriete stinkinfluencer!"

https://www.instagram.com/p/BnilhrmHXGZ/?taken-by=zowiezep

“Maar hé, ik ben ook maar iemand die na 846 foto’s nog steeds niet wilt accepteren dat hij gewoon lelijk is en nog steeds beweert dat het aan de slechte hoek ligt.” – Ik die een grapje maakt over hoe lelijk hij om meer likeable over te komen (in de hoop dat mensen hem niet als arrogant zien).

(p.s. want jullie vinden me niet arrogant ondanks alle foto's. Toch? #onzeker).

Nu voel ik me een beetje net als dat ene meisje op de middelbare, die bij proefwerken altijd zei dat ze niet geleerd had en standaard minimaal een 9.3 haalde.

Terug naar het verhaal. Moet je mij nog serieus nemen? Ik denk het wel. Onlangs ben ik namelijk 27 jaar oud geworden en ben nu afgerond een dertiger. Ik draag nu 78% van de tijd matchende sokken en ga met het bonnetje terug naar de servicebalie als een product dubbel gescand is. Ook al is het een pak Toscaans gekruide krieltjes van 0.99 cent. En dát is wat ik volwassen noem mensen.

Bovendien kan je in mijn vorige artikel lezen dat het mensen in mijn omgeving opviel dat "mensen in arme landen zoveel gelukkiger zijn." Zelf geloof ik sowieso niet dat geluk een staat van zijn is. Ik zie het meer als een bijproduct van alle dingen die je doet. Dat is punt één. En punt twee: ik wilde vooral het belang van de waarom benadrukken. Leuk die focus op geluk, maar er is meer dan dan. We moeten op zoek gaan naar iets groters dan onszelf.

Terug naar het verhaal. Nogmaals. Wat maakte mij zo gelukkig in mijn zoektocht naar geluk?

6 september 2018 ontving ik misschien wel het mooiste verjaardagscadeau dat ik kon wensen: een pareltje van een cross-culturele studie naar geluk. Op basis van de titel kan je jezelf misschien wel voorstellen wat mij zo intens gelukkig maakte:

“Residents of Poor Nations Have a Greater Sense of Meaning in Life Than Residents of Wealthy Nations.”

Mensen in arme landen hebben beteknisvollere levens dan mensen in rijke landen. Ik weet het. Jij kan ook Engelse zinnen vertalen. Daar heb je mij niet voor nodig.

But WAIT there’s more!

Arme landen scoorden niet alleen hoger op zingeving (meaning in life), maar er bleek ook een omgekeerde relatie te bestaan: rijke landen scoorden hoger op tevredenheid met hun leven (life satisfaction).

Kort door de bocht: mensen die meer zingeving ervaren zijn over het algemeen armer en mensen die zich gelukkiger voelen zijn over het algemeen rijker.

Dit is echt geweldig omdat de manier waarop ik naar geluk kijk nooit meer hetzelfde zal zijn. Zingeving heb ik altijd als een conditie voor geluk gezien. Om van synoniemen te spreken is een groot woord, maar ze worden zo vaak in één adem genoemd dat je bijna zou denken dat ze hetzelfde ding zijn.

Ik had de neiging om te denken dat geluk en zingeving onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Wetenschap laat nu zien dat ze ook los van elkaar bestaan.

Wauw. Je kunt niet voorstellen hoe blij is was met dit inzicht. Soms ben ik echt een total geek #guilty✌

To-Do lijstjes maken met Keef voor vakantie in Indonesië <3

De inwoners van arme landen leven in verre van ideale omstandigheden en de overgrote meerderheid geeft aan een belangrijke missie te hebben of veel zingeving te ervaren. Nu zullen jullie ongetwijfeld benieuwd zijn waarom wij welvarende westerlingen minder zingeving ervaring dan onze onderevenaarse medebewoners.

De auteurs van het artikel geven een aantal verklaringen voor dit gebrek aan zingeving:

• Rijke landen zijn hoger opgeleid en onderwijs stimuleert kritisch denken, wat op zijn beurt korte metten maakt met zingeving.
• Rijke landen krijgen minder kinderen en kinderen bieden veel zingeving (kijk maar naar wat kinderen doen met PSV speler Quincy Promes).

Quincy Promes voor het vaderschap

Papa Promes 

• Rijke landen zijn minder religieus en religie is nog altijd een belangrijke bron van zingeving.

Genoeg aannemelijke verklaringen om uit te kiezen.

Oh my god

Tijd voor een algemene conclusie uit het artikel:

“We found that religiosity mediated the negative effect of wealth on meaning in life. As society becomes wealthier, religion becomes less central to people’s life. As religion becomes less central to people’s life, more people lose a sense of meaning in life.”

Blijkbaar speelt religie een belangrijke rol in de zoektocht naar zingeving. Een verlies in geloof impliceert een verlies aan zingeving. Ons gebrek aan een heldere levensmissie of doel om te leven, lijkt voor een groot deel te wijten aan onze goddeloze levens.

Maar waarom biedt religie dan zoveel zingeving in het leven?

Een erop los filosoferende Baumeister stelt dat religie een systeem geeft waarmee mensen hun dagelijkse ervaringen kunnen verbinden tot een coherent geheel. Het geeft structuur aan onze ogenschijnlijk structuurloze menselijke levens. Religie is onze mentale TomTom als we weer even helemaal de weg kwijt zijn.

Religie zorgt ervoor dat alle punten in ons levens met elkaar verbonden worden, waardoor wij beter in staat zijn om hier zingeving uit af te lezen.

Een mooi voorbeeld hiervan is toen Hurricane Katrina in 2005 toesloeg in Amerika. De ramp was een verschrikkelijke tragedie en verwoestte de levens en hoop van duizenden mensen. In de nasleep van ramp vroegen veel mensen zich af: “Waarom moest dit gebeuren?” en “Waarom overkwam dit mij en niet anderen?”

Een van de meest gangbare verklaringen was dat het een daad van god was. Zoals ook een 29-jarige Hurricane Katrina survivor het mooi verwoord:

“If you look at it as a blessing, that what happened has nothing to do with you being a bad person or good person, it’s just it’s an act of God that prompted it all. And we have no control over that.”

In wetenschappelijk onderzoek naar de ramp bleek dat religie een belangrijke rol speelde in het zingevingsproces. Overlevenden die bloot waren gesteld aan de meest extreme ellende waren het snelste geneigd om de ramp uit te leggen als een daad van god¹¹.

Ik, geloofje

Religie speelt ongetwijfeld een kritische rol in het construeren van zingeving uit extreme tegenslagen. En niet alleen in het geval van tegenslagen biedt religie zingeving. Wetenschappelijk studies hebben aangetoond dat het een significante impact kan hebben op het psychologische welzijn van mensen¹⁰. Het kan helpen in het voorkomen van ziekte, de bevordering van het mentale welzijn en de adaptatie aan een alsmaar veranderende leefomgeving¹.

“Het is de taak van religie om zingeving te geven aan het leven van een persoon,” zei Jung ooit eens². Religie geeft een gevoel van zingeving en een betekenisvolle richting aan iemands leven. En een verzameling van experts geloven dat een gevoel van zingeving essentieel is voor de mentale gezondheid.

Alleen wat nou als je niet geloofd? Wat nou als je denkt dat er helemaal geen god is, net als ik. Als je het idee hebt dat als er ergens een almachtig wezen zou bestaan, hij niet zo ziek onzeker zou doen en zijn onvolmaakte volgelingen zou vragen om zijn almachtige hoedanigheid continue te bevestigen door infantiele liedjes voor hem te zingen. Als hij dan toch zo almachtig is: kan hij dan een steen maken die hij zelf niet op kan tillen? En waarom zou hij kleine kindjes leukemie geven? En waarom geloven mensen die in dezelfde regio geboren zijn toevallig allemaal in dezelfde god? En waarom waren er vroeger, toen mensen andere problemen hadden dan nu, er ook andere goden dan nu?

Ik denk bijvoorbeeld dat het niet zonder reden is dat we de Griekse god Zeus - heerser over de hemel, lucht, het weer en de bliksem - niet meer aanbidden. Als onze boot nu kapseist door een grote golf in een storm vol met gevaarlijke bliksem, dan weten we dat het komt door afkoelende lucht die opstijgt, vervolgens condenseert en onder invloed van hitte gigantische dikke donderwolken vormt.

Niet omdat Zeus boos is omdat je gisteravond vergeten bent een geit of je schoonmoeder (true story) aan hem te offeren. Meer omdat meteorologie inmiddels een verklaring heeft gevonden voor het ontstaan van storm.

Complete rationele logica vertelt me dat god een denkbeeldig vriendje voor volwassenen is en mijn atheïstische kijk op de wereld niet strookt met het mogelijke bestaan van een hoger opperwezen.

Gevoelig onderwerp religie. Ik dwaal af. Zoals je waarschijnlijk al een beetje vernomen hebt, ben ik niet gelovig. Ik ben daarentegen wel op zoek naar zingeving.

“WAAR HAAL IK DAN IN VREDESNAAM ZINGEVING VANDAAN?” – paniek monster in mij

Fuego het paniekmonstertje ?

Op zoek naar zingeving

“You don’t become happy by pursuing happiness. You become happy by living a life that means something,” - Harold S. Kushner.

Onderzoek heeft aangetoond dat zingeving enorm belangrijk is voor ons psychologisch welbevinden en een effectieve manier is om adaptief met lastige situaties om te gaan. Zingeving is positief gecorreleerd met meer zelfvertrouwen⁸, tevredenheid over je leven⁹, adaptievere copingsmethoden⁷ (manieren waarop je met tegenslag omgaat), algemeen positiever functioneren² en nog veel meer.

Religie is uitermate geschikt om antwoord te bieden op een aantal van de belangrijkste levensvragen waar wij mensen tegenaan lopen – en waar we zonder religie nooit antwoord op zouden krijgen. Geloof helpt ook bij het oplossen van het zingevingsloze en existentiële vacuüm waar wij als mens soms in kunnen verkeren, en voor sommige personen uitmondt in pathologisch gedrag zoals depressie, neuroses, drugsmisbruik, suicidaal gedrag en alcohol afhankelijkheid^6.

“DAT wil ik allemaal niet. Maar ik wil ook me ook niet gedwongen voelen om te beginnen met geloven. WAT NU?” - Fuego het paniekmonstertje ?

“HOE kan ik zingeving vinden ZONDER religie?” – Fuego het paniekmonstertje ?

Om hier antwoord op te krijgen moeten we kijken op welk vlak religie zingeving biedt. Baumeister heeft een helder idee over de rol van geloof in het creëren van zingeving in het leven:

“Religion deals with the highest levels of meaning. As a result, it can interpret each life or each event in a context that runs from the beginning of time to future eternity. Religion is thus uniquely capable of offering high-level meaning to human life. Religion may not always be the best way to make life meaningful, but it is probably the most reliable way.”

Met andere woorden: geloof is wel een manier om zingeving te vinden, maar niet dé manier.

"Wet is den wel the best way mister Sowie Zap?"

Wat is dan wel de meest betrouwbare manier om zingeving te vinden?

Een deel van de oplossing ligt het in verschuiven van onze focus als samenleving. Als we zouden stoppen om ons zo druk te maken om oppervlakkig shit en deze tijd zouden investeren in onze persoonlijk groei - dat zou een fantastisch begin zijn.

Het najagen van alsmaar meer geluk geeft ons niet genoeg zingeving. Misschien wordt het tijd om te jagen naar een meer betekenisvolle why.

Als je kijkt naar religie en andere spirituele instanties, zie je dat er vaak en sterke focus ligt op het bereiken van een ultieme en verheven staat. Veel geloof is gericht op verlossing - het redden van de ziel van ondeugd en de consequenties daarvan. Gelovigen leggen daarmee het einddoel van hun leven in de handen van een externe kracht, namelijk de verlosser (in welke hoedanigheid hij dan ook mag bestaan).

Dat is gevaarlijk om de volgende reden; zodra jij de verantwoordelijk over jouw eigen leven in de handen van iemand anders legt heb jij geen controle meer over jouw persoonlijke ontwikkeling. De menselijke geest is een eindeloze zee van complexiteit en controleert onze volledige perceptie van de realiteit. Met het oog op de complexiteit van ons leven is het wellicht verstandig om deze taak niet over te laten aan iemand anders.

Niemand is vooruit gekomen door wanhopig te wachten tot hij of zij gered werd (misschien wel aangekomen omdat ze gewacht hebben tot ze een ons wogen ha ha).

“Dus zeg je pity party af. Raap jezelf bij elkaar. En neem de volledige regie over je eigen leven als een narcistische regisseur die een autobiografie aan het maken is.” – de Tony Robbins in mij

Persoonlijke groei moet meer dan alleen een hobby worden of die extra kers op de taart. We moeten in onze eigen geest duiken en onze persoonlijke groei een prioriteit maken. Niet iets dat je erbij doet door een Instagram account met life quotes te volgen. Of één keer in de vier maanden naar een tentoonstelling over metershoge drollen in museum Boijmens te gaan.

We moeten erachter komen wat geluk en zingeving werkelijk betekenen. En dan het soort geluk en zingeving zonder het aanbidden van een god.

Even voor de duidelijkheid: dit is alvast het antwoord. 

Zingeving voor jou

Maar wat is het verschil tussen geluk en zingeving dan precies?

Geluk lijkt zich vooral af te spelen in het hier en nu. zingeving, aan de andere kant, lijkt vooral te gaan over het bereiken van een flow in het heden, verleden en de toekomst. zingeving gaat over het verbinden van jouw punten in een groter geheel.

Of zoals socioloog & geluksexpert Christine L. Carter in haar boek ‘The Sweet Spot: How to Find Your Groove at Work and Home’ mooi uitlegd:

“Compelling research indicates that the pursuit of happiness — when our definition of happiness is synonymous with pleasure and easy gratification — won’t ultimately bring us deeper feelings of fulfillment; it won’t allow us to live in our sweet spot. Although we claim that the “pursuit of happiness” is our inalienable right and the primary driver of the human race, we humans do better pursuing fulfillment and meaning — creating lives that generate the feeling that we matter.”

Gelukkig willen zijn kan je minder gelukkig maken. Focussen op geluk werkt ironisch genoeg contraproductief. Mensen die een groot belang hechten aan gelukkig zijn hebben zelfs meer gezondheidsproblemen dan mensen die dit niet doen⁴. Dat is lastig te verteren in een individualistische samenleving als de onze waar je het gros van je tijd spendeert aan het obsessief zoeken naar je eigen geluk.

Onze samenleving maakt het voor iedereen mogelijk om zijn eigen geluk te maximaliseren. Hoe kan het dan dat we onszelf ondanks alle mogelijkheden nog zo vaak onzeker, ongemotiveerd, stuurloos en leeg voelen.

Mijn persoonlijkeheld Tim Urban van Waitbutwhy vergelijkt het met een rivier. We zwemmen allemaal in een rivier die we niet uitgekozen hebben. Op een dag werden we wakker en zijn we meegenomen in een stroming van onze ouders, opvoeding, cultuur, educatie en toevalligheden. Gaandeweg is ons verteld hoe de rivier werkt en hoe we moesten zwemmen; dat we met de stroming mee moesten gaan om niet kopje onder te raken.

Tot het moment dat we gedwongen worden om bewust te zijn van de algehele zingevingloosheid van het leven. Plotseling werden we opgezadeld met de autonomie over ons eigen geluk. En daar zitten we dan met één prangende vraag: waarom?

“The two most important days in your life are the day you are born and the day you find out why.” -  Mark Twain

In Man’s Search for Meaning gaat Viktor Frankl dieper in op hoe je jouw why kunt vinden. Eigenlijk kan je zijn het boek nauwelijks samenvatten. Wat wil je van een psychiator, neuroloog en overlever van de Holocaust? Ik heb het geprobeerd, maar het is vrijwel onmogelijk om ook maar één letter weg te halen

Met veel moeite heb ik 5 simplistische levenslessen gedestilleerd om meer zingeving in ons leven te brengen:

1. “He who has a why to live, can bear with almost any how.”
2. Liefde is het ultieme en hoogste doel waar een mens naar kan streven.
3. Als we niet langer in staat zijn de situatie te veranderen, moeten we onszelf uitdagen te veranderen.
4. Je kan aan alles wennen. Het brein en je lichaam zijn sterker dan je denkt.
5. Pas je attitude richting onvermijdelijke tegenslagen aan.

Door je voortaan te richten op de why zal alles veranderen.

Maar er komt meer bij kijken. Je zal nooit vinden wat zingeving voor jouw leven inhoudt als je niet actief op zoek gaat naar wat wel en wat niet werk voor jou. Je kunt het niet afdwingen. Het is ook niet iets dat je in één keer zult vinden. Zoiets gaat niet over één nacht ijs.

“Dont act like you are walking around with a Tshirt that says "I give Up!" on the front and on the back saying "I never started trying!" - random quote van iemand die best cool klinkt

De stroming van de rivier heeft je al die tijd meegesleurd zonder dat je het doorhad. Er is ons verteld wat de regels van de rivier zijn, hoe we moeten zwemmen en wat onze doelen moeten zijn. Onze taak was vooral om te slagen op het pad dat voor ons uitgestippeld was, zonder er zelf actief over na te denken. Ons succes werd min of meer voor ons gedefinieerd. Het enige dat wij hoefden te doen was zo goed mogelijk aan dit gewenst beeld voldoen.

Tot we het punt bereikten waarop we iets meer ademruimte kregen om actiever op zoek te gaan naar onze eigen interesses. Voor veel mensen is dit het moment waarop ze de middelbare school verlaten en in de vijver van het hoger onderwijs terecht komen. Na 18 jaar worden ineens wakker aan het einde van een wilde rivier en in een vijver geschopt met de boodschap: "en gaan nu maar eens iets van je leven maken".

Alleen door consistent en constructief actie te ondernemen kan je achter de why in jouw leven komen en iets van je leven maken. De maatschappij zal je adviezen meegeven in de trant van "volg je passie" en soortgelijke ambigue geluksformules. Als een advies je achterlaat met een wijsvinger die aan je achterhoofd krabt is het geen goed advies. Een goed advies zet je aan tot actie.

Voor zover er al zoiets als een passie bestaat, is het niet iets dat ontstaat. Zoiets ontdek je. Sterker nog, je ontwerpt het.

Het construeren van het beste leven dat je kunt leiden is een proces van ontwerpen, testen en verbeteren. Dag in, dag uit. Week na week. Maand na maand. Jaar na jaar. Net zolang totdat jouw authentieke ‘ik’ in lijn ligt met jouw missie in het leven.

In plaats levenskeuzes te maken op basis van hoe gelukkig ze je laten voelen, kan je beginnen om je leven meer zingeving te geven door te focussen op de dingen die ertoe doen. Start iets dat groter is dan jezelf. Iets waar je in gelooft. Jaag na wat beteknisvol voelt.

Ook al betekent dat soms het opgeven van geluk op de korte termijn.

Je doel voor het nieuwe hoofdstuk in jouw leven moet zingeving zijn. Kijk eens hoe dat bevalt.

Bronnen 

1. Emmons, R. A. (2003). The psychology of ultimate concerns: Motivation and spirituality in personality. London: Guilford.
2. Diener, E., & Seligman, M. E. P. (2004). Beyond money: Toward an economy of well-being. Psychological Science in the Public Interest, 5, 1-31.
3. Jung, C. G. (1961). Memories, dreams, reflections. New York: Pantheon.
4. Mauss, I. B., Tamir, M., Anderson, C. L., & Savino, N. S. (2011). Can Seeking Happiness Make People Happy? Paradoxical Effects of Valuing Happiness. Emotion (Washington, D.C.), 11(4), 807–815.
5. Pargament, K. I., Magyar, G., & Murray, N. (2005). The sacred and the search for significance: Religion as a unique process. Journal of Social Issues, 61, 665-687.
6. Reker, G. T., & Chamberlain, K. (2000). Exploring existential meaning: Optimizing human development across the life span. CA: Sage
7. Sherman, A. C., & Simonton, S. (2011). Effects of personal meaning among patients in primary and specialized care: Associations with psychosocial and physical outcomes. Psychological Health, 4, 1-16.
8. Steger, M. F. (2006). An illustration of issues in factor extraction and identification of dimensionality in psychological assessment data. Journal of Personality Assessment, 86, 263-272.
9. Steger, M. F., & Kashdan, T. B. (2006). Stability and specificity of meaning in life and life satisfaction over one year: Implications for outcome assessment. Journal of Happiness Studies, 8, 161-179.
10. Stephens, N.M., Fryber, S.I., & Markus, H.R. (2012). Who Explains Hurricane Katrina and the Chilean Earthquake as an Act of God? The Experience of Extreme Hardship Predicts Religious Meaning-Making. Journal of Black Studies, 42(3), 360 – 378.
11. Wong, T. P. (1989). Personal meaning and successful aging. Canadian Psychology, 30(3), 516-525.

---

by Zowie

Rant: gelukkig zijn is niet genoeg

tl;dr: geluk is een doel dat wij als mensen universeel na lijken streven. Niemand lijkt eraan te kunnen ontsnappen. Tegenwoordig wordt er echter veel te makkelijk over geluk en positiviteit gedaan. Alsof het normaal is om de hele tijd aan de zonnige kant van de weg te lopen. Verontrustende cijfers laten zien dat er een groeiende behoefte is aan hulp. Er bestaat een collectief onvermogen om met moeilijk situaties te dealen. Het gevolg: iedereen brandt uit. De stress op ons zenuwstelsel die voortkomt uit leven in onze overprikkelde wereld is teveel voor iedereen die er niet actief mee om leert gaan. Onze wereld is extreem verandert en we hebben niet geleerd hoe we ermee moeten dealen. In 4 stappen leg ik je uit hoe progressieve mindfulness je brein kan herprogrammeren om automatisch positiever te denken. 

Ik ben allesbehalve een geluksgoeroe. Mijn credo is niet voor niets “ik modder ook maar wat aan”. Geluk is iets prachtigs. Het is de gouden draak die we allemaal achtervolgen. Inclusief ik. Leven gaat ons alleen niet altijd even makkelijk af. Waarom zie ik dat nergens terug? Kunnen we niet gewoon eerlijk zijn naar elkaar en onszelf en ervoor uitkomen dat het leven soms gewoon k*t is? Misschien kunnen we dan, nadat we dit allemaal beaamd hebben, gezamenlijk toewerken naar een duurzame oplossing.

Tegenwoordig wordt er veel te makkelijk over geluk en positiviteit gedaan. Je wordt doodgegooid met onvermoeibare mensen die om 4:45u opstaan met een kussen dat vibreert, om na een kop koffie met klont yak-boter over te gaan in anderhalf uur Hatha-yoga en daarna soepel in hun perfect geordende leventjes rollen. Wel pas nadat ze hun 2,5 kind in de babbaboe bakfiets naar peuter Mindfulness brengen terwijl ze een selfie maken met van hun gojibes-boekweitshake van tof & peer.

Dames ik weet niet of ie ook waterproof is hoor ?

Nu lijkt het alsof IK de persoon ben die verzuurd is. Ik weiger echter om in dit hokje gestopt te worden. Het is niet normaal om de hele tijd aan de zonnig kant van de weg te lopen. Niemand kan mij wijsmaken dat zo’n perfect geordende superleventje de status quo is. Als we opener zijn naar elkaar over onze struggles kunnen we misschien samenwerken richting een oplossing. #minirant #toldyou #bluemonday

https://www.instagram.com/p/BnQ0fsUnWQE/?taken-by=zowiezep

Zelf heb ik zo met mijn eigen demonen gestreden. Dat klinkt heel duister als ik het zo zeg, maar ik ben bereid om toe te geven dat ik mijn eigen gevechten heb gehad met randje-depressie, ongezonde angsten, rare fobieën en andere neurotische ditjes en datjes. Momenteel gaat het goed met me, no worries, maar dit neemt niet weg dat ik nog steeds aanmodder op een ander niveau.

Ik ben niet open in de hoop op medelijden. Je hoeft me ook niet op een gouden voetstukje te plaatsen of met fluwelen handschoentjes aan te pakken. Mijn openheid is bedoeld om moeilijke dingen bespreekbaar te maken. Bovendien vind ik het belangrijk om te kunnen levelen met iemand die een moeilijke tijd doormaakt of met zichzelf in de knoop zit.

Ik weet namelijk zeker dat ik niet alleen ben. Overal zie ik mensen die zichzelf life coach noemen (jaja ik weet het, iets met een pot en een zwarte ketel ?), motiverende quotes, zelfhulpboeken, inspirerende sprekers en zelfs Will Smith die levenslessen aan me verkondigd. Langs alle kanten krijgen we tips om gelukkiger te worden en succesvoller te zijn.

Hoe kan het dan depressie de meest voorkomende stoornis is in Nederland? (Trimbos)

Steeds meer jongeren hebben ook te maken met stress en burn-out klachten – volgens recente cijfers rond de 75%. Meer dan een miljoen mensen in Nederland slikken antidepressiva en ander middelen (NRC). Meer dan een half miljoen mensen kampen met een sociale fobie of een angststoornis. En ondertussen doen we alsof alles prima gaat met onze bubbly leventjes, terwijl we met lekke banden van dag naar dag rijden #DUNDUNDUN. Melodramatic me again.

Er bestaat een collectief onvermogen om met moeilijk situaties te dealen. Aan de andere kant laten verontrustende cijfers zien dat er een groeiende behoefte is aan hulp. Ik snap dat je liever op een opbeurende boodschap zit te wachten van iemand die zichzelf ‘coach’ noemt. Het punt is dat ik hier niet ben om jou met een sociaal wenselijke boodschap en een kluitje het riet in te sturen. Ik ben hier g*dverdomme om taboes te doorbreken en jou door de modder te laten kruipen.

Op een constructieve manier welteverstaan.

De maatschap-mij?

Daar lig je dan. Eindelijk in bed na een lange dag. Grote kans dat het een typische werkdag is geweest met de nodige stress, die uitmondde in extragratis OV stress om nog maar niet te spreken over de talloze overbodige e-mailtjes, meetings, slechte snacks als pleister op de gapende wond die het dagelijks leven heet, gevolgd door nog meer stress totdat Netflix je vraagt of het niet eens tijd wordt om te gaan slapen. En daar lig je dan om 1.23 uur smachtend te staren naar Anna Nooshin die op een roze flamingo ronddobbert. Het roze van de flamingo doet pijn aan je ogen. De perfectie doet pijn aan je ogen. Genoeg gehad voor vandaag. Tijd om de wekker te zetten voor morgen.

Nog 6 uur en 7 minuten slaap te gaan. Het wordt weer een lange dag morgen.

Is dit het leven dat je wilt leven? Is dit gezond? Ben je gelukkig?

“Nope, shoot me.” - jij

En hoe zit het met de mensen om je heen? Zitten die wek lekker in hun vel? En gaat het hun allemaal voor de wind? Hebben zij geen stress?

“Als ik op Instagram kijk, neig ik naar een ja.” – jij

Zou je je misschien een beetje beter voelen als ik zeg dat er substantieel bewijs bestaat dat niet alleen jij met deze problemen kampt?

Ook ik zit weleens perfect te wezen op een roze flamingo #AnnaBosshin

Als we onze biologische en fysiologische opbouw onder de loep nemen blijkt al vrij snel dat wij mensen niet gebouwd zijn op het leven in de 21^e eeuw. We leven in een tijd die fundamenteel anders is dan de manier waarop wij mensen altijd geleefd hebben. Onze reactie op stress staat haaks op hoe wij in een vroeg evolutionair verleden met stressoren om gingen.

Al eerder sprak ik over onze mind die op verouderde software draait.

Dit is hoe Richard O’Conner PhD onze moderne respons op stress beschrijft in Undoing Perpetual Stress:

“We have to live with the fact that our nervous systems have not changed much for 160,000 years, since the first modern human appeared. We're not wired for the kinds of stress we face today. There is an essential conflict between what our bodies and brains were naturally designed for.”

De uitdagingen waar we tegenwoordig tegenaan lopen zijn totaal onvergelijkbaar met die van onze over-over-overgrootvader^999. Zij hoefden niet te dealen met betekenisloos werk, ‘perfecte Instagram feeds’, genetisch gemodificeerd eten, gebrek aan natuur, wielrenners die op de weg fietsen, moeilijke carrière keuzes, gebroken families bij ‘Het familiediner’, skeer zijn en stilstaan op de A16 op maandagochtend. Ons natuurlijke stressafweersysteem is voornamelijk handig om te vluchten voor grommende roofdieren met vlijmscherpe slagtanden, maar niet zozeer het omgaan met chronische stressoren.

Tegenwoordig kunnen we niet meer een grote stok pakken en erop los slaan tot ons probleem opgelost is. We kunnen ook niet meer wegrennen van onze problemen (misschien dat het je hooguit 6 maanden lukt in een harembroek met een North Face backpack op je rug) – maar dat is wel waar onze lichamen op gebouwd zijn.

Het gevolg: iedereen brandt uit. De stress op ons zenuwstelsel die voortkomt uit leven in onze overprikkelde wereld is teveel voor iedereen die er niet actief mee om leert gaan.

Alcoholic-polish-vodka-kurwa-Stockphoto-nostrovia-man-kitchen.jpeg

Str(l)ess

Terwijl we sneller opbranden dan de entrecôte op de BBQ van je eigenwijze oom die altijd per se spiritus wilt gebruiken, worden we er langs alle kanten aan herinnerd hoe mooi de wereld wel niet is. “Waarom ben je niet net zo gelukkig en en succesvol als wij?” lijken de foto’s je te vragen. “Waarom lukt het jou niet om rebels een KFC bucket te eten op een wit bed met maatje 36? En dat ook nog eens zonder vetvlekken te maken?”

Het gevolg is een mismatch tussen hoe je je werkelijk voelt en hoe je denkt je te moeten voelen.

Nu zou je kunnen zeggen dat al ons geklaag over stress overdreven is. Toch denk ik dat veel mensen zich niet beseffen aan welke stressoren wij westerlingen onderhevig zijn. Ik voel me soms een beetje lullig als ik aan het klagen ben, terwijl we het zoveel beter hebben dan de rest van de wereld. Als ik kijk naar alle vrijheden en mogelijkheden die ik heb, dan voelen mijn problemen echt als first world problems.

Het voelt als zeuren om niets. Wij die hier over onze triviale problemen klagen terwijl de rest van de wereld écht in de shit zit. Dat gevoel heb ik ook. Lekker zannikken dat iemand geen nieuwe wc-rol heeft gepakt na het laatste velletje soldaat te hebben gemaakt, terwijl we in Beasts of no nation kindsoldaten zien die vechten in Sierra leone. Heel fraai.

Onze stress is echter het resultaat van een explosieve verandering van onze omgeving. De samenleving ontwikkelt zich op een snelheid die onze evolutie niet bij kan benen. Tel daar een onvermogen om met stress te dealen bij op en vanuit daar is het slechts een kwestie van wachten op de negatieve effecten: depressies, sociale fobiën en angststoornissen; verslaving aan drank en drugs (nee niet dat nummer van Lil’ Kleine); dysfunctionele relaties; vervelende lichamelijke kwaaltjes; en – in de meeste gevallen – betekenisloze lege levens.

Ik ben hier niet om de schuld in de schoenen van iemand te schuiven, maar dat taboe op onze gevoelens van last en ongemak komt ergens vandaan. Onze ouders en opvoeding, onderwijs, de media, populaire cultuur en ons wereldbeeld hebben hier allemaal aan bijgedragen. We zijn geconditioneerd om onze lastige gevoelens vooral te ontkennen, vermijden en bagatelliseren.

Vanuit dit oogpunt is het belangrijk om te beseffen dat onze stress voortkomt uit een wereld die extreem verandert is. Onze menselijke biologie en fysiologie is hier echter totaal niet op aangepast en we hebben niet geleerd hoe we ermee moeten dealen.

Het maakt dus geen zak uit dat de manier waarop de wereld verandert is in ons voordeel is, als het precies deze veranderingen zijn waar we onszelf niet op aan kunnen passen.

Hoe een avond zonder 21e eeuwse stress eruit ziet (Credits: Sofar Breda)

Mindful(n)essmore

Maar evengoed als dat ons brein een makkelijk doelwit is voor de verwoestende gevolgen van stress, heeft het ook de gave om de geleden schade snel te herstellen. Het enige wat we hoeven te doen is bewust keuzes te maken over de manier waarop we leven.

Dat er leven mogelijk is op Mars is leuk, maar misschien wel één van de meest bevrijdende berichten uit de 21^e eeuwse wetenschap is dat ons brein zich kan vernieuwen. Nieuwe inzichten uit de neurowetenschap laten zien dat het brein continue verandert onder invloed van ervaring - wetenschappers noemen dit neuroplasticiteit.

Dit is geweldig omdat we letterlijk in staat zijn om de fysieke structuur van ons brein te veranderen met onze gedachten.

Of zoals Jeffrey Schwartz en Rebecca Gladding in You Are Not Your Brain schrijven:

“Helping individuals increase intentional and willful thought alters the brain’s physical wiring and pathways…”

Het idee dat je het brein van binnenuit kon veranderen leek tot een paar jaar terug nog een kinderlijke fantasie. We zijn er inmiddels achter dat je niet bent geprogrammeerd volgens een vooraf ingesteld breinprogramma. Jij hebt de kracht om je brein te herprogrammeren door te kiezen waar jij je aandacht op focust. Dit proces noemen ze self-directed neuroplasticity en het klinkt echt als het spul uit Black Mirror aflevering.

We krijgen allemaal te maken met rare stemmetjes in ons hoofd die ons allerlei negatieve dingen wijsmaken. Dit zijn constanten in de menselijk conditie. Dat zal altijd blijven. Met de juiste aanpak kan je er wel voor zorgen dat deze negatieve stemmetjes je niet afleiden van je lange termijn doelen en persoonlijke waarden.

In zijn boek You Are Not Your Brain gaat Jeffrey Schwartz dieper in op het concept van self-directed neuroplasticity om negatieve gedachten aan te pakken. Alles wat je nodig hebt komt in feite neer op de volgende stappen (ik weet dat jullie van hapklare lijstjes houden):

p.s. en al helemaal als hapklare lijstjes esthetisch overzichtelijk worden gepresenteerd. 

Stap 1. Relabel in de praktijk:

Als je het gevoel krijg je je zorgen maakt, zeg je tegen jezelf "ik voel dat ik me zorgen maak"; als je het gevoel krijgt dat je angstig wordt, zeg je tegen jezelf "Ik voel me angstig"; als je het gevoel krijg dat je jaloers bent, zeg je tegen jezelf "Ik voel me nu jaloers op deze persoon." En ga zo maar door. Dat zijn échte labels. Label gevoelens zodat je weet van "oké, dit is hoe ik me op dit moment voel."

Stap 2. Reframe in de praktijk:

Je negeert dus niet dat er iets aan de hand is, maar je relabelt het gevoel dat er iets aan de hand is. "Is dit gewoon een gevoel of is er echt iets aan de hand?" Op die manier verwar je de realiteit niet met je interne gevoelens en spring je niet tot overhaaste conclusies als "ik voel alsof er iets aan de hand is, dus dan zal er wel iets aan de hand zijn." Er kan nog steeds iets aan de hand zijn, maar misschien is het niet dat wat je denkt dat er aan de hand is. Doe een beroep op je ratio als je voelt dat er iets is en blijf helder denken, relabel en reframe.

Je brein vertelt je heel veel dingen. Veel van die dingen zijn fout. En veel van die dingen ondermijnen je zelfvertrouwen. Gelukkig heeft je mind de kracht om deze onjuiste berichten te herkennen en de aandacht te verplaatsen in een andere richting.

Stap 3. Refocus in de praktijk:

Relabelen en reframen zorgen ervoor dat je duidelijk in kaart brengt wat je voelt en wat er aan de hand is. Door te refocussen vestig je je aandacht in het moment en bepaal je welke kan je op wilt gaan. Dit kan heel simpel zijn. Het enige wat je moet doen is... doen. Als je brein zegt "ik voel me zenuwachtig" of "ik voel me negatief" dan is de beste oplossing om je te richten op iets waar je wat aan hebt. Dit verlegt de focus van dat waar je je zorgen om maakt - en waar je je misschien helemaal geen zorgen om hoeft te maken - naar iets dat constructief is.

Stap 4. Revalue in de praktijk:

Als je alle stappen regelmatig doorloopt kom je in een patroon terecht van constante constructieve gedachten. Je denkt automatisch positiever omdat je de aandacht verlegt op de dingen die je vooruit helpen in plaats van onderuit halen. Kortom, je leert jezelf een positief feedback mechanisme aan waarmee je je brein herprogrammeert om op een continue meer adaptieve manier te denken.

Als je dit eenmaal door hebt besef je dat je niet de hele tijd hoeft te denken over al deze dingen. Denken is ook maar een gewoonte die je jezelf hebt aangeleerd.

Door deze stappen consequent toe te passen wordt positief denken uiteindelijk automatisch. Net zoals je door je leven heen jezelf aangeleerd om automatische negatieve gedachten te hebben.

Alles begint en eindigt in je mind. Jouw biologie is niet jouw voorbestemde lot. Mensen gebruiken veel te vaak het excuus 'ik ben wie ik ben' en vallen veel te snel terug op de acceptatie van de situatie zoals hij is. Ik vind dat je jouw biologie niet moet laten dicteren hoe jij jouw leven moet leiden. Vooral niet als het een leven is waarin je lijdt. De meest cruciale vaardigheid om te ontwikkelen is uitvinden hoe je wilt denken.

Perfectie is niet echt. Het bestaat alleen in je hoofd, op de plekken waar jij het wilt zien.

---

by Zowie