tl;dr: Zo’n saai woord voor iets waar we allemaal naarstig naar op zoek zijn. De zin van het leven, wie heeft er niet onder een heldere sterrenhemel over nagedacht – wat de reden is dat wij hier als hompje atomen maar een beetje aanmodderen dag in dag uit. Weet jij inmiddels al wat de zin van het bestaan is ?? Zo niet, dan raad ik je aan om dit artikel te lezen. Die gaat namelijk daar namelijk over: wat de zin van ons bestaan is. Interessant. Niet alleen voor mensen die in een existentiële crisis verkeren of lijden aan een chronisch is-dit-het-nou gevoel. Het is vooral een gids voor alle mensen die iets uit het leven willen halen. Maar niet weten wat dat ‘iets’ is en waar ze moeten beginnen. Plus, het is niet saai. Leest lekker weg. Ook belangrijk. Met grapjes en filmpjes en humor enzo. De strekking is ongeveer als volgt: haal betekenis uit wat je normaal gesproken vermijdt en probeer het beste uit anderen te halen i.p.v. jezelf. Of zoiets. En nog een aantal tips om jezelf meer te voelen dan alleen maar een poepmachine die koolstofmonoxide uitadement. Het is teveel om samen te vatten. Gewoon het artikel lezen sahbi. 

“For the meaning of life differs from man to man, from day to day and from hour to hour. What matters, therefore, is not the meaning of life in general but rather the specific meaning of a person’s life at a given moment.” – Viktor E. Frankl

Nederland verkeert al ruim 10 jaar in een crisis. Hoewel mensen het in dit opzicht in 99% van de gevallen over een economische crisis hebben, denk ik dat onze crisis een andere oorzaak heeft. Mensen verkeren in een mentale crisis. Heel leuk en aardig dat we op plaats zes (World Happiness report blz. 23) in het rijtje van ’s werelds gelukkigste landen staan, maar we voelen ons nog steeds vaak kut. Zo stijgt het aantal zelfdodingen bijvoorbeeld nog steeds en zijn we het ‘depressiefste volk van Europa’. Volgens de Volkskrant dan.

Het is geenszins mijn bedoeling om dit hele stuk te doorspekken met een clickbaity dun-dun-dun, de-wereld-gaat-eraan-evangelie. We leven in een prachtig land waar we meer dan waar dan ook in staat zijn om ons ideale leven te construeren. In mijn optiek is het allemaal een stuk minder slecht dan we onszelf en anderen voorhouden. En zoals Psychiater Jan Swinkels al mooi aangeeft: ‘het gaat vooral over perceptie. We zijn een somber volk. Het zit in onze cultuur.’

Reden temeer om constructief aan de verbetering van onze perceptie te werken.

Als ik in mijn omgeving kijk, merk ik twee dingen op:

1. we willen meer en meer spullen
2. we ervaren minder en minder zingeving

Ik wil geen overhaaste causale conclusies trekken, maar ik bespeur hier een interessante empirische correlatie. Met andere woorden, ik heb hier geen harde bewijzen voor. Wat ik wel heb zijn interessante inzichten die de moeite waard zijn om verder onder de loep te nemen.

“Ervaren we meer of minder zingeving?”

“Minder! Minder! Minder!”

Persoonlijke ontwikkeling, groei en zingeving hebben me altijd al gefascineerd. In mijn jeugd kwam ik erachter hoe het voelt om geen controle te hebben. Lichamelijke problemen zorgden ervoor dat ik de perceptie verloor op wat belangrijk was. Het slokte al mijn energie op. Met een destructieve tunnelvisie op mijn eigen misère als resultaat. Om te zorgen dat ik m’n shit niet volledig verloor, zocht ik naar manieren om boven mezelf en mijn problemen uit te stijgen. Ik wilde weten hoe ik onderdeel kon worden van iets groters dan ik en mezelf alleen.

Eerder had ik het al over een mentale crisis. Voor mijn onderbuikgevoel is onze zucht naar betekenis tegenwoordig veel groter dan het aanbod. Eigenlijk verkeren we in een soort van zingevingscrisis. Laat me je uitleggen waarom ik dat denk.

Vroeger had je nog geloof als primaire bron van zingeving. Een bovennatuurlijke en bovenmenselijke macht die onze levens dirigeerde en het antwoord gaf op grote enge existentiële levensvragen. Vragen waar we als aardse wezens niet zomaar een bevredigend antwoord op konden vinden. Waarom ben ik op deze planeet? Wat is mijn plek in het universum? Waar komt alle tegenspoed en ellende vandaan? Wat is de zin van mijn bestaan?

“Ha! Mijn kleine apostel. Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Leef deugdelijk en gij zult het antwoord hierop snel vinden (p.s. vergeet mij niet genoeg te aanbidden x-jes God)”

Best handig toch zo’n ontastbare entiteit om op terug te vallen als je vol fundamentele interne menselijke worstelingen zit? Al die antwoorden op het grote onbekende recht op je deurmat. Het enige wat je hoeft te doen is erin te geloven.

Ik geloof je niet

Onze samenleving heeft echter plaats gemaakt voor nieuwe vormen van geloof. We leven nu volgens de spelregels van het kapitalisme. We geloven in begrippen als winst, marktwerking en flexibilisering. Mondiaal geloven we in de waarde van geld als universeel ruilmiddel. Onze meritocratische sentimenten doen ons geloven dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons eigen succes. Onder invloed van globalisering vallen we nog verder ten prooi aan het Westerse consumptiepatroon waarin iedereen alleen maar Coca Cola lust en iedereen out of the blue op Vansjes moet lopen. Die ene influencer op die rots in Bali deed het, dus jij toch ook?! #FOMO.

Oude verhalen hebben hun kracht verloren. Steeds minder mensen vallen terug op goddelijke figuren die hen door het leven leiden. De nieuwe verhalen slaan alleen niet zo goed aan. Niets is in staat geweest om de leegte van ons gebrek aan geloof op te vullen.

Eigenlijk zijn we hier zelf verantwoordelijk voor. Alles wat ons vroeger betekenis gaf wordt langzaamaan gestript. Allemaal ten behoeve van ‘oplossingen’ als efficiëntie of economische voorspoed. Je kunt je afvragen wat voor gevolgen dit heeft voor ons geluk en welbevinden.

De *kuch* beste versie van jezelf worden

Er heerst een gebrek aan zingevende bronnen. Er is niks buiten onszelf dat ons kan begeleiden. De verantwoordelijkheid om betekenis te vinden ligt in zijn totaliteit bij onszelf. En daar zitten we dan, als vooruitstrevende, bewuste westerse mensen die niet weten wat we met deze autonomie aan moeten. Mediteren? Mindfulness? In onze kracht gaan staan? Reïncarnatietherapie? ASOS.com plunderen tijdens Black Friday?

Gezellig shoppen met de fam

Bijna alle oplossingen zijn gericht op het individu. Overal komen we preachy preachy influencers en andere goeroes die ons vertellen hoe je jouw leven moet leiden. Dit kom op mij vooral over als: “Kijk mij eens even een succesvol individu zijn en het voor elkaar hebben. Dit moet iedereen doen, want voor mij heeft het ook gewerkt.”

We leven in een tijdperk waar we ‘alles eruit willen halen wat erin zit’ en de ‘beste versie van onszelf’ willen worden. En als dat niet lukt fabriceren we wel een kunstmatig kopie daarvan op sociale media.

Hypocriet genoeg laat ik mezelf soms ook verleiden tot dit soort gedrag. Inmiddels zit ik alweer een tijdje in Nederland, maar ik verkies mijn foto’s uit het zonovergoten Indonesië ook boven de grauwe Nederlandse varianten om mijn tijdlijn te vullen. En Ik verval ook nog regelmatig in een preachy preachy rol waarin ik mensen eens ga vertellen waarom ze bijvoorbeeld niet druk, druk, druk moeten zijn.

https://www.instagram.com/p/BrP1AuSjSvu/

Onzin eigenlijk, want: dat moeten mensen lekker zelf weten.

Zodra ik mezelf hierop betrap of iemand anders mij op heterdaad betrapt (bedankt Sarah, je weet over wie ik het heb), is mijn eerste reactie het luidkeels ontkennen van alle aantijgingen met de nodige bombarie. Want tja, ik ben hier toch ‘aanmodderexpert’. Van iedereen zou ik juist de persoon zijn die anderen hiervoor moet waarschuwen. Niet andersom.

(Helaas) ben ik ook feilbaar. Helaas tussen haakjes, omdat het helemaal niet zo helaas is. Juist in deze feilbaarheid ligt namelijk een deel van de oplossing verstopt. Denk ik.

Hyperindividualistisch pleister op de wond

Inmiddels leven we met meer dan 7 miljard mensen op één planeet. Ik beschik niet over harde cijfers, maar ik weet dat sowieso 10 op de 10 mensen in mijn directe omgeving weleens spulletjes kopen om zichzelf gelukkig te voelen. Dingetjes voor de heb. En ik geloof ook dat ze overtuigd zijn dat dit werkt.

Allemaal leuk en aardig dat we allerlei boeken lezen die leren hoe we gelukkig moeten zijn. Dat we middels ASMR geluiden, het kopiëren van bekende ochtendroutines, of door een klont Yak boter in onze koffie te flikkeren een staat van Nirwana willen bereiken. In mijn optiek maakt het niet uit welke levensfilosofie je erop nahoudt of hoe je jouw zucht naar geluk wilt bevredigen.

Het zijn hyperindividualistische pleisters op onze gapende wonden.

Hier drink ik een glas onverdunde Pokon uit een kaneelstokje in Ubud om te ‘detoxen’ van mijn leven als houtje-touwtje influencer

Als je een willekeurige voorbijganger op straat zou vragen wat de betekenis is van het leven, zou het ongeveer neerkomen op (vooral de mensen in mijn filterbubbel die veel zelfhulpboeken lezen en hun volledige potentieel willen realiseren):

• Volg je wildste dromen
• Benut je volledige potentieel
• Zoek naar geluk en blijf jezelf verbeteren
• Wees authentiek en origineel
• Laat iets achter op de wereld dat groter is dan een deuk in een pakje Blueband (not sponsored)

Live life to the fullest, make the most out of every moment en vergelijkbare millennial mantra’s lijken te impliceren dat je een onophoudelijk verlangen moet hebben om alles eruit te halen. Dat er meer verscholen ligt achter de vleesgeworden homp atomen die ons opgezadeld hebben met een bewustzijn dat ons voortdurend voorhoudt dat we speciaal zijn. Óf dat er een groter pad voor ons in petto ligt.

Dus je plaatst maar weer een serie highlights op Instagram om jouw marginale weekend nog enigszins te redden en hoopt dat niemand doorheeft dat ook jij een kut weekend hebt gehad. Ondertussen refresh je jouw tijdlijn nog een keertje in de badkamer om te zien welke levens nog geweldiger zijn dan die van jou. “Misschien moet ik toch maar weer even op vakantie ouwe of een lekker truitje kopen,” denk je – met een vleugje walging – bij jezelf.

En daar sta je dan voor de spiegel des levens. Met een gore bek die ontstaan is door dat eindeloze gesugarcoat van je leven. De tube Colgate is misschien al wel 30x omgevouwen, maar je denkt dat de 31^e keer het verschil gaat maken. Je vouwt hem nog één keer om in de hoop dat er nog iets uitkomt. Een karig stukje zingeving.

“Jij bent net zo speciaal als de personen in Peutax busjes met aardbeien ramen.” – ongenuanceerde en misplaatste grap om de lachers op mijn hand te krijgen + jou met de neus op de feiten te drukken

Want, eigenlijk komt het hierop neer:

Zie daar maar eens zingeving uit te halen. Met je perfect geportretteerde leventje.

 

The Matrix

Spoiler alert: Onderstaande snippet kan een geweldige filmervaring in twee alinea’s verpesten. Mits je hem al gezien hebt natuurlijk. Dan wil ik u alleen maar complimenteren met uw verfijnde filmsmaak.

“Did you know that the first Matrix was designed to be a perfect human world? Where none suffered, where everyone would be happy. It was a disaster. No one would accept the program. Entire crops were lost. Some believed we lacked the programming language to describe your perfect world. But I believe that, as a species, human beings define their reality through suffering and misery. The perfect world was a dream that your primitive cerebrum kept trying to wake up from.” – Agent Smith, The Matrix

Mensen willen geen perfecte wereld waarin lijden niet bestaat. Ze willen niet wakker worden, een homp 24 karaats goud uitkakken en vervolgens in hun privé jet stappen terwijl ze hun 2,5 Golden Retrevier gedag kussen en een selfie maken met de zompige botox duckface van hun vrouw op de achtergrond. Althans, iets met een dergelijke strekking las ik in een ongekend populair zelfhulp boek met dikke zwarte letters en een fel oranje kaft.

Maar wat willen we dan wel? Lijden en ellende?

Is lijden onze TomTom in de zoektocht naar zingeving? Volgens mijn favoriete film The Matrix kan het geen kwaad om dit verder uit te zoeken. Uiteindelijk wil je meer dan alleen een poepmachine zijn die alleen goed is voor het uitademen van koolstofdioxide zodat planten groeien. Toch?

Kapsalon (niet die met extra knoflooksaus)

Jullie weten dat mijn stukken niet compleet zijn zonder persoonlijke anekdotes. Ik noem mezelf wel een schrijver, maar stiekem ben ik af en toe nog steeds een bloggertje.

Mijn vader is slechtziend ten gevolge van diabetische retinopathie. De dokter noemt het staar. Als ik zie hoe hij mijn kleine neefjes en nichtjes met kerst omver loopt alsof het bowling kegels zijn, neigt mijn diagnose eerder richting blind. Laatst kwam deze visuele beperking hem duur te staan toen hij een fietser in grijze regenjas niet kon onderscheiden van het asfalt. Hij knalde bovenop een fietsende vrouw, brak zijn been en zit momenteel thuis. Om hem een hart onder de riem te steken, deed ik hem één van mijn favoriete boeken cadeau: de subtiele kunst van not giving a f*ck.

Mijn vader is een held (& niet alleen op s(t)okken) ❤

Ik vind mijn vader een held omdat hij ondanks alle tegenslagen door blijft zetten. Hij is iemand die problemen om weet te zetten in kansen. Normaal gesproken is het noodgedwongen moeten stoppen met je succesvolle onderneming vanwege een lichamelijk mankement een haast traumatische ervaring. Op zijn zachtst gezegd een flinke tegenslag. Mijn vader dacht daar anders over. Toen hij zijn beroep als kapper niet meer uit kon oefenen, besloot hij om niet bij de pakken neer te gaan zitten. In plaats daarvan zag hij mogelijkheden.

In de tijd dat hij een goedlopende kapsalon runde stond voor hem namelijk één ding centraal: zijn gave om mensen blij te maken. Hij startte met een nieuwe opleiding: als sociaal pedagogisch werker. Al zijn vrije avonduren spendeerde hij met zijn neus in de boeken. Letterlijk. Gewapend met een bril met jampot glazen met daar bovenop een vergrotende liniaal verorberde hij de lesstof. Vier jaar later was daar de bekroning op zijn werk; summa cum laude afgestudeerd. En ondertussen als ruim 18 jaar werkzaam in de ouderenzorg. Waarvan 14 jaar als bevlogen sociaal pedagogische werker.

“Ik heb iedere dag het gevoel dat ik mensen help het leven positiever te bekijken. Mijn huidige werk heeft ook veel meer diepgang. Intellectueel word je echt uitgedaagd.”

En toen ik het aan een willekeurige bezoeker bij hem op de afdeling vroeg, kreeg ik het hartverwarmende antwoord:

“Door mindfulness, de begeleiding hier en Frank (mijn vader) heb ik weer leren lachen. Dat was ik verleerd. Ik wist niet meer hoe dat moest.”

De man op leeftijd in zijn rolstoel veroorzaakte een brok in mijn keel. Alsof ik een hele beschuit in één keer door had geslikt. Eigenlijk had mijn vader beter een boek kunnen schrijven hierover.

Een f*ckende Amerikaans Boeddha

De ‘subtiele kunst van not giving a f*ck’ is een asociale bestseller geworden. Wereldwijd is het zelfhulp vloekboek meer dan 3 miljoen keer verkocht. Mijn eerste reactie op dit soort boeken is dan ook 100% sceptisch: “vast weer zo’n uit de kluiten gewassen bloggertje die met wat scheldwoorden probeert te verbloemen dat hij continue boeddhistische wijsheden parafraseert.

Een beetje wat ik ook doe. Maar dan met een sappig Amerikaans sausje.

Pas toen ik het boek begon te lezen besefte ik me waar de hype vandaan kwam. Het waren twee dikke middelvingers naar onze obsessie met perfectie en continue drang naar meer. Mark Manson, de schrijver van het boek, maakte korte metten met alle Amerikaanse gelukspropaganda.

Mark Mansons boek gaat over allerlei problemen waar je als mens tegenaan loopt. Het zegt dat je om bepaalde dingen geen f*ck moet geven:

“[…] Everything worthwhile in life is won through surmounting the associated negative experience. Any attempt to escape the negative, to avoid it or squash it or silence it, only backfires. The avoidance of suffering is a form of suffering. The avoidance of struggle is a struggle. The denial of failure is a failure. Hiding what is shameful is itself a form of shame.”

Waar het op neerkomt is dat problemen onlosmakelijk verbonden zijn met het leven. Om problemen uit je leven te elimineren is niet alleen onmogelijk, maar ook destructief: juist door problemen te vermijden geef je teveel f*cks om die problemen. Juist door geen f*ck te geven om de pijn word je bevrijd van alle twijfels en kan je eindelijk constructieve actie ondernemen.

Dingen toevoegen is volgens Mark niet de enige manier om je leven te verbeteren. Als je op Instagram en Facebook kijkt, lijkt het idealiseren van onze levens de voorkeursroute te zijn richting een mooier leven. van Er lijkt online nog steeds een taboe te rusten op aanmodderen en je tegenslagen openbaren. Maar als ik naar de ‘echte’ wereld kijk, kom ik met steeds meer bewijs in aanraking dat juist lijden een prominente rol heeft in het verschaffen van betekenis.

In plaats van een gebrek aan likes hebben we misschien wel een gebrek aan lijden. Kijk, daar komt die moderne Boeddha in me toch weer naar boven.

Even kort samenvatten. Wat zegt de Matrix? Mensen definiëren betekenis in hun leven aan de hand van lijden. Wat zegt mijn vader (indirect via zijn levensverhaal)? Lijden heeft hem de weg gewezen richting een betekenisvolle(re) baan. En wat zegt Mark Manson? Lijden hoort bij het leven. Het is onvermijdelijk. We moeten leren hoe we beter kunnen lijden. In ieder geval hoe we het kunnen doen met meer betekenis.

We richten ons dus niet op hoe we meer kunnen krijgen en bereiken, maar hoe we beter kunnen verliezen en loslaten. Met andere woorden: dingen elimineren die ons tegenhouden. Hoe doen we dat?

• Mark Manson zegt subtiel dat er zaken zijn waar je wel een f*ck om moet geven in de edele kunst van Not Giving a F*ck. Je zou kunnen zeggen dat de zin van het leven verstopt ligt in de problemen oplossen die jij het waard vindt om op te lossen. Zinvolle problemen.
• Via negativa gaat hier ook over – je leven verbeteren via een soortgelijke ‘negatieve’ manier.

Via Negativa is een Latijnse uitdrukking die in de christelijke theologie wordt gebruikt om god te beschrijving door te focussen op wat hij niet is, in plaats van wat hij is. De positieve kwaliteiten van zo’n opperwezen beschrijven zou een onmogelijke opgave zijn voor een sterfelijke menselijk mind.

Het is een interessant gegeven, dat via negativa; omdat de focus niet ligt op wat je doet, maar juist op wat je niet doet. Deze manier van je leven verbeteren is effectief en efficiënt tegelijkertijd: slechte gewoontes worden uit je leven gestript en je vermijdt vooral slechte gewoontes in de eerste plaats.

Dus in plaats van allerlei strawberry cupcake light diet bars en afslankcapsules te kopen, eet je gewoon gezond. In plaats van medicijnen voor een te hoge bloeddruk in je scootmobiel te halen, ga je lopend naar de groenteboer. Of in plaats van bullshit ditjes & datjes bij die nieuwe ‘fancy’ Xenos te halen, om vervolgens in diezelfde winkel een opberg box te kopen met ‘Beautiful things’ erop – begin je jouw handpalm richting je voorhoofd te bewegen terwijl je jezelf realiseert hoe absurd het is om een opberg box te hebben voor dingen. 

“Dan hedde nameluk gewon veus te veul troep.” – wat ze in Brabant zouden zeggen tegen mensen met teveel troep

De oplossing voor veel problemen en stress is niet extra dingen toevoegen, maar juist stoppen met bullshit. Op die manier kom je erachter welke zaken er écht toe doen. Zinvolle zaken.

de_essentie.jpeg

Geluk ≠ zingeving

Geluk en zingeving mogen dan wel vaak in één adem genoemd worden, maar als het op ons welzijn aankomt zijn het twee totaal verschillende concepten. Deze distinctie duidelijk hebben is belangrijk voordat we verder kunnen. Eerder schreef ik al dat geluk niet ons enige nastrevenswaardige doel zou moeten zijn. Dat werd nog (pijnlijker) duidelijk toen ik in een wetenschappelijk artikel las dat rijke landen wel gelukkiger zijn, maar dat mensen in arme landen meer zingeving ervaren.

Ook in onze directe omgeving kunnen we zien dat geluk en betekenis niet hetzelfde zijn. Vraag dat maar eens aan je ouders of ze gelukkiger zijn geworden door jouw komst. Als ze beweren van wel, krab jezelf dan even goed achter de oren en vraag je af of ze je a) niet gewoon een goed gevoel willen geven of b) in ene staat van permanente cognitieve dissonantie verkeren over de grootste financiële desinvestering van hun leven.

“Er bestaan namelijk twee soorten mensen op de wereld: 1) mensen die zeggen dat kinderen hun leven niet gelukkiger hebben gemaakt en 2) leugenaars.” – Ik

Kinderen maken niet gelukkig. Je slaapt slechter, gaat minder van de bil en hebt meer stress. Hoi extra verantwoordelijkheden, doei geluk. Science b*tch

Geluk is echter is anders dan zingeving. Door kinderen te nemen, heb je plotseling iets om voor te leven. Je hoeft niet meer continu met jezelf bezig te zijn. En je geeft iets van jezelf door aan een nieuwe generatie. Een nalatenschap van alles wat jij in je leven hebt opgebouwd leeft voort als jij er niet meer bent. Op die manier zijn mensen in staat om meer betekenis aan hun levens te geven.

Als ik naar mijn opa en oma kijk, zie ik het schoolvoorbeeld van de distinctie tussen geluk en betekenis. Sinds dat mijn opa met vervroegd pensioen is gegaan, hebben ze een luizenleventje. Op de golfbaan rondlopen, de bioscoop bezoeken, uit eten gaan, verjaardagen, museumbezoekjes, noem maar op. Ze vinden het heerlijk dat ze niets meer te maken hebben met het stressvolle werkbestaan. Anderzijds klagen ze voortdurend dat er icoontjes van hun mobiele telefoon verdwenen zijn en dat ze willen Netflixen.

Als ik aan mijn opa vraag wat hij mist aan werken, zegt hij:

“Ik mis datgene waar ik 60 jaar mijn ziel en zaligheid in heb gestopt. Wat ik eigenhandig heb opgebouwd. Zoiets kan je niet vergelijken met wat dan ook.”

Werk biedt betekenis. Mensen ontlenen hun identiteit eraan. Zodra werk wegvalt gaan mensen op zoek naar anderen dingen om voor te leven c.q. de tijd te doden. Het bewijs is vooralsnog enigszins anekdotisch, maar dit zijn twee voorbeelden van worstelingen en menselijk leiden  intuïtief gezien

Er bestaat dan ook niet zomaar een geluk-zelfmoord paradox: de gelukkigste landen hebben de hoogste zelfmoord cijfers. We moeten ons afvragen waar onze focus op geluk vandaan komt als het zo’n fragiel fundament is om ons leven op te bouwen. Om het leven door te komen hebben we iets nodig dat van betere huize komt.

Denk ik. Nog steeds.

De zin van het bestaan

Geloof werkt niet meer. Geluk is niet duurzaam genoeg. We moeten op zoek naar wat ertoe doet voor ons. Via negativa op zoek naar de problemen waar we een f*ck om willen geven. Duurzame betekenis vinden voordat iets of iemand anders deze leegte opvult. Een medicijn tegen het is-dit-het-nou-gevoel. Iets vinden waar we voor willen leven. Achter de zin van ons bestaan komen.

Dus gleed iemand geheel terecht in mijn DM’s met de vraag:

Toevallig ben ik momenteel een boek aan het lezen over de zin van het bestaan. Dit boek is geschreven door Viktor E. Frankl – een psycholoog en holocaust overlevende. Voor iemand die jarenlang niets anders dan lijden en onmenselijke onmacht heeft gezien, heeft hij nog een verbazingwekkend optimistische kijk over hoe wij ons leiden om kunnen zetten tot iets positiefs.

Aangezien jullie het nog niet gelezen hebben, zal ik jullie extragratis van zingeving voorzien

Beslissen hoe je zelf leeft. Autonoom zijn. En je eigen verantwoordelijkheid nemen. Daar komt het in essentie op neer. Uit het boek heb ik vijf persoonlijke levenslessen gehaald over de zin van het bestaan:

1. “He who has a why to live, can bear with almost any how.”
2. Liefde is het ultieme en hoogste doel waar een mens naar kan streven. Niet alleen voor anderen, maar ook voor jezelf.
3. Als we niet langer in staat zijn de situatie te veranderen, moeten we onszelf uitdagen te veranderen.
4. Je kan aan alles wennen. Het brein en je lichaam zijn adaptiever en sterker dan je denkt.
5. Pas je attitude richting onvermijdelijke tegenslagen aan. Accepteer wat je niet kunt veranderen.

Enorm waardevolle levenslessen die ook in de moderne samenleving nog steeds f*cking relevant zijn. De boodschap is tijdloos – het geeft antwoord op de vraag waarom en waarvoor we willen leven. Onder de meest erbarmelijke omstandigheden komen we er vaak achter wat écht belangrijk is.

Misschien wordt het tijd om ‘houdoe’ te zeggen tegen onze prestatiecultuur en ons ongebreidelde consumentisme. onze prestatiecultuur en het ‘doei’ te zeggen. Een omschakeling maken van het najagen van geluk naar het vinden van betekenis. Als we Viktor Frankl mogen geloven, kunnen we uit ons leiden betekenis halen. Via negativa onszelf verbeteren. Niet richten op wat we allemaal willen bereiken, maar juist op wat we niet willen bereiken. De verantwoordelijk bij jezelf leggen om de kiezen om welke f*cks jíj iets wilt geven.

Persoonlijk denk ik dat betekenis niet zozeer iets is wat je vindt. Betekenis is overal. Je merkt het op en laat het toe. Je hoeft er niet per se naar op zoek. Het probleem is meer dat we een neiging hebben om dingen te snel af te schrijven als betekenisloos. Onze eerste stap in het zoeken naar betekenis is het opmerken en erkennen dat sommige dingen op z’n minst een beetje betekenis hebben.

Als is het maar een verse kop koffie in de ochtend, een heerlijk zachte joggingbroek of manier waarop de zon tijden golden hour de kamer binnenschijnt. Die dingen lijken misschien triviaal – en ze zijn zeker niet enorme betekenisvol – maar ze kunnen je wel het gevoel geven dat niet alles volledig betekenisloos is.

Mits je het toelaat.

En neem het mij niet kwalijk als golden hour ertoe heeft geleid dat je verdrinkt in zingeving omdat je een professionele Instagrammer bent geworden met systeemcamera die stukjes of mindfulness schrijft. 

Slotwoord

Met dit ‘stukje’ (liefkozender kan je 3000 woorden niet noemen) wil ik je een ander perspectief bieden om tot de kern van je eigen problemen te komen. Ik geloof niet in de zin van het bestaan. Alsof er één absolute waarheid geld voor iedereen.

Zoals Mark Epstein zei:

“Het is niet mijn doel om gelijk te hebben, maar om nuttig te zijn.”

Hoe ik op de achterkant van een boek zou willen staan in een cirkeltje

Ik kon het niet laten…

Yung Mart Smeets

Ik wil mensen leren om een onderbuikgevoel te kunnen ontwikkelen om te vertrouwen op zichzelf. Over een soort wijsheid te beschikken waardoor je jouw eigen advies op kunt volgen. We moeten achter de zin van ons bestaan komen.

Helaas kan ik je hier geen one-size-fits-all-oplossing voor bieden. Er bestaan geen magic bullets. Ik ga jou niet op een tell sell toontje vertellen welke 5 stappen je moet nemen om zingeving te ervaren. Jou adviseren om ‘alles uit het leven te halen’ is ook geen alternatief. Wat ik wel kan is je meenemen in een proces van bewustwording en verwondering. Dat aan jezelf werken leuk wordt. Dat het niet nog een punt op je TO-DO lijstje wordt (ik doe overigens alleen aan tadaa lijstjes). En dat juist op de donkerste plekjes, meest beschamende en saaiste plekjes van ons bestaan de meeste potentie tot het bereiken van een beter leven ligt.

Niet het beste leven. Maar wel beter. Denk ik. Nog steeds. Zonder enige valse bescheidenheid.

F*ck geld. F*ck religie. F*ck Instagram. F*ck strawberry cupcake light diet bars. F*ck alles wat jou dingen voorschrijft. F*ck moeten. En F*ck alles wat ons gevoel van betekenis ondermijnd.

Jij bent de enige persoon die betekenis kan geven aan zijn eigen leven. Met jouw autonomie, jouw vrije keuzes en jouw eigen gevoel.

Zoete baby jezus. Amen.

PREACH!

HALLELUJAH