tl;dr: JOMO, het nieuwe excuus om schaamteloos in je snuggie te kunnen Netflixen op een vrijdagavond. Bewust genieten van dingen missen terwijl FOMO de levens van anderen domineert ??. Ik wil het in een nieuw artikel hebben over altijd maar ‘moeten’, deze knagende FOMO en een sexy alternatief: JOMO. Of zoals Drake zou zeggen:
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“Now they want to go though (to a party again), you already know, though (but you wanna stay inside).
The joy of missing out: that’s the motto, n*gga, JOMO.” – Drake Fake

Altijd maar ‘moeten’, FOMO en een sexy alternatief. Daar wil ik het vandaag over hebben. Te beginnen met iets waar mijn gehoorgangen zwemmerseczeem van krijgen: moeten.

Als je in Indonesië bent moet je echt naar dat hostel in Ubud gaan. Ga je naar Brussel? Oh, dan moet je dat biertje Mannenliefde proberen pik. Je moet echt naar die ene nieuwe documentaire over kuthype X gaan omdat iedereen vindt dat je daar naartoe moet gaan. Je moet nadenken over je toekomst en niet teveel aanklooien. Je moet van ons kinderfeest afblijven. Je moet reageren. Je moet alles.  

IK MOET HELEMAAL NIKS!1!!

Deze dwangmatige retoriek beperkt zich niet alleen tot de mensen om ons heen. We moeten ook veel van onszelf. We moeten het beter doen dan anderen. We moeten groeien. We moeten continu verbeteren. We moeten fulltime werken. We moeten in shape blijven. We moeten ambitieus zijn. We moeten streven naar excellentie een onmogelijk doelen van onszelf na blijven jagen.

Ik vind het raar dat we zoveel moeten.

Als we steeds meer verlangen om zelf te kunnen kiezen wat we willen doen.

FOMO Sapiens

FOMO is voor mensen die meer willen. Van alles. Meer spullen, meer feestjes, meer reizen, meer ditjes, meer datjes. Ze zien op Instagram mensen die ze sinds de middelbare niet meer hebben gesproken rondhangen op vlotte feestjes en voelen zich instant minderwaardig. Ze zien hun vriend ineens op K-swiss lopen in plaats van Vansjes. Dat moeten ze ook. Hun favoriete influencer raadt aan om gedemineraliseerd water uit organische kokosnoot te drinken. “Hey, da mot ik ook!”

FOMO is een rare vorm van sociale angst. Een compulsieve angst om spijt te hebben dat je mogelijk een interessante kans, een bevredigende gebeurtenis, een winstgevende investering, of iets anders dat potentieel voldoening geeft misloopt.

Als jij achter Netflix ligt met een zak Doritos op schoot en je ziet toevallig een bericht voorbij komen dat je vrienden bij die ene soepele nieuwe tent zijn, is het niet gek dat jouw simpele huiselijke pleziertjes verbleken bij de gedachte aan zulke flashy plannen. Er lijkt een stemmetje in je hoofd te zitten dat zegt dat je moet gaan. Jij moet daar ook zijn. Anders zit je straks opgezadeld met een gevoel van geanticipeerde spijt.

Maar dat stemmetje zit er niet zomaar. Dat stemmetje komt ergens vandaan.

“Pssst, willekeurige foto van Zowie Zep uit 2018. Hierboven ben ik. Wat voor soort plant groeit er in je hand?”

“Euhm geen idee…”

“Een hand palm!”

“Plant, moet dat nou…?“

In iedereen van ons zit een verlangen om continue verbonden te zijn met anderen. De zelfbeschikkingstheorie kan een verklaring bieden waarom FOMO zo’n sterke invloed op ons heeft. Het gevoel van verbondenheid is een psychologische basisbehoefte die ons psychologisch welbevinden beïnvloed. Vanuit deze theorie bekeken, kan FOMO dus worden gezien als een zelfregulerend systeem dat inschakelt als we het idee hebben dat onze behoeften niet worden vervuld.

Online crack

De opkomst van social media heeft onze angst om dingen te missen verder gestimuleerd. Onze communicatie is verbreed met een heel nieuw online speelveld. Moderne technologieën als Whatsapp, Instagram en Facebook bieden een unieke kans aan ons stemmetje om vaker voldoening te ervaren tegen minimale inspanningen.  Met een tik op ons saffierglas kunnen we al een gevoel ervaren van sociale verbondenheid zonder ook maar één stap buiten de deur te zetten.

Lekker swipend in je snuggie psychologische basisbehoeften bevredigen.

Een fenomeen waar commerciële bedrijven maar al te graag op in lijken te willen spelen.  We kunnen elkaar kinderlijke eenvoudig en haarscherp op de voet volgen. Van minuut tot minuut worden we gebombardeerd met nieuwe content.

Deze aanhoudende stroom van jaloezie-inducerende informatie heeft een bepaald soort urgentie in ons aangewakkerd dat niet meer vergelijkbaar is met offline stimuli. Stel dat een vriend je vertelt dat hij vorige week een geweldig feest had waar je niks vanaf wist. Dat is misschien jammer, maar niet vergelijkbaar met op Instagram Stories zien dat 12 minuten geleden al je vrienden zijn gaan zuipen zonder jou. 

Je kan moeilijk ontkennen dat het laatste een ander gevoel in je losmaakt.

En daar zitten we dan. Met onze broek op de enkels, waar we tussen de foto’s van zuipende vrienden en flashy feestjes, bloot worden gesteld aan willekeurige influencers die perfecte lotus poses uitvoeren op de rand van de Machu Picchu. De meest laagdrempelig alternatieven voor menselijk contact hebben in een vingerknip tot onze beschikking.

Altijd connected zijn zit ingebakken in onze belevingseconomie. Ervan distantiëren lijkt bijna niet mogelijk. Overal worden we geconfronteerd met keuzes.

In het geval van meer keuzes, betekent het kiezen van iets automatisch dat er meer keuzes afvallen. Met eenvoudige woorden: hoe meer je uit te kiezen hebt, hoe groter de angst om iets te missen. En die angst veroorzaakt een emotionele spanning in ons systeem. FOMO wordt in verband gebracht met stress, vermoeidheid, slaapproblemen en andere psychosomatische symptomen. Bovendien wordt het door onderzoek gelinkt aan lagere behoeftebevrediging, slechtere stemming en minder tevredenheid over je leven.

FOMO is zo 2018 jongens. Het is tijd voor een alternatief.

Vanaf nu alleen nog maar gezellige sfeer

JOMO

Onlangs gingen al mijn vrienden (gelukkig is dat al snel als je er maar 1,5 hebt) naar een surf feestje. Last minute besloot ik af te haken om aan mijn boek te werken. “Nogal burgerlijk,” als ik mijn vrienden mag geloven. Met een kopje cacao koffie, wat klungeliger klinkt dan het smaakt, solo achter mijn dual screens, wat net zo klungelig is als het klinkt, op een vrijdagavond. Je kon er donder op tegen zeggen dat ik FOMO zou ervaren.

Daar zat ik dan. Tijdens weekend prime time in een veel te donkere kamer met veel te felle schermen. Mijn badjas hing nonchalant over mijn schouders alsof het allang wist dat ik niet meer de deur uit ging. En ik was er content mee. Ik moest niets van mezelf.

Het was gezegend.

Ik zat liever alleen achter mijn pc’tje wat te schrijven dan in een drukke bezwete kroeg liters dood bier naar binnen te tikken. Je zou het burgerlijk kunnen noemen. Ik vond het heerlijk.

Ken je dat gevoel?

Dat heerlijke ongedwongen gevoel dat je hebt als je geen zin hebt om toe te geven aan je angst om iets te missen. Dat mensen, is de Joy Of Missing Out. Het knappe broertje van FOMO. Zo’n type dat precies het tegenovergestelde is van alle goede dingen die jij niet bent.

De term komt niet van mijzelf. Ik heb hem ook maar ergens op een blog van een guy wiens naam lijkt op een vlekkenverwijderaar: Anil Dash. Dit is wat hij zegt over the Joy of Missing Out:

“There can be, and should be, a blissful, serene enjoyment in knowing, and celebrating, that there are folks out there having the time of their life at something that you might have loved too, but are simply skipping.”

De Joy Of Missing Out treft perfect de essentie van niets moeten. Alleen durven zijn en daar met volle teugen van genieten. Ongegeneerd aanspraak doen op me-time.

Me-time

Overal om ons zijn er dingen die we kunnen missen. Waar je vroeger sporadisch verblijd werd met een inkijkje in het leven van een ander, hebben we nu per direct toegang tot de poort die laat zien hoe marginaal ons leven is.

Je kan er thunder op tegen zeggen dat dit alleen nog maar toeneemt. Ten minste, als ik naar Facebook kijkt lijkt het meer een soort party agenda te worden dan een platform om te connecten met vrienden. Allemaal nieuwe ervaringen die je potentieel mist, waardoor je avondje Netflixen op de bank ineens wel heel karig lijkt. En Instagram begint steeds meer op een verzameling van vreemde mensen te lijken die het tot een business hebben verheven om jou jaloers te maken. Het is makkelijk om met onze vinger te wijzen naar dergelijke tech giganten die onze aandacht proberen te monopoliseren door software maken die ervoor zorgt dat we 24/7 de mogelijkheid hebben om jaloers te zijn. En het is te simpel om het te wijten aan de tijdsgeest waarin maakbaar geluk centraal staat.

Maar zoals mijn vader vroeger altijd zei als ik kattenkwaad uit gehaald had met een andere belhamel:

“Als Jantje in de sloot springt, spring jij er dan achteraan?” 

Omdat iedereen het doet, wil nog niet zeggen dat het moet. We kunnen het ook anders doen. Niemand dwingt je om achter Jantje aan te springen. Net zoals niemand je dwingt om met je zelfbenoemde marginale leven het geweldige leven van iemand anders te adoreren. Wat vooral geweldig afgeschilderd is. Verlies die nuancering niet uit het oog. 

Het is tijd voor verandering. Yes we can! Nergens staat beschreven dat het op deze manier moet gaan. Het verlangen om iets te doen, hoeft niet aangewakkerd te worden door een ongemakkelijk gevoel. Je kan ook een stap naar achteren doen weg van alle drukke, papegaaiende medemillenialmensjes en denken “hmmm, laat ik vandaag eens tijd spenderen aan dingen die ik wil doen.”

Ik pleit ervoor om bewust te genieten van dingen missen. Op die manier hoef je je minder te focussen op wat je mist en kan je meer focussen op je hobbies / urban jungles bouwen / schrijven / interessante boeken lezen van mensen die slimmer zijn dan jij / kiddo’s / of andere dingen die voor jou ertoe doen.

Gun jezelf de mogelijkheid om autonome keuzes te maken. Let niet op alles wat je ziet. Negeer de sociale norm zodat er ruimte overblijft om voor je eigen ideeën. Je hoeft niet altijd alles te weten. Je moet helemaal niks.

https://www.instagram.com/p/BquN489jqxu/