Veel schrijvers zullen je vertellen om niet meteen met een video te beginnen. En daarom is dat precies wat ik nu ga doen.

Bij mij staat ie al 2 uur op repeat. En dat gaat voorlopig niet veranderen.

Eerst was het roken, toen was zitten het nieuwe roken en inmiddels staat Instagram paraat om het boetekleed aan te trekken. Sociale media is slecht voor je mentale gezondheid. En hoewel ik het zou begrijpen als ze ook op mobiele telefoonhoesjes een gezondheidswaarschuwing zouden zetten, is het niet allemaal kommer en kwel. Toevallig stuitte ik een aantal maanden geleden op een nummer. Via #hasjtek evilcorp Instagram nota bene. Een nummer dat nog steeds de magie bezit om me gegarandeerd sereen te krijgen. Wat er ook gebeurd. 

Als je het nummer hoort, snap je wat ik bedoel. Het zijn niet alleen een paar noten die je hoort. Dit kan niet gereduceerd worden tot de noemer muziek. Je hoort een manier van leven. Een filosofie. 

Dat is niet gek als je beseft hoe dit nummer tot stand is gekomen. Abusey Junction is een liedje dat geschreven is door de gitarist Oscar Jerome op het dak van een gebouw in Gambia. Samen met de rest van de band dompelden zij zich een jaar lang onder in de geluiden van de West-Afrikaanse republiek. 

Voor mij klinkt het nummer als opgroeien in een familie met 8 kinderen die al 20 jaar samen muziek maken. Samenkomend in één enkel nummer. Een beetje als de Jackson 5, zonder al de verknipte familiedrama. 

Voor mij is het een weerspiegeling van het muzikale DNA van sereniteit. Beter kan ik het niet uitleggen. 

Youtube gebruiker SoyoyoS weet het in de comment sectie beter uit te leggen:

Kloppend of niet, dit is een prachtig woord voor een prachtig gevoel.

Er bestaan meer gevoelens die nauwelijks in woorden uit te drukken zijn. Of waar simpelweg nog geen woorden voor bestaan. Zo schreef ik ooit een keer over mierenmedelijden. Ik heb vaak last van medelijden met mensen die niet per se iets heel ergs hebben doorstaan. Zo kan ik al een hartverscheurend medelijden hebben als ik vergeet mijn opa een smsje terug te sturen. 

Een literaire relikwie uit de tijd dat ik opereerde onder een schijtlollig pseudoniem

Girlsscene feels my pain.

Als ik zelf niet op het woord mierenmedelijden was gekomen, zou ik voor altijd beperkt zijn geweest tot één woord: medelijden. Ook al dekt dat de lading voor geen meter. Gelukkig was serendipiteit daar om wat extra tinten toe te voegen aan mijn grijze vocabulair.  

Hetzelfde geldt voor Kokoroko. Wat een prachtig gevoel is dat. Als er in deze tijd van professionele influencers, viraal gaan, vloggen, liken en sharen, waarbij iedereen zijn hele hebben en houwen online gooit, een woord bestaat voor iets dat fijn is om voor jezelf houden. Dat de schoonheid van iets ligt in het níet delen en juist daarvan genieten. 

In je eentje genieten van iets verrukkelijks, zonder dat meteen te hoeven delen met de hele wereld. 

In schril contract met dit subtiele gelukszalige gevoel staan de mensen op het hiphop festival Astroworld. Toen ik deze video onder ogen kreeg leek het alsof ik in een Black Mirror aflevering aan het kijken was. Irl (waar ik overigens wel vaker last van heb). Een kudde mensen die niet lijkt te beseffen dat er een festival plaatsvindt achter hun scherm van 10 centimeter.

Filmen is meemaken

Opgaan in het moment lijken deze hypebeasts niet helemaal te snappen. 

Waarschijnlijk is mijn fantasie op hol geslagen, maar zou dit de utopie zijn die Tim Burton destijds in gedachten had toen hij Edward Scissorhands tot leven bracht? De dunne man, met lange scherpe scharen als vingers, die de gevoelens van isolatie en het overmogen van contact maken reflecteerden, die de jonge Tim Urban destijds ervaarde in het voorstedelijke Burbank. Geen jonge dunne man met scharen als hand, maar hyped up tieners met een buckethat en twee Iphones als handen

Is wat we hier aanschouwen de Panacea tegen eenzaamheid. Een manier voor jongeren om zichzelf te ontdekken en niet in sociaal isolement te raken? Of ben ik – op een veel te volwassen manier – een gezellig festival aan het overanalyseren.

Waarschijnlijk dat laatste.

Miles Davis zei ooit: “In music, silence is more important than sound”.  Of “Music is the space between the notes,” zoals Achille-Claude Debussy het in mijn optiek nog mooier verwoordde. Voor mij ligt de schoonheid van veel dingen in het weglaten. Met schrijven idem dito. Schrijven is schrappen. Kill those darlings!

“Ik zou een Instagram account moeten beginnen met al mijn favoriets filosofische quotes!” – Ik

“Oh nee wacht… Kokoroko.” – Ook ik

Geen toeters en bellen, maar beperken tot de essentie. En niet bang zijn om met enige regelmaat dingen voor jezelf te houden die het delen waard zijn. Je eigen geluksmomentjes verkiezen boven indruk maken op andere mensen. In muziek, met schrijven en in het leven.

Hoewel sommige dingen te mooi zijn om voor jezelf te houden. Die kan je niet genoeg delen. 

Ach ja, ik blijf ook maar een hypocriete infloewensert.