Ik kijk nog steeds teveel series. Meestal blijf ik met een walgelijk gevoel achter. Dat ik mezelf voor het slapengaan vies aankijk in de spiegel en m’n tong extra schrob met een Orabrush om te compenseren voor m’n mentale automutilatie.

De Orabrush. Jep, ik ben ooit voor deze “dokters haten hem om zijn geheim” zwendel gevallen…

Series verzachten de pijn en existentiële leegte – waar we overigens allemaal last van hebben – maar even. Het is een manier om ons af te leiden van waar we echt mee bezig (denken te) moeten zijn. Om even niet alleen met onze gedachten opgesloten te zitten.

Ook jij doet dat. Misschien denk je wel van niet. Maar iedereen heeft zijn eigen rituelen om afgeleid te raken van nadenken over waar het leven naartoe gaat. Sommige mensen shoppen online en geven de PostNL bezorger een hernia en hoofdpijn. Andere mensen gaan strontbezopen op een boot zitten om keihard Guus Meeuwis mee te blèren. Ik ken ook mensen die vijf keer in de week sporten, hun wenkbrauwen epileren en daarna zonnebanken, in die respectievelijke volgorde, om vervolgens alsnog niet te kunnen ontsnappen aan een toekomst die steeds dichterbij komt.

Grote commerciële bedrijven die je puberale onzekerheden uitbuiten. Bah. 

Als je niet begrijpt wat ik precies bedoel, wil ik je een quote cadeau doen. Het is niet zomaar een quote, maar eentje van Sylvia Plath uit het boek “The Bell Jar”. Niet dat ik het boek zelf gelezen heb. Ik ben immers een homo millenialis die veel te druk is met Netflixen om tijd voor een fatsoenlijk boek vrij te maken. 

Toch ben ik zo nu en dan blij met deze walgelijke bingewatch hobby. Anders zou ik nooit op deze parel van een quote zijn gekomen. Een anekdote over het leven en keuzes maken:

“I saw my life branching out before me like the green fig tree in the story. From the tip of every branch, like a fat purple fig, a wonderful future beckoned and winked. One fig was a husband and a happy home and children, and another fig was a famous poet and another fig was a brilliant professor, and another fig was Ee Gee, the amazing editor, and another fig was Europe and Africa and South America, and another fig was Constantin and Socrates and Attila and a pack of other lovers with queer names and offbeat professions, and another fig was an Olympic lady crew champion, and beyond and above these figs were many more figs I couldn’t quite make out. I saw myself sitting in the crotch of this fig tree, starving to death, just because I couldn’t make up my mind which of the figs I would choose. I wanted each and every one of them, but choosing one meant losing all the rest, and, as I sat there, unable to decide, the figs began to wrinkle and go black, and, one by one, they plopped to the ground at my feet.”

*Mic drop*.

Of eigenlijk *pen drop*. Dit komt akelig dichtbij. *Slikt hardop via adamsappel*.

Aangezien jullie waarschijnlijk ook homo millenialissen zijn en/of teveel series kijken, had ik het beter zo kunnen doen.

Kijk voortaan even dit fragmentje als je op het punt staat om een grote keuze te maken. Laat jullie allemaal de moeder een keertje met rust. 

Aangezien ik te druk bezig was met het maken van kattenfoto’s, ging deze scene in eerste instantie volledig langs me heen. Onbewust raakte het toch een gevoelige snaar, want iets iets in me zei dat ik iets belangrijks gemist had. Mijn duim smeekte me praktisch om terug te spoelen. Een minuut later wist ik waarom. Iemand had zojuist de essentie van mijn gehele levensproblematiek verwoord in een paar zinnen.

Snap je nu waarom ik afgeleid raakte?

Als je jong bent voelt de toekomst als één grote zee van vraagtekens. Alles is mogelijk. Je denkt niet na over wat verstandig is omdat je te druk bezig bent met ontdekken wat er allemaal te koop is. Er is nog geen twijfel of je een bachelor rechten kunt combineren met een sociaal leven, een halflege portemonnee en je parttime job. Je bent vooral bezorgd of je niet liever dokter wil worden in plaats van advocaat, een eigen foodtruck met gefrituurde organische sprinkhanen wilt beginnen of de wereld over wilt trekken in een camper die je Another one bites the Wanderlust noemt. Jij bent wel de laatste die het kan schelen dat deze naam veel te lang is.

Je weet toch niet welke kant je op gaat. De wereld ligt voor je open. 

Naarmate je ouder wordt verdwijnen veel van deze vraagteken. De weg voor je wordt duidelijker en je weet ongeveer wel waar je naartoe gaat. Eigenlijk wordt alles een stuk minder spannend. Je komt niet meer zo snel voor een verrassing te staan omdat je ziet welke weg er voor je ligt.

Bij vlagen vind ik dat jammer. Die vanzelfsprekendheid der dingen. Alles lijkt steeds normaler te worden. Tegelijkertijd geeft het me ook rust. Omdat ik weet dat zelfs degene die momenteel op mijn ideale pad zit, speelt met dezelfde gedacht: ook hij denk dat de weg van de buren avontuurlijker is. 

“Je kan alles doen. Maar je moet een beslissing maken, en er iets aan doen.” Aldus de vader van Dev – de hoofdpersoon in de serie.

Eerlijk gezegd denk ik zelf ook dat je niet veel keuze hebt, behalve gewoon doen. “Want als je niets doet gebeurt er niets en gaat de boom dood.” Opschieten met keuzes maken omdat je anders gedoemd bent om je hele leven lang droge vijgen te herkauwen. Dat is zo’n beetje de strekking van het verhaal.

Weet je, het bevalt me wel deze manier van artikelen schrijven. Beetje Netflixen en acteurs van Netflix citeren als take-home message. Ook wel een beetje laks. 

Maar hé, ik moet iets doen. Dat is namelijk nog altijd beter dan, niets.