tl;dr: we denken dat iedereen voortdurend op ons let. Alsof het leven ons podium is en de zon onze spotlight. Maar geloof me, mensen zijn veel te druk met zichzelf bezig om zich te bekommeren om jou en je trivialiteit. Maar echt. 

We laten de meningen van anderen onze levens dicteren. Voortdurend draait er op de achtergrond een achterhaald programmaatje met daarop onze irrationele en obsessieve obsessie met hoe anderen over ons denken. Het grappige is dat andere mensen veel te druk bezig zijn met zichzelf om zich te bekommeren om jou en je rare trekjes. Het boeit letterlijk niemand iets wat jij doet.

Dat lijkt misschien deprimerend, de gedachte dat 97,4% van de mensen niet met jou bezig is.

Maar eigenlijk is het heerlijk.

97,4% van de mensen zijn zo druk met zichzelf bezig zijn dat ze die pastasaus korst op je shirt niet eens zien als je langs dat tjokvolle terras loopt. En wist je dat mijn gezichtsuitdrukking hieronder zegt dat ik het super awkward vindt om in het openbaar te poseren, maar dat probeer te verbloemen door een lekkere nonchalante houding aan te nemen?

Voor beide gevallen geldt: stop met nadenken en start met gewoon doen ?

Oké zelfhulp goeroe Zowiezep, dat is allemaal heel leuk en aardig, maar dit advies is nog onbruikbaarder dan de ondertiteling tussen [vierkante haakjes] bij series:

Of dit boek:

Dat jij je zo druk maakt om wat anderen denken en vinden, heeft alles te maken met onzekerheid. En daar hoef je je absoluut niet voor te schamen. Je bent een mens en onzekerheid hoort bij mens-zijn. Wij mensen zijn eigenlijk één van de weinige ‘dieren’ die rationeel kunnen denken en verkeren daarbij ook nog eens in de luxepositie dat we kunnen denken over onze gedachten.

Dus je bent aan het denken, merkt vervolgens dat je aan het denken bent over iets, gaat vervolgens erover nadenken dat je aan het denken bent over iets waar ja over aan het denken bent, en uiteindelijk ben je zoveel aan het denken over denken dat je denkt dat je niet meer helder na kunt dunken. Mens zijn is geweldig.

Stel je voor dat je over dat drukke terras loopt en je wordt zelfbewust zodra je het eerste oogcontact met iemand heb gemaakt. Vanaf dat moment voel je alle ogen in je rug branden. Het is alsof de 384600000000000000000 megawatt aan zonnestralen op de 1m²  onder je voeten wordt geprojecteerd. Je voelt nu nog zelfbewuster. Vervolgens probeer je dit gevoel te onderdrukken, maar dat zorgt er alleen maar voor dat je nu nog bewuster wordt van je eigen aanwezigheid. Je wordt nu zelfs bewust van je eigen zelfbewustzijn. Op een terras met honderden mensen om je heen. Fuck! Nog meer potentiële ogen die op je gericht zijn?! Waar blijft mijn Gin Tonic? Iemand?!

Gelukkig zijn wij mensen inmiddels alweer zo’n 2 tot 4 miljoen jaartjes oud (ligt eraan of je de Australopithecus of de Homo habilis als je over-over-overgrootvader^⁹⁹⁹ rekent), waarmee ik wil zeggen dat sommige van onze primitieve emoties niet meer helemaal up-to-date zijn. Ik bedoel, je zit ook niet op het kledingadvies van je opa te wachten, die vraagt of je geld toe kreeg van de Kringloop om in die vintage Levi’s broek van €180,- te lopen. Dus waarom zou je jouw emoties wel laten leiden door een primitief stemmetje in je brein dat meer dan 2 miljoen jaar oud is.

Dit primitieve stemmetje in ons brein dat ons zo zelfbewust maakt, heeft totaal geen besef van hoe de wereld er tegenwoordig uitziet. Als je je oma weleens geholpen hebt met de vraag ‘hoe kan ik dan een Facebook mailtje op de website van iemand plaatsen’, weet je waar ik het over heb. Waarom laten we dit stemmetje dan wel de hele tijd aan het roer van ons breinschip staan?

Het begrijpen waarom dit stemmetje onze levens zo beheerst, is de belangrijkste stap in het temmen van onze onzekerheid. Laten we eerst eens kijken wat dit stemmetje ons zoal wijsmaakt:

STELLING #1

“Iedereen heeft het de hele tijd over me en ik hou er niet van als mensen achter mijn rug om de hele tijd over mij converseren.”

Fundamenteel onzin. Voor jou voelt het misschien zo:

In werkelijkheid is het zo:

Let’s play ‘where’s Waldo’ the unimpressive little red gummy bear (hint: he is there where nobody is interested in)

Het boeit letterlijk niemand iets wat je doet. Iedereen is veel te druk bezig met écht belangrijke zaken. Zoals na werk in de trein naar huis bellen om te vragen wat jullie over een kwartier gaan eten. Je mag eerder van geluk spreken als het iemand opvalt wat jij doet.

STELLING #2

“Ik moet mezelf eerst bewijzen voordat mensen me waarderen.”

Ik protesteer! Je kan niet een life-changing superheld in de ogen van sommigen zijn zonder een complete grap te zijn in de ogen van anderen. Sommige mensen mogen je wel en sommige mensen mogen je niet. Het is zo simpel. Maar echt.

Door jouw gedrag aan te passen aan de wensen van de mensen om je heen, maar je het jezelf onnodig moeilijk. Vooral als deze groep eigenlijk totaal niet bij je past. Vroeger was het misschien nog wel handig om de enige 30 mensen die je kende uit je stam een soort van te vriend probeerde te houden. Tegenwoordig loop je met deze aanpak vooral het risico mensen over het hoofd te zien die ertoe doen, terwijl je ontiegelijk druk bezig bent om iedereen die je niet mag tevreden te stellen.

Mijn gezicht als mensen beweren dat ik anderen tevreden moet stellen. 

STELLING #3

“Het heeft enorme consequenties voor mijn leven als mensen mij niet accepteren zoals ik ben.”

Pertinent onjuist. Wij mensen zijn supersterren in het visualiseren van verschrikkelijke toekomstscenario’s die zich in werkelijkheid nooit af zullen spelen. Mensen zullen altijd achter je rug om blijven praten. So what? Ben je ooit uitgegleden over een bananenschil omdat twee mensen vertelden hoe slecht je je aan je nieuwe dieet hield? Of heb je ooit een emmer verf gekopt toen je onder een ladder doorliep, omdat je vriendin bij een andere vriendin aan het klagen was omdat je die werkkamer nog niet in orde had gemaakt? Precies. Nuff said. 

Zolang al deze Telegraaf-achtige negatieve berichtgeving jouw oorschelpen niet bereikt zal het weinig impact hebben op je leven. Het heeft weinig zin om je druk te maken over de mogelijke negatieve gevolgen van iets dat zich ooit, misschien, in een potentieel negatieve toekomst af zou kunnen spelen. De mensen die poep praten over jouw leven zijn zelf vaak enorm onzeker en proberen zichzelf op een voetstuk te praten door jou verbaal ervan af te duwen.

Inbeelden dat jij het lijdend voorwerp bent in een veroordelend bloedbad tussen twee verwaande personen kan je witheet maken. Buiten het feit om dat vooral de gedachte heel irritant is, heeft het weinig direct effect op je. Bedenk je dat de oorzaak vooral ligt in het fragiele zelfbeeld van deze onzekere persoon in kwestie. Ga daarna lekker verder met wat je aan het doen bent: FUCKING AWESOME ZIJN!
In mijn hoofd ziet dat er dan altijd ongeveer zo uit: FACKING AWESOME zijn – minus de awkward gesloten houding veroorzaakt door mensen in de gym naast me die zich afvroegen waarom ik zo veel te influency aan het doen was #boeitmeniet

Rustig aan Barney Stinson. Zo makkelijk werkt het niet. Het leven is geen how I met your mother afleving.

Het is fascinerend dat onze gedachten bepalen hoe we de wereld zien. En dat de manier waarop je de wereld ziet bepaalt wat voor ervaringen je hebt. En dat de ervaringen die je hebt je gedachten bepalen.  We zitten vast in een continue feedback loop die niet altijd even goed uitpakt voor onze zelfbeeld.

Gelukkig kan je met wat sturing snel grip krijgen op de negatieve vicieuze cirkels waarin je brein zich soms bevindt. Jezelf leren zijn is belangrijk omdat mensen iemand respecteren die zijn onzekerheid onder controle heeft. Het is helemaal niet erg om af en toe onzeker te zijn. Sterker nog, het maakt je menselijk, kwetsbaar en daarmee oprecht.

When I’m sad stop ik niet eventjes om awesome instead te zijn. Ik ben dan gewoon eventjes sad. Er is niks mis met het voelen van een fundamentele menselijke emotie.