Tl;dr: waarom ik mezelf voorgenomen had om nooit op mijn ouders te gaan lijken. 

Ruim 13 maanden geleden nam ik mezelf voor om niet meer voor een baas te werken. Ik stopte als ‘project managegezeur’ bij een vlot marketing bedrijfje boven de rivieren en werd ZZP’er.  Wat een sjieke afkorting is voor freelancer of persoon met Macbook en Fjällräven rugzak bij Starbucks.  Eindelijk tijd om te doen waar ik zelf in heb. Niet meer iedere week krampachtig toeleven naar het weekend. En ook geen ongemakkelijke gesprekken met collega’s meer bij het koffieautomaat. Mijn toekomst zag er rooskleurig uit.

“Waar kan ik niet tekenen?!” – ik bij contractbespreking proefperiode (true story)

Naast het heugelijke feit te vieren dat ik mijn tijd zelfstandig in kon delen en gesprekken over andermans kinderen verleden tijd waren, speelde er nog iets mee in mijn keuze. Ik had namelijk een grote angst: ik wilde niet op mijn ouders gaan lijken. Iedere dag na 8 uur werken bekaf op de bank ploffen, een beetje NOS en Jinek kijken, om vervolgens nauwelijks puf meer te hebben voor helemaal niks niet. 

Zo’n situatie wilde ik koste wat kost voorkomen. Zelfs als dat zou betekenen dat ik in zou moeten boeten aan mijn royale levensstandaard. 

Niet dat mijn ouders een saai of slecht leven hadden. Allesbehalve. Laat me dat misverstand meteen de wereld uit helpen. De afkeurende blik richting de manier waarop mijn ouders hun vrije tijd invulling geven is ook maar een product van mijn eigen ego. Iedereen heeft recht op zijn eigen definitie van een gelukkig leven. Wie ben ik om daar mijn ongerelativeerde veroordeling op los te laten. 

Als ik reflecteer op wat me werkelijk dwars zat, denk ik vooral bang te zijn geweest voor de vanzelfsprekendheid der dingen. Dat mijn leven bedolven zou raken onder een eindeloze stroom aan onbeduidende dinsdagen totdat het besef in zou dalen dat ik deze tijd nooit meer terug zou krijgen. 

Althans, dat was het rampscenario dat ik mezelf voorhield. 

Ik was op zoek naar prikkeling, avontuur, zinvolle bezigheden en in m’n badjas incluis badslippers achter de pc te werken. Met m’n kat op schoot uiteraard. En een glas Merlot ernaast. En dat ik gewoon hardop een scheet kon laten. Lekker ruften en plein air. Wat een luxe dat zoiets eindelijk kon. Wat een ontwapening. 

Eindelijk geen last meer van al die afkeurende gezichten van collega’s als ik een windje forceer.

My #officeview as a #digitalnomand #lovemyjob #remoteworking #starbucks #tattoo #surfing #bali #cocacola #mydaddoesntknowmyname #temptationisland #garyvaynerchuck #influencerlife

Iedere week Yum Yum eten met Allemansrätten als bekroning op een 60-urige werkweer viel me zwaarder dan verwacht. Anderzijds is het een kleine prijs die ik moest betalen om volledig m’n eigen ding te kunnen doen. Ik belandde in situaties waar ik normaal gesproken nooit zou zijn gekomen. Zo werd ik uitgenodigd in de Pauw studio, mocht aanschuiven bij Podcasts, en kreeg de kans om allerlei nieuwe projecten aan te pakken. Zoals het interviewen van bejaarden bijvoorbeeld. Volstrekt willekeurig af en toe. Wel heel leuk. 

Dit was allesbehalve het leven dat mijn ouders hadden. Ik kon doen wat ik wilde, wanneer ik wilde, waar ik wilde en kreeg er ook nog eens voor betaald. Stiehie-RIKE!

Uiteindelijk ging alles zo voor de wind dat ik als klapper op de vuurpijl mocht beginnen bij Tilburg University. Mijn absolute droombaan.

Skitterend!

““
– jij

“Je droombaan? Maar ik dacht dat je…”

Inderdaad ik was en ben nog steeds een ZZP’er. Alleen de prioriteit is enigszins verschoven. Ik ben parttime bij de Universiteit begonnen, omdat ik daar een kans kreeg die ik niet aan me voorbij kon laten gaan. Nou wil ik hier niet de mood killer zijn door plotseling een verkeerde naam in je oor te hijgen op het hoogtepunt van deze spanningsopbouw. Het is geenszins mijn bedoeling om alle romantiek te laten verdampen. Aan de andere kant wil ik je een zo eerlijk mogelijk inzicht geven in al mijn aanmodder perikelen. Door de goede tijden, de twijfels en de slechte tijden. 

Om je klomp nog verder te breken wil ik je overrompelen met een onverwachte wending. Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn ouders het zo slecht nog niet bekeken hebben. De aanmodder expert van de lage landen is hier om op te biechten dat zijn kijk op geluk geherevalueerd dient te worden.

Werken als ZZP’er was één van de meest krankzinnige en zalige tijden uit mijn werkende leven. Ondanks al dat goud dat er blinkt heb ik de overstap gemaakt naar een parttime baan bij de Universiteit. Die twee dingen zijn niet helemaal verenigbaar.

In werkelijkheid ligt alles een stuk genuanceerder. Mijn tijd als ZZP’er is minder glamoureus dan de herinneringen die ik met jullie gedeeld heb. In retrospect romantiseer je bepaalde situaties. Voor het gemak vergeet je alle avonden die je met bloeddoorlopen ogen achter twee computerschermen doorbracht om een deadline te halen. Of het bijna smeken van een klant om die €1290,- eindelijk eens over te maken zodat jij je huur kan betalen. 

Ik heb nooit harder moeten werken, met meer onzekerheid, voor minder geld. Gotta love de ZZP leef. 

Minder spannend

Volgens mij is het leven minder spannend dan we onszelf vaak wijsmaken. We zouden het liefste ons hele leven langs sexy en spannende vrijdagen willen hebben. Fantastische opdrachten bij grote klanten fixen, hangen met interessante mensen en avontuurlijke dingen ondernemen. Helaas is de realiteit van vandaag meestal een stuk minder spannend dan de onze dromen voor morgen. 

Als je het leven onder de loep neemt, zie je dat het meer wegheeft van een aaneenschakeling van onbeduidende dinsdagen. Iedere dag is hetzelfde liedje. Grote prestaties zijn niets meer dan een hele verzameling alledaagse taken die je vanaf een afstand bekijkt. Soms zijn we zo onder de indruk van deze uitschieters dat we vergeten om te kijken naar de hele kleine saaie, consistente stukjes waaruit ze zijn opgebouwd.

Iedereen heeft de neiging om te overschatten hoeveel gelukkiger toekomstige gebeurtenissen je kunnen maken. Die ene promotie, die prins(es) op het witte paard, een dikke BMW, een eigen bedrijf zoals ik of extra M&M’s in je McFlurry, en ga zo maar door. Ik kan je vertellen dat zoiets veel minder impact heeft dan je op voorhand zou verwachten. Met uitzondering van die extra M&M’s dan. Dat is echt een life saver. Maar echt. 

Mocht je me niet geloven, vraag het dan maar na aan professor Gilbert van Harvard. Hij deed onderzoek naar extra M&M’s in je McFlurry.

Fopje. Hij onderzocht deze impact bias van mensen; de neiging om te denken dat geluk iets is dat gevonden kan worden in dingen. Met andere woorden: we blijven altijd maar volhouden dat als [x] gebeurt we eindelijk gelukkig zijn. Totdat [x] gebeurt en we nog steeds niet gelukkig zijn. 

Wel grappig om te zien dat 90% van de mensen in Amsterdam momenteel dezelfde swag rocken als deze geluksprofessor

Nieuwsflits. Het leven is niet één grote opbouwende Hollywood climax. Het is een aaneenrijging van gemiddeld 27,375 onbeduidende dinsdagen.

Het is niet de eerste keer “goedemorgen” sturen via Whatsapp, maar de 888e keer wakker worden naast een adem die wel wat wegheeft van gefermenteerde augurk. Het is niet urenlang rondrijden op je nieuwe glimmende Harley Davidson tot de zon ondergaat, maar iedere ochtend in de file staan richting werk. In de regen. Het is niet een fles vintage Taittinger Brut Réserve opentrekken als je een schaal omhoog bent gegaan, maar van vergadering naar vergadering lopen en tussendoor je mailbox leegmaken. Het is niet iedere keer in zijn overhemd met een Victoria secret setje eronder door de huiskamer flaneren, maar met je joggingbroek aan make-uploos een bak Ben & Jerry’s leegscheppen. 

Dat is waar ons geluk van gemaakt is; de kleine, onbeduidende dinsdagen die op een grote hoop worden gegooid en samen ons geluk bepalen. 

Dus als je vraagt aan mij hoe we gelukkig kunnen zijn, zeg ik: 

Voorkom het gevoel van teleurstelling. Het gaat om de kunst van tevreden zijn met onze routine. Senang zijn met de vanzelfsprekenheid der dingen. Iedere week weer. Dag in dag uit.

Zodra dat je gelukt is is het tijd om die fles Taittinger Brut Réserve te sabreren. Je moet geen saaie ouwe lul worden. Santé gekke pilscobra.